Ανακοίνωση εξέδωσε πριν λίγες μέρες, η Επιτροπή Αγώνα εργαζομένων σε δομές και υπηρεσίες στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό, κάνοντας εκτενή αναφορά στις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και μεταναστών στη δομή του Καρά-Τεπέ.
Χωρίς ζεστό νερό, τουαλέτες, πρόσβαση στην εκπαίδευση για τα παιδιά και σε υγειονομική περίθαλψη για όλο τον πληθυσμό, η κατάσταση είναι τραγική και χωρίς ακόμα να έχει μπει ο βαρύς χειμώνας που θα επιβαρύνει και άλλο τις συνθήκες ζωής χιλιάδων ανθρώπων.
Στην ανακοίνωση αναφέρεται, μέσα σε άλλα:
«Με ευθύνη της κυβέρνησης και της ΕΕ, ο εγκλωβισμός και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, όχι μόνο συνεχίζονται, αλλά και εντείνονται στη νέα δομή στο Μαυροβούνι (Καρά Τεπέ). Οι πρόσφυγες/ισσες και οι μετανάστες/τριες βρίσκονται εκτεθειμένοι/ες στο κρύο, παλεύοντας κυριολεκτικά με τους ανέμους που πλήττουν κατά καιρούς το νησί. Οι ελλείψεις πολλές, όπως το ζεστό νερό, η περιορισμένη έως ανύπαρκτη πρόσβαση σε υγειονομικές εγκαταστάσεις (μπάνια/ τουαλέτες) και η ανεπαρκής υγειονομική περίθαλψη. Το τελευταίο διάστημα, ήρθαμε όλοι αντιμέτωποι με φωτογραφίες από το χώρο, όταν έπεσαν οι πρώτες βροχές όπου μωρά, παιδιά, άνδρες , γυναίκες, ηλικιωμένοι και ευπαθείς ομάδες ήταν κυριολεκτικά μέσα στις λάσπες. Τρομάζουμε με την σκέψη και μόνο τι θα γίνει όταν μπει ο χειμώνας πιο δυναμικά. Δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε στιγμές, όπως στη Μόρια, με ανθρώπους νεκρούς από το κρύο.
Η κατάσταση που επικρατεί αυτή την περίοδο και με την εκπαίδευση των παιδιών στο καμπ, αναδεικνύει τις απαράδεκτες συνθήκες, μέσα στις οποίες αναγκάζονται να ζήσουν πρόσφυγες και μετανάστες. Τα μαθήματα γίνονται έξω, κυριολεκτικά μέσα στο κρύο, πάνω σε ψάθες, χωρίς αποστάσεις του ενός παιδιού από το άλλο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την υγεία, τόσο των παιδιών, όσο και των εργαζομένων εκπαιδευτικών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να αποθαρρύνονται κατά την εκπαιδευτική διαδικασία, με άμεση επίπτωση και στην ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη, εντείνοντας τα συναισθήματα απελπισίας, φόβου και ματαίωσης για το παρόν και το μέλλον.
Οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί καθημερινά με αυταπάρνηση και παρά τις αντιξοότητες δίνουν την μάχη για την εκπαίδευση των παιδιών. Όταν τολμούν όμως, να ξεστομίσουν το αυτονόητο και να ζητήσουν ασφαλείς χώρους για μάθημα, η απάντηση που τους έρχεται από τις διοικήσεις των ΜΚΟ είναι ότι πρέπει να βγει η δουλειά πάση θυσία. Αψηφώντας τις οδηγίες για αποστάσεις και τα πρωτόκολλα ασφαλείας, φαίνεται ότι νοιάζονται περισσότερο να βγουν τα νούμερα του προγράμματος και όχι η υγεία των παιδιών και των εργαζομένων.»