του Αλκη Ρήγου
Η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική επίθεση σε όλα τα μέτωπα, η οποία με άλλοθι την κρίση, επιχειρεί την αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού κέρδους με το ξήλωμα κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, απαξίωσης κάθε μόριου κοινωνικής συλλογικότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης και εν τέλει συρρίκνωσης της έννοιας «Δημόσιος χώρος», προχωρά ακάθεκτη.
Για την αποδοχή ή έστω ανοχή απέναντι σ’ αυτή την επίθεση, απόλυτη είναι η ανάγκη, «αλλαγής στην κοινωνική- πολιτική (μας) κουλτούρα», όπως ρητά αναφέρει η έκθεση των ακριβοπληρωμένων διεθνών σοφών, που συνέλεξε η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας από τα πέρατα του κόσμου. Αλήθεια πόσο στοίχισε η ολιγοήμερη επίσκεψη τους, όταν συρρικνώνονται κατά 50% οι προϋπολογισμοί των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, με αποτέλεσμα να αναστέλλουν τις λειτουργίες τους σειρά σχολών και να μένουν απλήρωτοι οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι διδάσκοντες του Π. Δ. 407 και να μην διορίζονται τα 800 εδώ και δύο χρόνια εκλεγμένα νέα μέλη ΔΕΠ, άρα να συρρικνώνονται τα προγράμματα σπουδών σειράς Τμημάτων;
Με βάση αυτή την θέση – που δεν χρειαζόμασταν τον διεθνή κυνισμό για να την αντιληφθούμε, αρκούσαν οι εγχώριοι επίσημοι λόγοι και επιλογές – η στόχευση επικεντρώνεται στην αποδιάρθρωση συνολικά του Δημόσιου Εκπαιδευτικού μας Συστήματος από την προσχολική μέχρι την Ανώτατη βαθμίδα του καθώς και των Ερευνητικών Κέντρων.
Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται άλλωστε και η περίφημη στρατηγική της «δια βίου μάθησης» που προστέθηκε και στον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας. Πρόκειται όπως αναλύει στο πρόσφατο βιβλίο του – “Η επινόηση της Ετερότητας” – ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, για την ιστορική αναστροφή από το αξιακό αίτημα της «δια βίου εργασιακής εξασφάλισης» στην «αέναη ψυχαναγκαστική συμμετοχή στο ελεύθερο παίγνιο μιας ριζικά ανταγωνιστικής ζωής …(όπου) η νέα δομική εργασιακή και επιβιωτική ανασφάλεια θα εμφανιστεί πλέον ως αντικειμενική συνάρτηση των ατομικών διαφορών για τις οποίες ο καθένας υπέχει ακέραια την ευθύνη». Πρόκειται για «μια από τις σημαντικότερες ιδεολογικές και πολιτικές προεκτάσεις των ταξικών προδιαγραφών των μηχανισμών αναπαραγωγής… Η ‘δια βίου μάθηση’ μοιάζει να διαρρηγνύει όλα τα σταθερά κοινωνικά και ιδεολογικά κελύφη μέσα από τον μύθο της αέναης ανακατανομής των εκπαιδευτικών και εργασιακών ευκαιριών… Στην πραγματικότητα μαζί με τον κληρονομικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας αναπαράγονται και οι ταξικές σχέσεις».
Ένας προ-συμβολαιακός κόσμος επιχειρείται να (επανα)οικοδομηθεί, όπου ο ανταγωνισμός του ανθρώπου Λύκου – όπως έγραφε ο Χομπς ήδη από τον 17ο αιώνα- προς τον άλλο, η περίφημη… ‘ελεύθερη’ ανταγωνιστικότητα θα αντικαταστήσει κάθε αξιακό περιεχόμενο της …’παρωχημένης’ κοινωνικής αλληλεγγύης!
Ακριβώς, για όλα αυτά και τόσα ακόμη συναρτημένα μαζί τους, η υπόθεση υπεράσπισης του Δημόσιου Εκπαιδευτικού Συστήματος αφορά όλη την κοινωνία και το Δημοκρατικό της αύριο.
Βέβαια η ελπίδα των κυβερνητικών, αδρά αμειβόμενων, επικοινωνιολόγων, είναι ότι όσο το Σοκ της επίθεσης γίνεται εντονότερο, τόσο θα αυξάνει και η αίσθηση στον κοινωνικό κορμό της ματαιότητας αντίστασης, ενώ οι άναρθρες εκρήξεις βίας από μεμονωμένες μικρές αναρχούμενες ομάδες ή οι πράξεις ασυντόνιστης αγανάκτησης που ξεσπούν εδώ και κει και μεγαλοποιούνται από τα τηλεοπτικά κανάλια, θα εντείνουν τον φόβο των πολιτών, άρα και την μη οργάνωση της συλλογικής αντιστασιακής τους δράσης.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό – όπως και η κρίση άλλωστε – είναι παγκόσμιο και ιδιαίτερα έντονο στον Ευρωπαϊκό χώρο συνολικά. Γι’ αυτό και η αγανάκτηση-αντίσταση απέναντι του, είναι ήδη παρούσα σε όλη την ήπειρο. Δεν είναι όμως αντίστοιχη και η οργάνωση της συλλογικής δράσης απέναντί του!
Προς αυτή την κατεύθυνση πάντως ακόμη και οι πιο ενδοτικές προς τις κυβερνήσεις συνδικαλιστικές ηγεσίες, έχουν αρχίσει να αρθρώνουν λόγους αντίδρασης. Την ίδια ώρα παρουσιάζονται έστω και ασυντόνιστες, ποικίλες και πολύμορφες κοινωνικές συσσωματώσεις πολιτών, ανεξάρτητα ιδεολογικό-πολιτικών καταγωγών, οι οποίες συγκροτούν ένα άτυπο δυνάμει Μέτωπο, που ευθύνη της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής Αριστεράς, είναι η άρθρωσή του σε ένα νέο συλλογικό Υποκείμενο Ανατροπής του επιχειρούμενου να εδραιωθεί αλλοτριωτικού και ταξικά εντεινόμενου αντιδημοκρατικού κόσμου.
Ο νέος σκοταδισμός δημιουργίας υποτελών ατόμων- ιδιωτών και όχι κριτικά σκεπτόμενων δημοκρατικών συλλογικά δρώντων πολιτών, μπορεί να αποτελεί το κυρίαρχο ιδεολογικό σύστημα αξιών, που είτε το κατανοεί είτε όχι, επιχειρεί να επιβάλλει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου – όσο και αν περιτυλίγεται με ωραία λόγια – και ακριβώς γι’ αυτό αναζητά την νομιμοποίηση του στους επιλεγμένους ‘διεθνείς σοφούς’ της, οι οποίοι θεωρούν «πέραν της λογικής (προφανώς της δικής τους) την πολιτικοποίηση των πανεπιστημίων και ιδιαίτερα των φοιτητών» και γι’ αυτό απαιτούν την «αλλαγή της κοινωνικής και πολιτικής μας κουλτούρας». Εμείς όμως δεν επιτρέπετε να αφήσουμε να κυριαρχήσει στο ευρωπαϊκό και ελληνικό κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι.
Αναδημοσίευση από την avgi.gr