Έξι είναι οι νέες ταινίες που «βγαίνουν» στις αίθουσες από σήμερα και κατά την προσωπική μου εκτίμηση η «επιτυχία» είναι 50%! Οι τρεις από αυτές είναι ταινίες που αξίζει να μας απασχολήσουν ενώ οι άλλες, απλώς, συμπληρώνουν την εξάδα.
Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο (Les meiges du Kilimandjaro)
Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
Πρωταγωνιστούν: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν – Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν, Μέριλιν Καντό
Δεν πρόκειται για ριμέικ της κλασικής, ομώνυμης ταινίας που γύρισε το 1952 ο Χένρι Κινγκ με τον Γκρέκορι Πεκ, τη Σούζαν Χέιγουορθ και την Άβα Γκάρντνερ.
Είναι μια ταινία σύγχρονη, γυρισμένη στη Μασσαλία και έχει ως θέμα την ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Ο Μισέλ, μαχητικός συνδικαλιστής ο οποίος εργάζεται στο λιμάνι, απολύεται μαζί με άλλους 19 συναδέλφους του. Παρόλο που μένει χωρίς δουλειά συνεχίζει να ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του Μαρί Κλερ με την οποία είναι παντρεμένος 30 ολόκληρα χρόνια. Στην επέτειο του γάμου τους κάνουν ένα πάρτι και οι φίλοι τους χαρίζουν δύο εισιτήρια και χρήματα για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο. Όμως μετά από μερικές μέρες δύο κουκουλοφόροι ληστές εφορμούν στο σπίτι τους και τους ζητούν το κουτί με τα χρήματα. Ο Μισέλ θα ανακαλύψει πως ένας από τους ληστές είναι ο Κριστόφ, ένας νεαρός συνάδελφός του που απολύθηκαν την ίδια μέρα. Τον καταγγέλλει στην αστυνομία και ο νεαρός συλλαμβάνεται. Όμως ο Κριστόφ μεγαλώνει μόνος τα δύο μικρότερα αδέλφια του ενώ η μητέρα του έχει εγκαταλείψει τα απιδιά της. Ο Μισέλ και η Μαρί Κλέρ, άνθρωποι πολιτικοποιημένοι και με δράση περνούν στην πράξη και με μια γενναία πράξη ανθρώπινης αλληλεγγύης αποδεικνύουν πως η επανάσταση μπορεί να είναι και μια καθημερινή πρακτική, ένας αγώνας μικρών αλλά εντέλει πολύ μεγάλων πραγμάτων.
Μια ξεκάθαρη πολιτική ταινία, αληθινή και αισιόδοξη που μπαίνει στην καρδιά των σύγχρονων προβλημάτων, της ανεργίας και της φτώχιας. Που συγκινεί με την ανθρωπιά της που μιλά για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής χωρίς όμως μεγαλοστομίες και χωρίς να προσπαθεί να υποδείξει σε κανέναν το τι είναι σωστό. Η έννοια του σωστού και του ηθικού προκύπτουν μέσα από τη στρωτή, με χιούμορ αλλά και γεμάτη ελπίδα για τον άνθρωπο, αφήγηση. Ο Γκεντιγκιάν βλέπει την καλή πλευρά του ανθρώπου, εκείνου που έχει ηθικές αξίες, που αγωνίζεται όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για το σύνολο, που γνωρίζει πώς να επιδείξει την αλληλεγγύη του. Μια ταινία με ξεκάθαρη ταξική ματιά, που τολμά να κοιτάξει χωρίς φόβο ακόμη και μέσα στις διαφοροποιήσεις της ίδιας της εργατικής τάξης.
Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το ποίημα του Βίκτορα Ουγκό «Καλοί που είναι οι φτωχοί».
