Την προηγούμενη Παρασκευή πήγες στη συναυλία για τις Σκουριές. Χαμός γινόταν. Όλοι εκεί ήταν. Και καλλιτέχνες και κόσμος που παραδοσιακά στηρίζει τους αγώνες. Ποιους αγώνες; θα με ρωτήσεις κι εγώ απάντηση δεν μπορώ να σου δώσω πια.
Λόγια, επιλογή μουσικής: Μελέτης Κεχαϊδης
Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης
Που θα πήγαινες Παρασκευιάτικα; Στο Αστυβάλ; Να δεις τα φέρετρα με τις ελιές του Μπαμπούλα, σόρυ της Γιόκο Όνο; Ναι, αυτή που διέλυσε τους Beatles. Μόνο γι’ αυτό δεν θα πας…
Καλά έκανες και πήγες στη συναυλία για τις Σκουριές. Είδες και πολύ κόσμο που τον βλέπεις μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Είχε και κρύες φθηνές μπίρες με 1 Ευρώ. Και σουβλάκι ζουμερό, πάλι με 1 Ευρώ. Τζάμπα ρε συ. Και μια οργάνωση απίστευτη. Μπράβο στα παιδιά.
Τα έσοδα ήταν για καλό σκοπό, θα πάνε σε όλους αυτούς που τους τρέχουν στα Δικαστήρια. Από εποχή Σαμαρά, αν θυμάσαι.
Ενώ έπινες τις μπυρίτσες σου και άκουγες για πολλοστή φορά τον Θανάση, αναρωτιέσαι τι γίνεται τελικά με την εξόρυξη. Δεν σταμάτησε σου λένε, ακόμα και τώρα που έχουμε “αριστερή” κυβέρνηση. Όλοι αυτοί που αναδείχτηκαν από τα κινήματα της Ιερισσού, της Παναγιάς και τόσων άλλων, τώρα κυβερνάν και δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Λόγω μνημονίου λένε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει γίνει κάτι επί της ουσίας από τους επίσημους φορείς – Υπουργείο, ΤΕΕ και λοιπούς – και το χειρότερο δεν βγαίνουν να πουν ξεκάθαρα τι θα γίνει. Θα συνεχίσει η εξόρυξη ή όχι; Αν γίνει, με ποιους περιβαλλοντικούς όρους και πως θα ελέγχονται; Αν δεν γίνει, πως θα τονωθεί οικονομικά η περιοχή, αφού θα αυξηθεί η ανεργία;
Κι ενώ κάποιες ομάδες μαλώνουν με ανακοινώσεις, για το ποιοι ξεπουλάν τον αγώνα και ποιοι όχι, εσείς όλοι έχετε την πεποίθηση – συγνώμη την ψευδαίσθηση ήθελα να πω – ότι με την παρουσία σας όλα θα πάνε καλά.
Κι εσύ, ενώ τελειώνεις την Βεργίνα κουτάκι, την τσαλακώνεις με δύναμη και ξαφνικά νιώθεις ένας ηλίθιος. Ένας “χρήσιμος ηλίθιος” που απλά πίνει την επαναστατική του μπίρα και τρώει το αγωνιστικό του σουβλάκι.
Τόσο που σ’ άρεσε πήγες να φας ακόμα ένα. Ωραία τα κάνουν τα άτιμα …
“βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ’ αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια”