‘Λίγο πριν την παρουσίασή της μαζί με τη Στέργια Κάββαλου στο Μήνα Νέων Συγγραφέων που οργανώνει το περιοδικό Βακχικόν (Τετάρτη στις 8 στο μπαρ Φλου), η Μαίρη Γεωργίου μιλά στον Ιορδάνη Κουμασίδη για την περιπέτεια της γραφής’
Η σχέση μου με την γραφή, μάλλον αναγκαία. Καμιά φορά τη χρησιμοποιώ και “υπολογιστικά”… για το καλό μου. Γιατί, όταν δεν τα πας καλά με τα λόγια, ψάχνεις τρόπους να κουμαντάρεις τα μέσα σου. Τα φορτώνεις σε κόλλες λευκές. Και η λύτρωση αυτόματη.
Το πρώτο μου αφήγημα κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 2010, από τις εκδόσεις τετράγωνο, του Νίκου Μουρατίδη. ΝΗΠΕΝΘΕΣ. Φυτό αναρριχητικό, σαρκοφάγο. Κρύβει παγίδες. Από αυτό η έμπνευση του τίτλου.
Το δεύτερο, έργο συλλογικό. Αποτέλεσμα κοινής δημιουργίας με την συγγραφέα Στέργια Κάββαλου. ΑΡΝΗΤΙΚΟ 13. Κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2011, επίσης από τις εκδόσεις τετράγωνο. Δεκατρείς επιστολές. Οι ηρωίδες συνομιλούν μέσω e-mail, στη διάρκεια καλοκαιριού. Αντί να ετοιμάζουν βαλίτσες, ακονίζουν μολύβια. Το καλοκαίρι ή θα τις φάει, ή θα το κατασπαράξουν. Ξεδιπλώνουν το παρελθόν. Φοβούνται το τώρα. Περιμένουν το μέλλον. Σέρνονται. Πέφτουν, σηκώνονται. Γυναίκες-κοκέτες. Θηλυκά-ζόμπι. Κλείνουν τους παλιούς λογαριασμούς, ανοίγουν νέους πιο μεγάλους. Χτυπάν ευγενικά την πόρτα. Χτυπάν το κεφάλι στον τοίχο. Αλλά δεν μασάνε… Μια στο pause, μια στο copy, μια στο play. Γνήσια τέκνα του τολμάν.
Δεκατρία γράμματα του θανάτου και της ζωής. Και το 13 χάνει τον τίτλο του γρουσούζη. Αριθμοσοφικά ο ευεργέτης θάνατος που τα πάντα ανανεώνει κι απομορφοποιεί. Θάνατος όχι ως τέλος, μα ως αλλαγή. Όπου θάνατος, βλέπε μεταμόρφωση. Έκατσε δίπλα αυθόρμητα κι αναπαυτικά το “αρνητικό”. Και του ταίριαξε. Γιατί, δεν ξέρω, δεν είμαι καλή στα μαθηματικά, αλλά στη λογοτεχνία δύο αρνήσεις μαζί, δίνουν κατάφαση. Και το αποτέλεσμα optimum.