Εκεί που χτυπάει η καρδιά μου (This must be the place)
Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο
Πρωταγωνιστούν: Σον Πεν, Ιβ Χιούσον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τζουντ Χιρς, Χάιντζ Λίβεν, Κέρι Κόντον, Όλγουιν Φουέρε, Σίμον Ντιλάνει, Τζόις Βαν Πάτεν, Λίρον Λίβο, Χάρι Ντιν Στάντον
Ο Σεγιέν 50χρονος πρώην ροκ σταρ, ζει στο Δουβλίνο από τα δικαιώματα των τραγουδιών του, ντύνεται και βάφεται όπως τότε που μεσουρανούσε. Η ζωή του κυλά αδιάφορα καθώς ο Σεγιέν είναι βουτηγμένος στην κατάθλιψη, κινείται σα ζόμπι και δε φαίνεται να τον ενδιαφέρει τίποτε. Όταν όμως πεθάνει ο πατέρας του, με τον οποίο δεν είχε μιλήσει εδώ και πολλά χρόνια, κάτι αλλάζει. Ανακαλύπτει πως ο πατέρας του, ο οποίος έζησε τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έψαχνε να βρει το ναζί βασανιστή του. Ο Σεγιέν αποφάσισε να συνεχίσει το έργο του πατέρα του. Αφού, λοιπόν, πήγε στην Αμερική για τη κηδεία, παρέμεινε για να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Σε τούτη την αναζήτηση θα γνωρίσει ανθρώπους, θα μιλήσει μαζί τους, θα αρχίσει να αλλάζει.
Η ταινία είναι ένα ρόουντ μούβι κατάθλιψης και αυτοανακάλυψης. Ο Σορεντίνο εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο το θησαυρό που ακούει στο όνομα Σον Πεν και οικοδομεί επάνω του ολόκληρη την ταινία. Σκηνοθετεί με σφρίγος ένα φιλμ στο οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας αναζητά το χαμένο του εαυτό. Βυθισμένος στις ενοχές προσπαθεί να διαφύγει, να απελευθερωθεί αναζητώντας τις χαμένες του μνήμες και να συμφιλιωθεί με πατέρα του, έστω και μετά θάνατον. Αλλά περισσότερο να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και να μπορέσει να κοιτάξει τον κόσμο καθαρά. Πάνω απ’ όλα όμως να ενηλικιωθεί αφού όπως φαίνεται, ο Σεγιέν βρίσκεται ακόμη στην εφηβεία.
Μια θαυμάσια ταινία που το ενδιαφέρον της μένει αναλλοίωτο μέχρι το εξαιρετικό φινάλε, με ρυθμό χωρίς να είναι «φορτωμένη» με ιδεολογικά βαρίδια. Η ταινία δεν είναι μια ταινία για το ολοκάυτωμα. Είναι μια ταινία για έναν καταθλιπτικό ροκ σταρ ο οποίος βγαίνει από το λαβύρινθο του όταν προσπαθεί να πλησιάσει τον πατέρα του, ο οποίος υπήρξε θύμα των ναζί.
Ελένα (Elena)
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Πρωταγωνιστούν: Αντρέι Σμιρνόφ, Ναντεζντά Μαρκίνα, Έλενα Λιάντοβα, Αλεξέι Ροζίν, Ιγκόρ Ογκούρτσοφ
Η ταινία είχε προβληθεί στι Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και είχαμε γράψει σχετικά τότε. Απλώς αδημοσιεύουμε:
Ο Αντρέι Ζβιανγκίντσεφ μας είχε αφήσει με ανοιχτό το στόμα πριν από λίγα χρόνια με την εκπληκτική «Επιστροφή». Τώρα με την «Ελένα» ενώ η ανθρωπογεωγραφία της ταινίας διαφέρει, η ατμόσφαιρα θυμίζει το κλίμα αιωρούμενης αγωνίας που είχε και στην «Επιστροφή».
Η Ελένα είναι παντρεμένη, με δεύτερο γάμο, με το Βλαντιμίρ. Έχουν παιδιά από προηγούμενους γάμους και προέρχονται από διαφορετικές οικονομικές τάξεις. Πλούσιος ο Βλαντιμίρ, φτωχή η Ελένα. Ο άνδρας διατηρεί μια απόμακρη σχέση με την κόρη του ενώ η γυναίκα προσπαθεί να στηρίξει οικονομικά τον άνεργο γιο της που είναι πατέρας δύο παιδιών. Ο Βλαντιμίρ δε συμφωνεί και αρνείται να τον βοηθήσει σε κάποια στιγμή ανάγκης. Ένα έμφραγμα που παθαίνει αλλάζει το σκηνικό και η Ελάνα καταστρώνει ένα σκοτεινό σχέδιο για να βοηθήσει το γιο της.
