Τις ίδιες διαπιστώσεις συνεχίζουν να κάνουν οι ηγέτες των 20 πλουσιοτέρων χωρών του πλανήτη δείχνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από όσα εξελίσονται στην παγκόσμια οικονομία. Ή μήπως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν;
Συγκεκριμένα, οι κύριοι Ομπάμα, Πούτιν, Ολάντ, Κάμερον, Άμπε και η υπόλοιπη παρέα, σε κοινό ανακοινωθέν τους, μας ενημερώνουν ότι «η ανάκαμψη είναι ιδιαίτερα ισχνή και οι κίνδυνοι παραμένουν» οπότε στην ουσία μας λένε να μην επαναπαυόμαστε ότι θα τελειώσει η λιτότητα έτσι απλά και θα ρθουν καλύτερες μέρες έτσι εύκολα γιατί τα νούμερα της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης δεν είναι και τα καλύτερας.
Σύμφωνα με τους 20 ηγέτες η επιβραδυνόμενη ανάπτυξη που μας απειλεί διαρκώς «αντανακλά σε ορισμένες περιπτώσεις το φαινόμενο της αστάθειας στη ροή των κεφαλαίων, τις δυσχερέστερες χρηματοοικονομικές συνθήκες και την αστάθεια στις τιμές των πρώτων υλών» με άλλα λόγια είναι παράγοντες που δεν μπορούν οι οικονομίες να τους αντιμετωπίσουν εύκολα και γι αυτό οχυρώνονται πίσω από τις σκληρές οικονομικές τους πολιτικές.
Για παράδειγμα. όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση, «η ζώνη του ευρώ δεσμεύθηκε ότι θα ενισχύσει τα θεμέλια της οικονομικής και νομισματικής της ένωσης, περιλαμβανομένων προσπαθειών για τη βελτίωση των τραπεζικών ισολογισμών, τη μείωση του χρηματοοικονομικού κατακερματισμού και πως θα προωθήσει και χωρίς καθυστέρηση την τραπεζική ένωση».
Πρακτικά το παραπάνω σημαίνει πως οι ηγέτες του G20 αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη ως ένα νούμερο αδιάφορο προς την ποιότητα ζωής της πλειοψηφίας των πολιτών στις χώρες τους και την ίση κατανομή του πλούτου που παράγεται παγκοσμίως. Βασική τους μέριμνα είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η λειτουργία της αγοράς με τους ίδιους όρους και η ύφεση του “πολέμου των νομισμάτων” στον οποίο επιδίδονται οι ανεπτυγμένες χώρε μεταξύ τους.
Πλήρης η αδιαφορία των ηγετών για την φτώχια, την ανεργία, την έλλειψη τροφής, στέγης και βασικών αγαθών σε μεγάλους πληθυσμούς ακόμα και των πιο αναπτυγμένων χωρών. Άραγε ο κύριος Λέτα, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, δεν μπόρεσε να μεταφέρει την “αγωνία” του για την οικονομική και κοινωνική ισοπέδωση που υφίσταται η χώρα του ακολουθώντας τον νεοφιλελεύθερο κατήφορο του υπόλοιπου Νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία);
Το εντυπωσιακό είναι πως ενώ οι 20 ηγέτες συμπεραίνουν πως είναι «ζωτικής σημασίας να επιτευχθεί ισχυρή και διαρκής ανάκαμψη, ενώ θα εξασφαλίζεται η δημοσιονομική σταθερότητα στις αναπτυγμένες οικονομίες» επιλέγουν τις ίδιες συνταγές που τους οδήγησαν σε αυτό το σημείο.
Είναι άραγε τόσο εμμονικοί στις απόψεις τους που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από το φαντασιακό τους; Θέλουν απλά με το έτσι θέλουν να επιβάλλουν τις πολιτικές που ευνοούν τους εκμεταλλευτές και καταπιέζουν τους υποτελείς αυτού του κόσμου; Όποιο από τα προηγούμενα κι αν ισχύει, δεν νιώθουν την απειλή της κατάρρευσης του συστήματος; Έχουν βγάλει άραγε κάποιο συμπέρασμα από τις κίνηση που υπάρχει στις κοινωνίες Δύσης και Ανατολής, Βορρά και Νότου την τελευταία 3ετία; Δείχνουν πάντως να ασχολούνται μόνο με τις «αξιόπιστες, φιλόδοξες και επικεντρωμένες σε κάθε χώρα μεσοπρόθεσμες δημοσιονομικές στρατηγικές».
Β.Σ.