Θεσσαλονίκη. Περιοχή Σφαγεία. Ώρα 23:10. Είμαι ένας από τους ελάχιστους επιβάτες του αστικού λεωφορείου 31 που κατευθύνεται στον Τερματικό Σταθμό στα ΚΤΕΛ “Μακεδονία” και κάθομαι 3 μέτρα πίσω από τον οδηγό. Ένας ελαφρώς αλλήθωρος 30άρης, μάλλον Αλβανός με βάση την προφορά του, πλησιάζει τον οδηγό και ξεκινά να τον ρωτά κάτι. Ο οδηγός αντί να τον ακούσει του λέει με αγένεια: “Εισιτήριο έχεις;” και μόνο όταν ο άλλος του απαντά “Φυσικά και έχω” τον αφήνει να συνεχίσει. Εκείνος θέλει να μάθει αν μπορεί να τον κατεβάσει στην πάνω μεριά των ΚΤΕΛ, πριν φτάσει το 31 στην αποβάθρα του, για να προλάβει το τελευταίο δρομολόγιο για Κουφάλια (τα Κουφάλια βρίσκονται 35 χιλιόμετρα δυτικά) που φεύγει 23:15. Ο οδηγός του λέει ορθά-κοφτά ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο γιατί απαγορεύεται, μπορεί να τρακάρει κτλ. (για το πρώτο έχει τυπικά δίκιο, αλλά το δεύτερο αποκλείεται αφού δεν υπάρχει ιδιαίτερη κίνηση εκείνη την ώρα). Απογοητευμένος ο συνεπιβάτης μου, αφού βλέπει ότι συναντά τοίχο παρά τις παρακλήσεις του, ζητά από τον οδηγό να παίξει τουλάχιστον τα φώτα του οχήματός του στο άλλο λεωφορείο για να του κάνει νόημα να περιμένει. “Και τι θα καταλάβει ο άλλος δηλαδή;” είναι η απάντηση που εισπράττει. Δεν επενέβην -ακόμη- γιατί βλέποντας το ρολόι του λεωφορείου πίστευα ότι θα προλάβουμε…
Κάπου εκεί έρχεται από το πίσω μέρος του λεωφορείου μια επιβάτισσα γύρω στα 45, που, μη έχοντας ακούσει την προηγηθείσα στιχομυθία, ζητά ευγενικότατα από τον οδηγό το ίδιο πράγμα. Αυτός παραμένει ανένδοτος ακόμη κι όταν φτάνουμε στο σημείο που του ζητούσαν να τους αφήσει και τον παρακαλάνε να κατέβουν για να τρέξουν στο αστικό που το βλέπουν να έχει ανάψει τα φώτα του, έτοιμο να ξεκινήσει από λεπτό σε λεπτό (το ρολόι έδειχνε 23:14). Σαν να μην έφτανε όμως η άρνησή του, τους λέει: “Να παίρνατε το προηγούμενο 31″ (η κυρία μόλις που πρόλαβε να ψελλίσει ότι το αφεντικό της την κράτησε παραπάνω στη δουλειά) και τελικά ξεστομίζει με σαδισμό το εξής: “Δεν με νοιάζει που θα το χάσετε, έτσι θα μάθετε να έρχεστε νωρίτερα άλλη φορά.”
Δεν κρατήθηκα. “Δε ντρέπεστε,” του λέω, “είναι κουβέντα αυτή σε ανθρώπους που φεύγει το τελευταίο τους λεωφορείο και πρέπει να πάρουν ταξί για να πάνε σπίτι τους;” Φυσικά ο τύπος αρχικά πούλησε τρέλα (“Γιατί, δίκιο δεν έχω; Δεν θα τους γίνει μάθημα;”) και όταν επέμεινα το γύρισε στην κλασική άμυνα σε τέτοιες φάσεις: “Εσείς τι είστε κύριε και παρεμβαίνετε;”, “Τι σας νοιάζει εσάς” και άλλα τέτοια…
Οι άνθρωποι έχασαν τελικά το λεωφορείο τους.
Αντώνης Γαζάκης
Ο αναγνώστης του alterthess Αντώνης Γαζάκης, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμά μας, μας έστειλε μία εμπειρία του από το 2012 που μέχρι σήμερα του έμεινε χαραγμένη στη μνήμη.