Με κλιμάκωση της δράσης ο Ζβιανγκίντσεφ αναπτύσσει τη δραματουργία φθάνοντας στην κορύφωση. Και εκεί η μανιχαϊστική αντίληψη περί καλού και κακού καταργείται. Η καλοκάγαθη, υπομονετική και ταπεινή Ελένα γίνεται αδυσώπητη προκειμένου να βοηθήσει το γιο της. Ο οποίος είναι μεν άνεργος αλλά δε φαίνεται να του αρέσει και ιδιαίτερα η ιδέα της δουλειάς. Όσο για τον σκληρό Βλαντιμίρ, είναι στιγμές που μπορείς να το θεωρήσεις δίκαιο. Ατμοσφαιρικό θρίλερ χαρακτήρων, μια ταινία που θυμίζει Πολάνσκι αλλά και Σαμπρόλ.
Μυστηριώδης εξαφάνιση (Gone)
Σκηνοθεσία: Χέιτορ Ντάλια
Πρωταγωνιστούν: Αμάντα Σέιφριντ, Τζένιφερ Κάρπεντερ, Γουές Μπέντλεϊ, Σεμπάστιαν Σταν, Ντάνιελ Σαντζάτα, Μάικλ Πάρ
Η Τζιλ Πάρις επιστρέφει στο σπίτι της έπειτα από τη νυχτερινή της βάρδια και ανακαλύπτει πως η αδελφή της έχει εξαφανιστεί. Η ίδια η Τζιλ υπήρξε θύμα απαγωγής στο παρελθόν ενός serial killer, απ’ τον οποίο όμως κατέφερε να ξεφύγει, και πιστεύει πως η αδελφή της έχει πέσει θύμα του ίδιου δολοφόνου. Αναφέρει την εξαφάνιση στην αστυνομία, αλλά κανείς δεν την πιστεύει. Η Τζιλ έχει λίγες ώρες μπροστά της μέχρι το ξημέρωμα, για να βρει την αδελφή της ζωντανή. Θρίλερ τρόμου… για παιδάκια.
Ο Διάβολος μέσα της (The devil inside)
Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ
Πρωταγωνιστούν: Φερνάντα Αντράντε, Σάιμον Κουότερμαν, Ίβαν Χέλμουτ, Ίονουτ Γκράμα, Σούζαν Κρόουλι
Μια γυναίκα, η Μαρία Ρόσι, προσπαθεί να ανακαλύψει γιατί η μητέρα της, 20 χρόνια πριν, είχε δολοφονήσει τρεις ανθρώπους. Η μητέρα της βρίσκεται κλεισμένη σε ένα ψυχιατρείο στη Ρώμη και φήμες λένε πως είναι δαιμονισμένη και πως έκανε τους φόνους κατά τη διάρκεια του εξορκισμού της. Η Μαρία συνεργάζεται με δύο νεαρούς κληρικούς-εξορκιστές για να ανακαλύψει εάν η μητέρα της είναι ψυχασθενής ή δαιμονισμένη.
Μοιάζει με ντοκιμαντέρ αλλά είναι ταινία μυθοπλασία και μάλιστα τρόμου. Τελικά πολύ κακό για το τίποτα. Η ταινία ούτε τρόμο διαθέτει, ούτε σασπένς. Βαρετή μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
John Carter
Σκηνοθεσία: Άντριου Στάντον
Πρωταγωνιστούν: Τέιλορ Κιτς, Λιν Κόλινς, Σαμάνθα Μόρτον, Μαρκ Στρονγκ, Σιάραν Χιντς, Ντομινίκ Γουέστ, Τζέιμς Πιουρφόι, Πόλι Γουόκερ, Μπράιαν Κράνστον, Τόμας Χέιντεν Τσερτς, Γουίλεμ Νταφό
Ταινία επιστημονικής φαντασίας που εκτυλίσσεται στον Άρη με ήρωα τον Τζον Κάρτερ, έναν πρώην λοχαγό ο οποίος βρέθηκε μυστηριωδώς στον Κόκκινο Πλανήτη.
Εκεί θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια επικών διαστάσεων διαμάχη μεταξύ των κατοίκων του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων του Ταρς Τάρκας και της σαγηνευτικής Πριγκίπισσας. Εκεί θα συνειδητοποιήσει πως η επιβίωση του πλανήτη βρίσκεται στα χέρια του.