Από το “Εγώ ο Κολοκυθάκης”, στο “Tehran Taboo”, από εκεί στο “Τοwer” και φέτος η καθιερωμένη μας στάση στα animation και το έργο της Ζαμπού Μπερτμάν, που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Γιασμίνα Χάντρα. Μια διαδρομή από τις Κάννες μέχρι τη Θεσσαλονίκη, που ευαισθητοποίησε το κοινό πάνω σε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να έχει βαθιές ρίζες στις μουσουλμανικές χώρες. Πώς άραγε οι γυναίκες μένουν πιστές σε έναν Θεό, που τις θεωρεί κατώτερα όντα και σφραγίζει την κακομεταχείρισή τους;
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Kαμπούλ πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν έχουν επικρατήσει. Η χρονολογία δεν έχει μεγάλη σημασία. Να είστε βέβαιοι, ότι ανάλογα γεγονότα συμβαίνουν και σήμερα. Μιζέρια και ανείπωτη θλίψη. Αδύναμοι οι άνθρωποι να τη διαχειριστούν, καθημερινά σκληραίνουν ολοένα και περισσότερο. Η ευγένεια αντιμετωπίζεται ως αδυναμία, όπως κι η ανιδιοτελής αγάπη. Εκεί δε χωρούν συναισθηματισμοί και ρομαντισμός. Κάθε λάθος τιμωρείται κι η συγχώρεση είναι μάλλον άγνωστη λέξη για την πλατιά μάζα του κόσμου.
Η αλήθεια μοιάζει έννοια απαγορευμένη κι απόλυτα υποκειμενική. Πολλά περιθώρια για κουβέντες δεν υπάρχουν. Η θανατική ποινή, είτε δια απαγχονισμού, είτε ακόμα- ακόμα διά λιθοβολισμού επιβάλλεται με χαρακτηριστική ευκολία. Ποιος είσαι όμως εσύ για να στερήσεις μία ζωή, με ποιο δικαίωμα; “Ο πόλεμος είναι τερατούργημα” και στην περίπτωσή μας έχει αφήσει ως κατάλοιπό του μία τερατογέννεση κι αυτή αφορά ολόκληρη την αρρωστημένη κοινωνία.
Ένας χώρος που παίζουν τα παιδιά. Ένας χώρος που προάγει τον αθλητισμό και το ευ αγωνίζεσθε, το κεντρικό στάδιο μετατρέπεται στον τόπο μαζικών εκτελέσεων. Ο φόβος, ο θάνατος, ο πόνος κι η πίκρα γίνονται θέαμα και συγχρόνως παράδειγμα προς αποφυγήν. Πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να τολμήσεις να ρίξεις στο τραπέζι έστω μία σπίθα ανθρωπιάς μέσα σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Ό,τι αντιβαίνει στον νόμο είναι προκλητικό. Μη ξεχνάτε όμως ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
Μία ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής σε εκείνα τα μέρη. Κάτι που τα Μέσα Ενημέρωσης κρύβουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Γίνονται κι αυτά συμμέτοχοι στα αποτρόπαια εγκλήματα. Οι πυροβολισμοί πλέον δεν σοκάρουν κανέναν. Απλά ρωτάς να μάθεις αν το θύμα είναι γνωστός σου. Τρομερή παθητικότητα. Ψυχές τραυματισμένες, προσωπικότητες διαλυμένες. Σαν ένα κατώτερο είδος να εξουσιάζεται από τον δυνάστη του. Σαν το όμορφο και ευαίσθητο φύλο να χρησιμεύει μονάχα για την αναπαραγωγή και δημιουργία στρατιωτών. Οδύνη!
Σε ένα θεοκρατικό ανδροκρατούμενο κράτος κανένας ήλιος δεν μπορεί να αντισταθεί στο σκοτάδι. Αυτό πρέπει να αλλάξουμε και γι’ αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά. Και όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης, “για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ ” … Η ελευθερία είναι μόνο για τα Χελιδόνια στην Καμπούλ. Ακόμα κι οι άντρες είναι εγκλωβισμένοι, δίχως να το καταλάβουν στο ζοφερό τους αδιέξοδο. Και μην μαίνεται μόνο εκεί, ελάτε πιο κοντά και ρίξτε μία ματιά και στη δική μας χώρα …