Από τον Τάσο Θεοφίλου
Σχολάω από τη δουλειά, πίνω μια-δυο μπύρες και φεύγω να πάρω το τρόλεϊ. Κατεβαίνω την Τοσίτσα και στο δεξί μου χέρι ένας κάδος καίγεται. Δίπλα ένα ματ και παρακάτω δυο τρία ακόμα. Σταματάω στην στάση και ανοίγω την σχετική εφαρμογή στο σμάρτφον μου να δω σε πόση ώρα θα περάσει το 11-Νυχτερινό. Η αίσθηση του άχρηστου δακρυγόνου να βαραίνει την ατμόσφαιρα σημαίνει και μια άβολη παράκαμψη του μέσου μεταφοράς που κάθε προλετάριος αγαπάει να μισεί. Πολύ φοβάμαι πως θα πρέπει να περπατήσω ως την ΑΣΟΕΕ.
Με πλησιάζει ένας ματ. Μου λέει: “Έναν έλεγχο στοιχείων θα κάνουμε, έχετε μαζί σας ταυτότητα;”
Του λέω: “Βεβαίως”, την βγάζω από το πορτοφόλι μου και του την δίνω. Την κοιτάζει. Με κοιτάζει.
“Με τον Θεοφίλου τι σχέση έχετε”, μου λέει.
“Ξέρω γώ” του λέω, “υποθέτω πως είμ’ ο ίδιος”.
“Ελάτε λίγο από δω” μου λέει. “Θα περιμένουμε για μια τυπική προσαγωγή”.
Καθώς ψάχνουν την τσάντα και τις τσέπες μου, την ταυτότητα μου την έχουν πάρει και την κοιτάζουν κάτι άλλοι ματ. Με πλησιάζει ένας από ‘κείνους και με ρωτάει: “Τον Θεοφίλου τον τρομοκράτη την τον έχεις;”
“Ποιον;” τον ρωτάω. “Δως μου τα στοιχεία σου, θα σου κάνω μήνυση” και τέτοια.
“Μα καλά γιατί αντιδράτε έτσι”, μου λέει.
Του λέω: “Μου χαλάς το βράδυ με προσαγωγή, με αποκαλείς τρομοκράτη έτσι στη ψύχρα και μου λες και πως θα αντιδράω;”
“Δηλαδή” μου λέει “εσείς τι θα κάνετε στην θέση μας; Θα πρέπει να βεβαιωθούμε ότι δεν έχετε σχέση με τα επεισόδια”.
“Ρε” του λέω “με κατηγόρησαν για φόνο, για ληστεία και για τρομοκρατία. Έμεινα πέντε χρόνια χωρίς λόγο φυλακή. Και έφτασα μ’ αυτά και μ’ εκείνα 35 χρονών γαϊδούρι να κάνω Παρασκευιάτικο καγκελάκι στη Στουρνάρη; Είσαι καθόλου με τα καλά σου;”
Πετάγεται ο έξυπνος της παρέας. “Επειδή έχετε κάνει όλα αυτά που λέτε κρίνουμε ότι μπορεί να συμμετέχετε και στα επεισόδια”.
“Φέρε και συ τα στοιχεία σου” του λέω, “γι αυτό που είπες”.
“Δεν μπορούμε να σας τα δώσουμε εμείς” λέει “να πάρετε το 100 και να τα ζητήσετε”.
Με τα πολλά, και αφού περνούσαν την ώρα τους τραμπουκίζοντας περαστικούς στην Πατησίων, ήρθε περιπολικό και με πήγε στον έκτο της ΓΑΔΑ που δεν είχα πάει ποτέ ξανά. Οι λίτες εκεί μου δικαιολογήσανε τα ματ ότι νταξ τα παιδιά και τέτοια. Αφού τελείωσε το ποινικό μου τσεκ απ και επί τη ευκαιρία βεβαιώθηκα κι ο ίδιος πως δεν εκκρεμεί τίποτα καινούριο σε βάρος μου μ’ αφήσανε.
“Θέλω περιπολικό να με πάει σπίτι”, τους λέω.
“Δεν προβλέπεται” μου λένε.