Σε νέα φάση φαίνεται ότι περνά η σύγκρουση της κυβέρνησης και των εργαζόμενων, μετά την επιτυχία της σημερινής γενικής απεργίας. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των συνδικάτων, η συμμετοχή άγγιξε ή και ξεπέρασε σε κάποιους εργασιακούς χώρους την απεργία της 5ης Μάη, η οποία αποτελούσε και τον πύχη της επιτυχίας. Μαζικές ήταν και οι διαδηλώσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις, παρά το κρύο και τη βιαιότητα της αστυνομικής καταστολής.
Το μεγάλο στοίχημα είναι τώρα η επόμενη ημέρα. Μετά την επιτυχία της απεργίας, αλλά και την σκληρή στάση της κυβέρνησης και των δυνάμεων καταστολής, η Πρωτουβλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων κατεβάζει ήδη πρόταση για νέα γενική απεργία την επόμενη εβδομάδα, στις 22 Δεκέμβρη. Μένει να δούμε τη στάση των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Η συμμετοχή στην απεργία
Δυστυχώς, οι δυο συνομοσπονδίες στην Ελλάδα σπάνια μπαίνουν στον κόπο να παραθέσουν αναλυτικά και συγκεντρωτικά ποσοστά συμμετοχής, τα οποία πιθανά ακόμα και να αγνοούν. Παρόλα αυτά, τα στοιχεία των συνδικάτων από διάφορους χώρους δείχνουν ότι η συμμετοχή στην απεργία ήταν μεγάλη, για τα ελληνικά πάντα δεδομένα και τουλάχιστο όσο αφορά τους χώρους εργασίας με συγκροτημένο συνδικαλιστικό κίνημα.
Σύμφωνα λοιπόν με τη Δέσποινα Χαραλαμπίδου από τη διοίκηση του ΕΚΘ και το Συνδικάτο Ιματισμού, στη Θεσσαλονίκη κλειστά έμειναν τα περισσότερα από τα μεγάλα εργοστάσια της βιομηχανικής ζώνης της Σίνδου, όπως η ΕΛΒΟ, η Amstel, ο Μύθος, η Coca Cola, η Μινέρβα, η ΣΙΔΕΝΟΡ, η Χαλυβουργική (οι δυο τελευταίες είχαν και καλή συμμετοχή στην πορεία). Καθολική ήταν ακόμα η συμμετοχή στις ΔΕΚΟ, με πρώτη τη ΔΕΗ. Στον ΟΑΣΘ απέργησαν όλοι οι εργαζόμενοι, εκτός από το συμφωνημένο προσωπικό ασφαλείας και έτσι κυκλοφόρησαν μόνο 70 λεωφορεία (η απουσία των λεωφορείων βέβαια δημιούργησε πρόβλημα στη συμμετοχή στην πορεία).
Απήργησαν ακόμα εργαζόμενοι από βιοτεχνίες που αντιμετωπίζουν μειώσεις μισθών και απολύσεις στον Ιματισμό και άλλους χώρους. Τα καταστήματα της Εθνικής Τράπεζας, της Αγροτικής και της Εμπορικής έμειναν επίσης κλειστά. Λειτούργησαν όμως τα περισσότερα περιφερειακά καταστήματα των ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες ωστόσο έκλεισαν με δική τους απόφαση τα καταστήματά τους στους δρόμους του κέντρου. Η απεργία τηρήθηκε από τους εργαζόμενους σε όλα σχεδόν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ενώ σημαντική ήταν η παρουσία εργαζόμενων στα ΜΜΕ και δημοσιογράφων και στην πορεία της Θεσσαλονίκης.
Μεγάλη ήταν η συμμετοχή και στο Δημόσιο τομέα. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στη Γενική Γραμματεία (πρώην Υπουργείο) Μακεδονίας Θράκης, για πρώτη φορά περιφρούρησαν την απεργία, κλείνοντας ουσιαστικά τη Γραμματεία. Τα ποσοστά από την εκπαίδευση δεν είναι επίσης ακόμα γνωστά, αλλά οι εκτιμήσεις συνδικαλιστών του χώρου, όπως ο Ντίνος Παντελίδης, μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ, μιλούν για ποσοστά που ξεπερνούν το 50% σε όλη τη χώρα και φτάνουν το 100% στις μεγάλες πόλεις. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης συμμετείχαν και στις πορείες, ενώ χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το μπλοκ των εκπαιδευτικών στην Αθήνα ήταν το μεγαλύτερο από την απεργία του 2006. Μεγάλη ήταν και η συμμετοχή στην υγεία, και ειδικά στο ΙΚΑ, όπου έφτασε το 100%.
Από την άλλη, πρέπει να τονιστεί ότι χαμηλή ήταν η πραγματική συμμετοχή στους ακάλυπτους συνδικαλιστικά χώρους και στους χώρους της επισφαλούς εργασίας, όπως τα εστιατόρια, τα καταστήματα κοκ. Με εξαίρεση τα μεγάλα καταστήματα από τους δρόμους (και για τις ώρες) που περνούσε η πορεία, η αγορά της Θεσσαλονίκης έμεινε ξανά ανοιχτή.
