Με φρίκη διαβάσαμε ότι την Παρασκευή 19/4 ένας άντρας πέταξε τη σύζυγό του έξω από το αμάξι -στο οποίο επέβαιναν και τα παιδιά τους- στην Εγνατία οδό, στο ύψος της Αριστοτέλους. Ο άντρας μετά την επίθεση ανέπτυξε ταχύτητα και έφυγε ανενόχλητος από το βίαιο σκηνικό, για να συλληφθεί λίγο αργότερα.
Ακόμα μεγαλύτερη φρίκη από τη βιαιότητα αυτής καθαυτής της επίθεσης, προκαλεί η απόπειρα ξεπλύματος του περιστατικού από τα τοπικά ΜΜΕ που χαρακτηρίζουν, σχεδόν χαριτολογώντας, τον θύτη ως «ευέξαπτο σύζυγο».
Για να γίνουμε ξεκάθαρες και ξεκάθαροι. Ο άντρας που σηκώνει χέρι στη σύζυγό του δεν είναι «ευέξαπτος». Ο άντρας που έπνιξε την πρώην σύζυγό του στη Σητεία της Κρήτης λίγους μήνες πριν, δεν «έχασε τον έλεγχο». Ο άντρας που δεν δίστασε να πετάξει τη γυναίκα του έξω από το αμάξι στην πιο κεντρική οδό της Θεσσαλονίκης δεν «είχε τα νεύρα του».
Τα παραπάνω περιστατικά είναι η ακραία εκδοχή μιας μακράς σειράς καθημερινών βουβών περιπτώσεων σεξουαλικής παρενόχλησης στο δρόμο, το σχολείο, τη σχολή, τη δουλειά. Μια καθημερινότητα που -εκτός από τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς που γίνονται γνωστοί- περιλαμβάνει συνεχή, βουβή ψυχολογική και σωματική κακοποίηση και βιασμούς που δεν καταγγέλλονται ποτέ. Ο άντρας που ασκεί σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία στη σύντροφό του ή σε οποιαδήποτε γυναίκα είναι το απαύγασμα μίας σαθρής κοινωνικής κατασκευής που θέλει τη γυναίκα να είναι ένα άβουλο ον, ένα ιδιοκτησιακό αντικείμενο, μία μηχανή παραγωγής και αναπαραγωγής, όλα στην ευχέρεια χρήσης και αποκλειστικής εκμετάλλευσης από τον σύντροφο, τον πατέρα, τον εργοδότη.
Θυμώνουμε λοιπόν, που όταν τέτοια περιστατικά γίνονται γνωστά ή καταγγέλλονται, η αντιμετώπιση από κρατικούς θεσμούς (αστυνομία, δικαστές) και ΜΜΕ, είναι από αδιάφορη ως προσβλητική για τα θύματα. Ξέρουμε πως πίσω από αυτή τη στάση τους κρύβεται ένα σύστημα που για να καλύψει το κόστος της δικής του κρίσης, επιβάλλει μια ακροδεξιά πολιτική ατζέντα -ακόμα και σε σοσιαλδημοκρατικές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- η οποία νομιμοποιεί την καθημερινή βία κατά των γυναικών, κατά των διαφορετικών, κατά των ξένων.
Εξού και η υποκρισία της κυβέρνησης: αφενός έχει ψηφίσει τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που ορίζει τον βιασμό βάσει της συναίνεσης του θύματος και αφετέρου «εκσυγχρονίζει» τον Ποινικό Κώδικα ορίζοντας ότι βιασμός στοιχειοθετείται μόνο αν υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή. Όλοι και όλες αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό σε μια χώρα με 5.000 βιασμούς ετησίως, εκ των οποίων μόνο οι 200 καταγγέλλονται. Σε συνδυασμό με τη φτώχεια, τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικό κράτος, την ανατροπή των όποιων ευνοϊκών ρυθμίσεων που ανακούφιζαν τη ζωή των γυναικών, η κυβέρνηση αυτή ευνοεί τους όρους που καθιστούν τις γυναίκες κάθε μέρα και πιο ευάλωτες στη βία και την κακοποίηση.
Εμείς δεν θα μείνουμε να παρατηρούμε τις επιθέσεις, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες που λαμβάνουν χώρα στον κοινωνικό ιστό αυτής της πόλης και αυτής της χώρας και για τα οποία κανείς δεν μιλάει, απλώνοντας ένα βολικό πέπλο ιδιωτικότητας, για να χωθεί το «πρόβλημα» κάτω από το χαλί. Η «Πόλη Ανάποδα» και οι άνθρωποί της θέλουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των γυναικείων δικαιωμάτων, κάτι που φάνηκε από το μαζικό μαχητικό της μπλοκ στη διαδήλωση της 8 Μάρτη. Αντιλαμβανόμαστε ως μέρος της δράσης μας τη συμμετοχή μας στους αγώνες του γυναικείου κινήματος. Ως «Πόλη Ανάποδα» θεωρούμε ότι η ενισχυμένη εκπροσώπηση των γυναικών στα κοινά αυτής της πόλης είναι απαραίτητη. Έτσι μπορούμε καλύτερα, γυναίκες και άνδρες, να παλέψουμε μαζί για την υποστήριξη από κοινού για τα κοινά μας προβλήματα και δικαιώματα.
Η υποστήριξη των γυναικών-θυμάτων βίας από κοινωνικές δομές του Δήμου οφείλει να ενισχυθεί και να απλωθεί μέσα στην πόλη. Η ανάγκη από τα κάτω πρωτοβουλιών με την υλική στήριξη του Δήμου για τη δημιουργία ασφαλών χώρων (safe spaces) μέσα στον αστικό ιστό είναι απολύτως επιτακτική. Δεν θέλουμε να ζούμε σε μια πόλη όπου οι γυναίκες φοβούνται να γυρίσουν στο σπίτι τους το βράδυ. Θέλουμε οι γυναίκες να ζούνε ελεύθερες και ασφαλείς. Θέλουμε να ζουν όπως επιθυμούν και ορίζουν. Και θα γυρίσουμε την πόλη ανάποδα για να τα καταφέρουμε.
Πηγή: Η Πόλη Ανάποδα