Είναι η αίσθηση -έστω και της ελάχιστης αλλά πάντως- συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων που αγγίζει τον κάθε ταλαιπωρημένο και εξαθλιωμένο πολίτη της χώρας.
Είναι ο βαθύς και απόλυτος πλέον ταξικός διαχωρισμός και όχι ο ψευδεπίγραφος διχασμός που επιβλήθηκε ακαριαία στην Ελλάδα της κρίσης.
Είναι η ανεργία των νέων και οι ανύπαρκτες συντάξεις της πλειονότητας των ηλικιωμένων που τους οπλίζουν τη σκέψη και τη βούληση με τα μόνα όπλα που τους απέμειναν: την αξιοπρέπεια και την τελευταία ελπίδα.
Είναι ο πόλεμος που ξεκίνησε από την καρδιά της Ευρώπης την επομένη των εκλογών με τα ατελείωτα εμπόδια και τις τρικλοποδιές στη νέα εκλεγμένη κυβέρνηση και συνεχίζεται με την άμεση τρομοκρατία των πολιτών.
Είναι η απελπισμένη ψυχραιμία εκείνου που δεν έχει να χάσει τίποτε άλλο και βαρέθηκε να φοβάται.
Είναι η γενναία απόφαση του καθενός να θυσιάσει κάτι τώρα ώστε να μην πληρώνουν τα παιδιά του μέχρι τα βαθιά τους γεράματα τις ρεμούλες και τη διαπλοκή εκείνων που έριξαν την Ελλάδα στον γκρεμό γεμίζοντας τις τσέπες τους.
Είναι η ελπίδα των παγιδευμένων στη λιτότητα λαών της Ευρώπης που έχουν στραμμένα τα μάτια τους πάνω στην απόφαση των Ελλήνων πολιτών και πρέπει να μη διαψευστεί.
Είναι, τέλος, και το ήρεμο, γεμάτο στενοχώρια και ειλικρίνεια πρόσωπο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα όταν μιλάει τις τελευταίες μέρες στους πολίτες.
Ποιο ΕΙΝΑΙ από όλα αυτά που δεν καταλαβαίνουν αυτοί που αναρωτιούνται για τη δυναμική του ΟΧΙ;
Ποιο από όλα αυτά κάνουν, για παράδειγμα, τον Γιάννη Πρετεντέρη ή την Ολγα Τρέμη να γουρλώνουν τόσο πολύ τα θυμωμένα (για πρώτη φορά από το 2009) μάτια τους;
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών / AP Photo/Petros Karadjias