Η πορεία της Θεσσαλονίκης
Η συμμετοχή των εργαζομένων στις πορείες ήταν ικανοποιητική, χωρίς ωστόσο να φτάνει γενικά στα ύψη της 5ης Μάης. Στη Θεσσαλονίκη έγιναν δύο πορείες, μια ενιαία στην οποία συνέκλιναν οι προσυγκεντρώσεις της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων και του Εργατικού Κέντρου και μία από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και των άλλων κινήσεων που πρόσκεινται στο ΚΚΕ. Η Πρωτοβουλία των Πρωτοβάθμιων, μαζί με το Συντονιστικό των 19 φοιτητικών συλλόγων, καθώς και συλλογικότητες της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου ξεκίνησε κατά τις 10 από την Καμάρα και πέρασε από το Εργατικό Κέντρο. Η κοινή πορεία ξεκίνησε πάνω στην Αγίου Δημητρίου, κατέβηκε την Ιασωνίδου και απλώθηκε σε όλο το πλάτος της Εγνατίας. Εκεί, η συμμετοχή έφτασε το μέγιστο, προσεγγίζοντας τα 10.000 άτομα. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Αστυνομική Διεύθυνση της Θεσσαλονίκης υπολογίζει τη συμμετοχή στην πρώτη πορεία στα 8.300 (!).
Ο κύριος όγκος των διαδηλωτών, πάνω από 3000 χιλιάδες άτομα, συμμετείχαν στα μπλόκα της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ενώ πάνω από 2000 φοιτητές συμμετείχαν στο μπλοκ του Συντονιστικού. Υπηρχαν επίσης πολλά, αν και αισθητά λιγότερα από την 5η Μάη, μικρότερα μπλόκα πρωτοβάθμιων εργατικών συνδικάτων από συγκεκριμένους χώρους εργασίας, όπως η ΔΕΗ, το ΚΘΒΕ, το Νοσοκομείο Παναγία του ΙΚΑ, η ΣΙΔΕΝΟΡ κα. Εκνευρισμό και αποχωρήσεις προκάλεσε η αναμονή στις διασταυρώσεις για να περάσει η ξεχωριστή πορεία του ΠΑΜΕ.
Η βίαιη αστυνομική επίθεση που δέχτηκε η πορεία μπροστά από το (πρώην) Υπουργείο έδιωξε πολύ κόσμο, αλλά δεν κατάφερε να διαλύσει την πορεία. Αντίθετα, αυτή συνέχισε, ανασυγκροτήθηκε και κατευθύνθηκε αργότερα προς την Αστυνομική Διεύθυνση, απαιτώντας την απελευθέρωση των προσαχθέντων διαδηλωτών. Φαίνεται πια ότι η Αστυνομία άλλαξε κατασταλτική τακτική, στοχεύοντας στη διάλυση των πορειών με άμεσες, σωματικές επιθέσεις διμοιριών των ΜΑΤ και ξυλοδαρμούς, και όχι τόσο πια στη συνηθισμένη μέχρι σήμερα προσπάθεια απώθησης με τη χρήση χημικών (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι τα χημικά μειώθηκαν). Η τακτική αυτή βέβαια οδηγεί σε πολλούς και επικίνδυνους τραυματισμούς, οι οποίοι πολλαπλασιάζονται σε όλες τις τελευταίες πορείες.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα υπήρχε μια φανερή ένταση στο εσωτερικό των αστυνομικών δυνάμεων. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ μπροστά στο Υπουργείο έμοιαζαν να λειτουργούν “αυθόρμητα” και “πρωτοβουλιακά”, χρησιμοποιώντας σωματική βία κατά βούληση. Πολλές φορές επικεφαλής των ΜΑΤ ή της Ασφάλειας προσπαθούσαν -ανεπιτυχώς- να μαζέψουν διμοιρίες που προχωρούσαν μόνες τους, άνδρες της ίδια διμοιρίας μαλώναν μεταξύ τους κοκ. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι η καταστολή δεν προέρχεται από άνωθεν πολιτικές εντολές, φαίνεται ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αυτονομούνται όλο και περισσότερο, οδηγώντας σε ανεξέλεγκτα φαινόμενα. Σε αυτή την περίπτωση, οι πολιτικές ευθύνες είναι ακόμα πιο βαριές.
Η ένταση αυτή της καταστολής, φαίνεται ότι προσπαθεί συνειδητά να φοβίσει τους εργαζόμενους, να απονομιμοποήσει τις μαζικές συνδικαλιστικές δράσεις και να απομαζικοποίησει τις διαδηλώσεις. Ενώ μέχρι πριν από δύο ή τρία χρόνια, οι απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν πλήρως απαλλαγμένες από την παρουσία της αστυνομίας, σήμερα ο καθένας και η καθεμιά που κατεβαίνει σε μια απεργιακή πορεία, ξέρει σχεδόν εκ των προτέρων ότι κινδυνεύει να φάει δακρυγόνα, ξύλο ή και να συλληφθεί. Από την άλλη, η επιλογή αυτή σπα τους ήδη διαρρηγμένους δεσμούς μεγάλων κομματιών της κοινωνίας με το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, διαλύοντας τη συναίνεση και εντείνοντας την απονομιμοποίηση. Το που θα οδηγήσει αυτή η όξυνση, θα το δούμε ίσως τους επόμενους μήνες. (περισσότερα για την πορεία και την καταστολή εδώ)