Η πρόσφατη απώλεια του φωτεινού ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ, γιου του υπέρλαμπρου ηγέτη Κιμ Ιλ Σουνγκ και πατέρα του νυν ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν (καταυγάζει ήδη τον ουρανό της Βόρειας Κορέας ως Βασιλιάς του Αυγερινού), μου ξανάφερε στο νου κάποιες απορίες που είχα παιδιόθεν αλλά, φευ, τις διατηρώ ατόφιες:
– Γιατί μακροημερεύουν οι δυναστείες των Κιμ, των Windsor και των Κάστρο και όχι των Μάο, Πάγκαλου, Μουσολίνι, αλλά και των Γλίξμπουργκ και Ρομανόφ;
– Οι δυναστείες Παπανδρέου, Bush, Καραμανλή κ.λπ. πώς επιτυγχάνουν την περιοδική τους ανασυγκρότηση και παλινόρθωση, σε αντίθεση με τις δυναστείες Συμεών (της Βουλγαρίας), Μητσοτάκη κ.λπ. που απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα μόνον ως φάρσα επαναπροσδιορίζονται;
Επιχειρώντας να δώσω τις δικές μου απαντήσεις, σημειώνω τα ακόλουθα, κρατώντας και επιφυλάξεις, λόγω εμμονής με τις θεωρίες των συμπτώσεων, των αλληλεπιδράσεων κ.λπ.:
1. Η επαναστατική θητεία και η κατάληψη της εξουσίας (συνήθως διά της βίας) ουδόλως ωφέλησε κάποιους ηγέτες, που είτε κατέληξαν με τη σειρά τους στο σφαγείο είτε δεν άφησαν ισχυρές υποθήκες για χήρες και απογόνους.
2. Η αναμφισβήτητη ευφυΐα ή καπατσοσύνη των γεννητόρων της δυναστείας ήταν συνήθως αντιστρόφως ανάλογη αυτής των απογόνων (π.χ. Bush, όπου βέβαια ο Α’ δεν ήταν και σαΐνι, αλλά μπροστά στο Β’…). Όχι, η περίπτωση Παπανδρέου δεν είναι ακριβώς η ίδια (προϋπήρξαν Γεώργιος Α’ και Αντρέας πριν από τον Β’).
3. Οι δυναστείες που αναγνωρίζουν ρητά ότι είναι κληρονομικές ή εκ των πραγμάτων καθίστανται τέτοιες, διατρέχουν (στις μέρες μας τουλάχιστον) τον κίνδυνο ο επίσημος διάδοχος να είναι απολύτως βλαξ ή έστω μικρονοϊκός ή απλώς μπόμπος… Μην έχοντας την άνεση των άλλων δυναστειών (δυστυχήματα, ψυχιατρεία κ.λπ.) δεν μπορούν εύκολα να αποφύγουν την ανάρρηση του Ηλίθιου στον θρόνο, με τα γνωστά (και στη χώρα μας) αποτελέσματα.
4. Κάποιες νεόκοπες δυναστείες, που εγκαθιδρύθηκαν εν ονόματι του Καρόλου και του λαού, όταν ήρθε η ώρα της αλλαγής, εφηύραν είτε την επιστροφή στην κτηνώδη βία είτε σύγχρονες ιδεολογίες όπως η Juche στη Βόρεια Κορέα, που αναμφισβήτητα έχει αφήσει εκατομμύρια έτη φωτός πίσω της τον μαρξισμό (για τον λενινισμό του σταλινισμού θα σας γελάσω).
Βεβαίως, όπως όλα τα παιδιά της καλής κοινωνίας, ο νέος Βορειοκορεάτης ηγέτης έχει σπουδάσει στην Ελβετία, όπου προφανώς και θα έμαθε πιάνο και γαλλικά και φαντάζομαι στη γλώσσα αυτή θα συνδιαλέγεται με τους άλλους πεφωτισμένους του «κομμουνιστικού» κόσμου. Ξέρει άραγε γαλλικά η κ. Παπαρήγα;
Και για να μην νομίσει κανείς πως αυτά τα τερτίπια υψηλής διπλωματίας αφορούν μόνον το ΚΚΕ, τους επαναστάτες του κινέζικου κόμματος Α.Ε. ή το κόμμα των Α/φών Κάστρο, θυμίζω ότι ακόμη και ώς τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το ΚΚΕεσ. είχε άριστες σχέσεις με το καθεστώς Τσαουσέσκου στη Ρουμανία αλλά και με αυτό του Κιμ Ιλ Σουνγκ, παππού του Βασιλιά του Αυγερινού.
Να θυμίσω επίσης ότι, λίγα χρόνια πριν, επίλεκτο στέλεχος του ΕΚΚΕ, εν συνεχεία του τότε Συνασπισμού και νυν της ΔΗΜΑΡ, επιστρέφοντας από την Κίνα μόνον επαίνους βρήκε να αρθρώσει για το αυταρχικό και νεοφασιστικό καθεστώς των επιγόνων του Μάο.
Ε, άντε τώρα να πείσεις τον κόσμο ότι με την ενότητα της «αριστεράς» δεν θα τον πας σούμπιτο σε ένα καθαρτήριο ψυχών και σωμάτων (κυρίως) όπως αυτό της Βόρειας Κορέας. Αλήθεια, τι μας κοστίζει να τους στείλουμε όλους αυτούς στον αγύριστο; Μήπως (εννοώ οπαδοί και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ) δεν καταλαβαίνουμε την επαναστατικότητα αυτών των ολετήρων ή κάπου μέσα μας, βαθιά ή υποδόρια, νοσταλγούμε τις δόξες του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι;
Πηγή: Αυγή