Μεγάλη συζήτηση γίνεται τον καιρό αυτό με θέμα το δίλημμα συμφωνία ή ρήξη. Έχω συμμετάσχει κι εγώ –και από το χώρο αυτής της σαββατιάτικης στήλης.
Τα πράγματα, νομίζω, διευκρινίζονται επαρκώς τις τελευταίες μέρες.
Οι δύο ανακοινώσεις της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν καθαρά τα αδιαπραγμάτευτα για έναν «αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό». Επιπλέον, οι τελευταίες τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα ορίζουν το περιεχόμενό του, ώστε ο επιθετικός προσδιορισμός να μη συνιστά ασύγγνωστο ευφημισμό. Ξεκαθαρίζεται, λοιπόν, πως καμία συμφωνία δεν είναι αποδεκτή αν δεν περιλαμβάνει απομείωση του χρέους και επενδυτικό πρόγραμμα για επανεκκίνηση της οικονομίας, μαζί με δέσμευση πως δεν θα απαιτηθούν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Από την άλλη, όλα θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα με ρητό τρόπο σε μια πολιτική ενάντια στη λιτότητα προς όφελος των κατώτερων τάξεων –πράγμα, που σημαίνει π.χ. πως η πολιτική για το ΦΠΑ μπορεί να ελιχθεί μέσα σε πολύ περιορισμένα όρια.
Μπορεί να υπάρξει συμφωνία με τέτοιο περιεχόμενο και με τα συγκεκριμένα αδιαπραγμάτευτα; Μένει να φανεί.
Το βέβαιο είναι πως η κυβέρνηση θα πρέπει να επιταχύνει κατά πολύ τη δουλειά στο εσωτερικό μέτωπο, να προωθήσει κυβερνητικό έργο με ταχύτερους ρυθμούς, με πρώτη προτεραιότητα τις παρεμβάσεις στο εργασιακό και στο –μόνιμο- φορολογικό. Λέω μόνιμο γιατί, προφανώς, δεν συνιστούν αριστερή φορολογική πολιτική οι περαιώσεις.
Γι’ αυτά τα «μεγάλα» θέματα, όμως, πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά ακόμη μένουν να ειπωθούν. Εδώ με ενδιαφέρει να αναφερθώ, εντελώς ακροθιγώς, αλλά με τη μεγαλύτερη σαφήνεια που μπορώ, σε ένα «μικρότερο» θέμα. Που αφορά συμπεριφορές και στάσεις προσώπων, που με τη δημόσια παρουσία τους διαμορφώνουν μια εικόνα για την προσπάθειά μας, που όχι μόνο δεν την τιμά, αλλά ανοιχτά την υπονομεύει.
Ένας αφιερώνει απεριόριστο χρόνο, δίνοντας απεριόριστο χώρο στους αντιπάλους, σε «δράσεις πρόκλησης δημοσιότητας» με αρνητική, χωρίς αμφιβολία πια, συνεισφορά στην υπόθεση μας. Ο δευτέρος αξιοποιεί κάθε ευκαιρία διαχωρισμού από την έξαλλη οντότητα του 4%, με προτίμηση στην πρακτική συγγραφής πρωτοσέλιδων άρθρων στη ναυαρχίδα της διαπλοκής –και καλύπτεται γι’ αυτό. Ένας τρίτος νομοθετεί προσωπικώς (ω, ποία αυτοπεποίθησις!) και, αφού φανεί πως διαφωνεί με το «έργο» του το 99% (αριθμοί occupy, που λένε) των ενδιαφερομένων, μιλάει για περσινά ξινά σταφύλια και επισημαίνει πως δεν δικαιούνται δια να ομιλούν όσοι είναι παλιοί τόσο, ώστε να μην μπορούν να μιλούν για παλαιοκομματικό παρελθόν! Και υπάρχει και τέταρτος και πέμπτος και έκτος…
Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι αριστερά.
Αυτή η αισθητική, αυτός ο πολιτισμός δεν είναι αριστερά.
Η αριστερά είναι έννοια αντίθετη στον εγωτισμό και στην προπέτεια.
Και δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, για δευτερεύοντα ζητήματα. Όχι μόνο λόγω της σημασίας που έχει το ηθικό πλεονέκτημα, άνευ του οποίου ουδέν. Κυρίως, γιατί ένας ολόκληρος κόσμος αριστερών ανθρώπων αγωνιά, αγωνίζεται και μένει άυπνος προκειμένου, χωρίς κανένα προσωπικό υπολογισμό, τα πράγματα να πάνε καλά για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, για τους ανθρώπους που συνεχίζουν να χειμάζονται και να δυστυχούν τέσσερις μήνες μετά την ιστορική 25η Ιανουαρίου. Φτάνει.