Σήμερα, σε αντίθεση με τα πρώτα χρόνια του μνημονίου, έχουμε στη βουλή και στο λαό μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του ευρώ και της παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έμμεσης αποδοχής του μνημονίου σαν αναγκαίο κακό. Επιπλέον, είτε μας αρέσει είτε όχι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε ουσιαστικά στο τέλος της εποχής των μνημονίων, με τη σημερινή τους μορφή, αφού έχουν ουσιαστικά επιτευχτεί οι στόχοι των δανειστών για εσωτερική υποτίμηση, καθιέρωση εργασιακού και ασφαλιστικού μεσαίωνα, και εκποίηση και παραχώρηση κάθε δημόσιας ιδιοκτησίας είτε με τη μορφή της εποπτεία των ξένων είτε ακόμα καλύτερα με τη μορφή της ιδιοκτησίας από ξένους. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή ένωση με τη σημερινή της μορφή, και ιδιαίτερα στις χώρες του ευρώ, έχει τη δυνατότητα να καθορίζει και να επιβάλλει εν τέλει, αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, χωρίς αυτό να λέγεται μνημόνιο. Η χώρα μας, σήμερα, θυμίζει την Ελλάδα λίγα χρόνια μετά τον εμφύλιο και λίγο πριν την πρώτη επταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή: έντονη μετανάστευση, εξαθλιωμένος και φτωχοποιημένος λαός, μεγάλες ταξικές ανισότητες, ανύπαρκτη μεσαία τάξη. Τα επόμενα χρόνια, θα είναι χρόνια έντονης ανάπτυξης (growth), του ΑΕΠ που όμως θα μοιραστεί άνισα στους κοινωνικούς εταίρους. Το είδος της ανάπτυξης, που έρχεται, μας το δείχνουν οι μισθοί των ξενοδοχοϋπάλληλων παρά τα συνεχή peak στο τουρισμό, το ξεπούλημα του Ελληνικού έναντι πινακίου φακής σε ντόπιους μεγιστάνες, η απρόσκοπτη συνέχιση της «επένδυσης» στις Σκουριές, παρά τη πολύ μεγάλη λαϊκή αντίδραση, η άμεση προώθηση μεγάλων επενδυτικών σχεδίων που θα υποβαθμίσουν ληστρικά το περιβάλλον, όπως στο Κάβο Σίδερο, την ενεργειακή διασύνδεση της Κρήτης, την επιλεκτική επιλογή ξένων επενδυτών, που θα έχουν αποκλειστικά την έγκριση της Γερμανίας και της Αμερικής, όπως έδειξε η πρόσφατη επίσκεψη Πουτιν κλπ. Επιπλέον, όλοι θεωρούμε ότι η επομένη κυβέρνηση, οπότε γίνουν εκλογές, θα αποτελείται είτε από ένα ή περισσότερα κόμματα του σημερινού μνημονιακου «μπλοκ», που θα ασκούν νεοφιλελεύθερες – θατσερικές πολιτικές είτε, κάτι που απεύχομαι, από πολιτικούς σχηματισμούς της ακροδεξιάς, με εφιαλτικές συνέπειες για τη χώρα.
Είναι απαραίτητο ένα κόμμα, όσο μικρό και αν θεωρείται από τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς να αυτοπροσδιοριζεται καταθέτοντας στη κρίση του λαού τη πολιτική του πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Όμως είναι μεγάλο πολιτικά ατόπημα, στη σημερινή πολιτική κατάσταση, μετά από δυο κυβερνήσεις ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, να συμπεριφέρονται οι πολιτικοί σχηματισμοί, που προκύπτουν από τους αποχωρήσαντες από τον τότε ενιαίο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, με όρους ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ του 2011, λίγο πριν τη διεκδίκηση με εκλογές της εξουσίας και της κυβέρνησης. Σήμερα, το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, από έναν αριστερό πολιτικό σχηματισμό, είναι ενιαίος, ατόφιος, αριστερός, λόγος που θα απαντά με τη γλώσσα της αλήθειας, πειστικά και ξεκάθαρα σε ερωτήματα: με ποιους είμαστε, σε ποιους αντιστεκόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε. Ένα κόμμα της αριστεράς πρέπει να είναι συμπαραστάτης, κοινωνός και αρωγός, σε κάθε κοινωνική ομάδα που πλήττεται από τις μνημονιακές πολιτικές: αγρότες, νέους, ανέργους, επιστήμονες, εργάτες, μικρομεσαίους, συνταξιούχους. Πρέπει, να βοηθήσει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι το μνημόνιο είναι κυρίαρχη επιλογή της άρχουσας τάξης στην Ευρώπη και στη χώρα μας, με σκοπό μια ληστρική αναδιανομή του πλούτου της χώρας σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Κυρίαρχη επιλογή της αριστεράς σήμερα, δεν μπορεί να είναι η διεκδίκηση της εξουσίας αλλά η αντίσταση στις πολιτικές, της πολιτικής ελίτ της χώρας που εκφράζεται σήμερα, και για αρκετά χρόνια νομίζω, από τη «παρέα» του Τσιπρα. Η ανάδειξη του αντίπαλου, η αιτιολογημένη αντίθεση στις πολιτικές που πρεσβεύει, και η οργάνωση μαζικού κινήματος, στους χώρους εργασίας, σε κάθε εκποίηση δημόσιου χώρου, σε κάθε αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος σε κάθε υποβάθμιση των δικαιωμάτων μας – εργασιακών , ασφαλιστικών, ανθρωπίνων – είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα. Αποτελούν εκφυλιστικά φαινόμενα κατά τη γνώμη μου ο πολυκερματισμός του χώρου, η αναβίωση αντιμνημονιακων μετώπων που θολώνουν το πολιτικό μας λόγο, η ευκαιριακή προεκλογική συνάθροιση τάσεων, και αρχηγίσκων κλπ. Η χώρα μας χρειάζεται μια αριστερά ζωντανή, σύγχρονη, που θα επιδιώξει να μεταλαμπαδεύσει στο λαό την ανάγκη «επανάστασης» όπως πολύ εύστοχα σχολίασε από τα Χανιά ο Μίκης Θεοδωράκης.