26 Ιουλίου
1956: Η Αίγυπτος προχωρά στην εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ. Το συγκεντρωμένο πλήθος στην Αλεξάνδρεια περιμένει το λόγο του Νάσερ. Ο Πρόεδρος της Αιγύπτου ανακοινώνει ότι ο νόμος για την εθνικοποίηση της διώρυγας έχει ήδη ψηφιστεί και δημοσιευθεί. «120.000 Αιγύπτιοι χάσαν τη ζωή τους για το χτίσιμο του καναλιού και η Αίγυπτος λαμβάνει μονάχα ένα πολύ μικρό μερίδιο από τα κέρδη της εταιρίας», θα δηλώσει ο Νάσερ. Αμερική, Αγγλία, Γαλλία και Ισραήλ βρίσκονται σε κατάσταση σοκ, καθώς πλήττονται ζωτικά τους συμφέροντα στην περιοχή. Η απόφαση έπεται της άρνησης των ΗΠΑ και της Βρετανίας να χρηματοδοτήσουν τη δημιουργία ενός φράγματος στο Ασουάν της Ανω Αιγύπτου, που ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο για την αύξηση της καλλιεργήσιμης γης, την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και την εκβιομηχάνιση της χώρας. Η εθνικοποίηση θα εξασφάλιζε τα χρήματα που χρειάζονταν για την κατασκευή του φράγματος. Λίγους μήνες αργότερα Αγγλία, Γαλλία και Ισραήλ θα προβούν σε μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επέμβαση κατά της Αιγύπτου. Η ηρωική αντίσταση του Αιγυπτιακού λαού θα τους οδηγήσει σε ταπεινωτική ήττα. Ο Νάσερ θα αναγκαστεί να ριζοσπαστικοποιηθεί και προκειμένου να δοθεί η μάχη απελευθερώνει φυλακισμένους αγωνιστές και μοιράζει 400 χιλιάδες τουφέκια σε πολίτες, που συγκρότησαν τις Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης.
1953: Ο Κάστρο με 120 αντάρτες επιτίθεται εναντίον στρατοπέδου της δικτατορίας. Το στρατόπεδο βρίσκεται στο Σαντιάγκο ντε Κούμπα και ο Κάστρο συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε φυλάκιση 15 χρόνων. Στη δίκη του είχε πει «δεν έχει καμία σημασία αν με καταδικάσετε. Η Ιστορία θα με απαλλάξει». Τότε είναι μόλις 29 χρονών, τελειόφοιτος νομικής και ενεργός πολιτικά μαρξιστής ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια. Δύο χρόνια μετά, με τη γενική αμνηστία αφέθηκε ελεύθερος, αλλά εξορίστηκε στο Μεξικό. Εκεί θα συναντηθεί μεταξύ άλλων με τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και θα ξεκινήσουν τα σχέδια της κατάλυσης του καθεστώτος του Μπατίστα και της κατάληψης της εξουσίας. Η αντίστροφη μέτρηση για τη δικτατορία έχει ξεκινήσει. Οι “μπαρμπούδος” (γενειοφόροι) λίγα χρόνια μετά με την εξάπλωση του ανταρτοπόλεμου και το λαϊκό έρεισμα του αντάρτικου στρατού θα εξαναγκάσουν το Μπατίστα σε φυγή. Ο δικτάτορας, αφού άρπαξε 40 εκατομμύρια δολάρια από τα κρατικά ταμεία θα βρει καταφύγιο στην Ισπανία του Φράνκο. Η επίθεση στο Σαντιάγκο ντε Κούμπα θεωρείται η αρχή της επανάστασης και το κίνημα των ανταρτών πήρε την ονομασία «κίνημα της 26ης Ιουλίου».
1945: Ο Τσόρτσιλ χάνει τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές. Ο Κλέμεντ Ατλι εκλέγεται νέος Πρωθυπουργός μετά τη νίκη των Εργατικών. Η ήττα των συντηρητικών ήταν μεγάλη έκπληξη εξαιτίας του κύρους που φαινόταν να έχει ο Τσόρτσιλ κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η νίκη του Ατλι αποδίδεται εν μέρει στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που είχε εξαγγείλει, με κέντρο του το κράτος πρόνοιας και τη σταθερότητα της μεταπολεμικής περιόδου.