Την «αξιοποίηση» του ακινήτου στην οδό Τάσκου Παπαγεωργίου μέσω της μίσθωσής του σε ιδιώτη για την κατασκευή boutique hotel ανακοίνωσε ο αρμόδιος Αντιπρύτανης Οικονομικών, Προγραμματισμού και Ανάπτυξης του ΑΠΘ Χαράλαμπος Φείδας.
Να σημειωθεί ότι μέχρι τις 17 Αυγούστου του 2020 στο κτίριο αυτό στεγαζόταν η κατάληψη Terra Ingocnita που εκκενώθηκε μετά από 16 χρόνια λειτουργίας. Mετά την εκκένωση της η κατάληψη είχε σφραγιστεί και φρουρούταν ενώ ακόμη και μια απόπειρα συμβολικής ανακατάληψης στις 4 Αυγούστου του 2022 σε ένδειξη αλληλεγγύης στον τότε απεργό πείνας Θ. Χατζηαγγέλου χτυπήθηκε από άγρια αστυνομική καταστολή.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του πανεπιστημίου η σύμβαση μακροχρόνιας μίσθωσης γίνεται «έναντι ανακατασκευής του ακινήτου που βρίσκεται στην οδό Τάσκου Παπαγεωργίου 2, στη Θεσσαλονίκη. Η χρήση του μισθίου ορίστηκε ως η δημιουργία χώρων βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Το κτίριο αποτελεί κληροδότημα του Θωμά Παπαμιχαηλίδη, πολιτικού μηχανικού, το οποίο περιήλθε στην ιδιοκτησία του ΑΠΘ το 1964. Αποτελείται από ισόγειο κατάστημα, ημιώροφο και δύο ορόφους πάνω από το ισόγειο (αποτελούμενους από δύο διαμερίσματα ο καθένας), μαζί με οικόπεδο έκτασης 234,16 τ.μ., η δε όψη του έχει κριθεί διατηρητέα».
Το κληροδότημα, σύμφωνα με την ανακοίνωση, είχε ως σκοπό να χρησιμοποιηθεί για τη χορήγηση υποτροφίας σε προπτυχιακούς φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής και της Σχολής Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ.
«Η εκμίσθωση του ακινήτου του ΑΠΘ σε συνδυασμό με την πλήρη ανακατασκευή του αξίας 470.000 €., αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό βήμα, μετά την αξιοποίηση του Μανδαλίδειου Μεγάρου, στην υλοποίηση του στόχου που έχει θέσει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο για την πλήρη αξιοποίηση της περιουσίας του προς όφελος του πανεπιστημίου και των φοιτητών/τριών του, ενώ και το ίδιο το κτίριο θα διασωθεί και θα παραδοθεί ανακατασκευασμένο».
Από την ανακοίνωση δεν γίνεται ξεκάθαρο αν οι όροι της σύμβασης μίσθωσης αφορούν μόνο την ανακατασκευή του και αν από το μίσθωμα θα προκύψουν οι πόροι για να υλοποιήσουν τον σκοπό του δωρητή, δηλαδή τη χορήγηση υποτροφιών.
Πέρα από το γεγονός ότι στη θέση μιας κατάληψης, δηλαδή ενός κοινωνικού χώρου θα δημιουργηθεί ένα ακόμη ξενοδοχείο στην πόλη, είναι απορίας άξιο ποιους ακαδημαϊκούς στόχους υπηρετεί μια τέτοια απόφαση. Και αυτό γιατί, όπως είναι γνωστό, οι υποδομές του ΑΠΘ καταρρέουν σε σταθερή βάση τα τελευταία χρόνια: σοβάδες πέφτουν, υπόστεγα γκρεμίζονται, αίθουσες και βιβλιοθήκες πλημμυρίζουν. Οι αίθουσες στο πανεπιστημιακό campus είναι προφανές ότι δεν επαρκούν δημιουργώντας μια συνθήκη ασφυκτική στη λειτουργία του πανεπιστημίου. Ενδεικτικό ήταν το περιστατικό τον περασμένο Οκτώβριο με την πτώση του φοιτητή στη Νομική που καθόταν στο περβάζι του παραθύρου του 3ου ορόφου επειδή δεν υπήρχαν άλλες κενές θέσεις στην αίθουσα. Το μόνο που παραμένει ακούνητο και σταθερό είναι οι διμοιρίες των ΜΑΤ.
Είναι τραγελαφικό ότι στις προτεραιότητες του ΑΠΘ είναι η μίσθωση των ακινήτων τόσο στην Τάσκου Παπαγεωργίου όσο και του Μανδαλίδειου κτιρίου στη Λεωφόρου Νίκης (εκκενώθηκε το καλοκαίρι του 2016 μαζί με άλλες δύο καταλήψεις στέγης) για την κατασκευή ξενοδοχείων τα περισσότερα έσοδα των οποίων θα τα καρπώνεται, όπως είναι φυσικό, ένας ιδιώτης. Σε μια πόλη όπου η στεγαστική κρίση των φοιτητών οξύνεται λόγω και της αύξησης των ενοικίων, σε ένα πανεπιστήμιο που ασφυκτιά στις δομές του, με φοιτητικές εστίες που επίσης βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και δεν επαρκούν, δύο ακίνητα που θα μπορούσαν να δοθούν για τις ανάγκες των φοιτητών-τριών, των πολιτών της πόλης, θυσιάζονται στον βωμό της τουριστικοποίησης και του real estate.
Εκ του αποτελέσματος αυτός φαίνεται ότι ήταν και ο βασικός σκοπός της εκκένωσης και των δύο καταλήψεων. Αυτό που ενοχλούσε είναι να υπάρχει κοινωνικός χαρακτήρας σε δύο άδεια κτίρια. Αυτό που δεν φαίνεται να ενοχλεί στη Θεσσαλονίκη είναι να μετατρέπεται σε μια πόλη μόνο για τουρίστες, να την βλέπουν -αλλά όχι να τη ζουν- και κυρίως μια πόλη στην οποία αδυνατούν να επιβιώσουν και όσοι-ες την κατοικούν.
Σταυρούλα Πουλημένη
