Γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
Το δικτατορικό καθεστώς Τσαουσέσκου, όπως όλες οι δικτατορίες, μέσα στη γελοιότητά του αυτοονομάστηκε Χρυσή Εποχή. Ο Κριστιάν Μουντζίου, ο οποπίος τιμάται φέτος από στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έγραψε το σενάριο μιας σπονδυλωτής ταινία με τίτλο «Ιστορίες από τη Χρυσή Εποχή». Τις πέντε ιστορίες σκηνοθετούν ισάριθμοι σκηνοθέτες, ανάμεσά τους και ο Μουντζίου.
Η ταινία παρά τη μεγάλη της διάρκεια -155 λεπτά- δεν κουράζει επειδή ακριβώς είναι σπονδυλωτή. Στα πέντε επεισόδια παρακολουθούμε κωμικοτραγικές καταστάσεις που ως θρύλοι έφτασαν στα αυτιά του Μουντζίου ο οποίος αποφάσισε να τα κάνει σενάριο. Πέρα από ένα νοσταλγικό ύφος, το οποίο κυρίως προσλαμβάνουν οι μεγαλύτεροι, οι οποίοι έζησαν εκείνα τα χρόνια, η ταινία έχει χιούμορ και αφού αναπαράγει με απόλυτη πιστότητα την εποχή, μπαίνει συχνά σε σουρεαλιστικές καταστάσεις που δημιουργούσε η καθημερινότητα της Χρυσής Εποχής. Διασκεδαστικό, άλλοτε σοβαρό και άλλοτε αστείο, με στρωτή αφήγηση.
Το «Ταμπούρ» του ιρανού Βακίφ Βακιλιφάρ είναι μια ταινία που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι είχαμε ως τώρα συνηθίσει να βλέπουμε από τη χώρα αυτή.
Ένας άνδρας ξυπνά σε ένα δωμάτιο οι τοίχοι του οποίου είναι καλυμμένοι με αλουμινόχαρτο. ΝΤύνετραι με μία στολή φτιαγμένη από λεπτό αλουμίνιο και από πάνω φορά τα ρούχα του. Στη συνέχεια διαπιστώνουμε πως είναι εξολοθρευτής εντόμων και πως πάσχει από μια σπάνια ασθένεια που ανεβάζει τη θερμοκρασία του αίματος. Παρακολουθούμε μια ολόκληρη μέρα του άνδρα, ο οποίος περιπλανιέται σε δαιδαλώδεις διαδρόμους εργοστασίων, ανεβοκατεβαίνει σκάλες, ψεκάζει. Ο Βακιλιφάρ επιχειρεί να πραγματώσει μια ενδιαφέρουσα ιδέα σχετικά με την πορεία του ανθρώπου μέσα στο χωρόχρονο και την ανθρώπινη μοναξιά. Πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια. (ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ).
Με τη Χρυσή Τουλίπα στο Φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης αλλά και με πολλά ακόμη βραβεία από ολόκληρο τον κόσμο η ταινία «Πέρα από το λόφο» του Εμίν Αλπέρ από την Τουρκία, κέρδισε και το ελληνικό κοινό.
Ο Φαϊκ υποδέχεται στο εξοχικό του το γιο του και τους δυο εγγονούς του. Όμως το κλίμα είναι βαρύ καθώς ο Φαϊκ έχει προβλήματα με τους νομάδες οι οποίοι βοσκούν τις κατσίκες τους στο κτήμα του.
Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και ο Αλπέρ δημιουργεί ένα απειλητικό κλίμα, επερχόμενης καταστροφής. Χωρίς ποτέ να βλέπουμε τους νομάδες, αλλά διαρκώς ακούμε γι’ αυτούς, τούρκος σκηνοθέτης οικοδομεί σιγά-σιγά την επερχόμενη τραγωδία. Και ενώ όλα βαδίζουν προς τη τελική έκρηξη, κάτω από την αόρατη απειλή, ο Εμίν Αλπέρ υπεισέρχεται και στις σχέσεις ανάμεσα στον αυταρχικό Φαϊτ και το γιο του αλλά και τον υποτακτικό του Μεχμέτ και την οικογένειά του, προσεγγίζοντας και τις κοινωνικές διαφορές. Θαυμάσιο το φινάλε με τη δυνατή επική μουσική και τους ήρωές μας οπλισμένους να ανεβαίνουν το λόφο για να πάνε να συναντήσουν τους νομάδες. Μια εξαιρετική ταινία που με χαρά διαπίστωσα πως έχει πάρει διανομή και έτσι θα προβληθεί και στους κινηματογράφους.