Παρών στο λογοτεχνικό στερέωμα από το 1981, ο Λεωνίδας Κακάρογλου μετρά έως σήμερα επτά ποιητικές συλλογές, με πρώτη αυτήν με τίτλο «Τοπία Κοριτσιών» και τελευταία την «Άδεια Εξόδου», του 2009. Στο πρώτο του πεζογράφημα, θα τον απασχολήσει η μυθιστορηματική καταγραφή του ημερολογίου μιας όχι και τόσο συνηθισμένης εβδομάδας, γραμμένου σε δυο φωνές. Τριάντα χρόνια ποιητικής γραφής δε διαγράφονται, ωστόσο, με ευκολία. Έτσι, η ποίηση επιβιώνει και σε αυτό το γραπτό του, στο επίπεδο της πλοκής.
Οι δύο φωνές του μυθιστορήματος ανήκουν σε έναν εισαγγελέα και ένα νεαρό dj, κατοίκους μιας επαρχιακής πόλης σε τουριστικό οργασμό. Η ιδιότητα του ενός φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή του άλλου. Ο εισαγγελέας χάνει τον ύπνο του από τις δυνατές μουσικές της ντισκοτέκ, ο νεαρός συλλαμβάνεται ως ύποπτος για τρομοκρατική επίθεση, και έρχεται έτσι αντιμέτωπος με τον πρώτο. Ωστόσο, ο συσχετισμός των δύο προσώπων δεν εξαντλείται στα παραπάνω. Πόσα ακόμη κοινά θα μπορούσαν να έχουν τα δύο αυτά πρόσωπα;
Ο εισαγγελέας περνά την εβδομάδα μετέωρος μεταξύ της συνείδησής του και της εξουσίας που του παρέχει το αξίωμά του, μια εξουσία που του επιτρέπει να απαλλαγεί από το νεαρό dj και την ίδια στιγμή από τις άγρυπνες νύχτες. Ο νεαρός περνά την εβδομάδα στη φυλακή. Οι συνθήκες είναι παραπάνω από ευνοϊκές, και, έτσι, εκτυλίσσεται παράλληλα μια αναδρομή στο παρελθόν των δύο προσώπων, η οποία λειτουργεί μάλλον ερμηνευτικά.
Σε οποιοδήποτε χρόνο κι αν βρισκόμαστε ωστόσο, στο παρελθόν των χαρακτήρων ή στο παρόν τους, δηλαδή στο χρόνο του ημερολογίου, ο Κακάρογλου δεν καταγράφει απλώς: κινηματογραφεί. Χρησιμοποιώντας τα μάτια των χαρακτήρων του για φακούς, πλάθει τις εικόνες του ακριβείς, ρεαλιστικές, σχεδόν απαραίτητες. Ακριβής και ρεαλιστική είναι και η γραφή του. Χωρίς περιττό διάκοσμο, διατηρεί μια ιδιαίτερη γλαφυρότητα, διανθισμένη με στοιχεία λυρικά, κυρίως όπου εμφανίζονται γυναίκες στην αφήγηση.
Όποια κι αν είναι τελικά η απόφαση του εισαγγελέα και η τύχη του νεαρού dj, το «Η ζωή και τίποτ’ άλλο» αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα ενδιαφέρον και συναρπαστικό ανάγνωσμα, μια «κωμωδία παρεξηγήσεων», μια «ιστορία για το φως». «Το φως που λούζει καθημερινά την πόλη και τους ανθρώπους της».
Λεωνίδας Κακάρογλου, Η ζωή και τίποτ’ άλλο
Σελίδες: 159, Εκδόσεις: βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ (2011)
Επιμέλεια: Ανθή Κανιούρα