Ο τίτλος προέρχεται από φράση του Bruno Ganz ως Paul στην ταινία «Στη λευκή πόλη» του Alain Tanner, 1983
Μέρες που είναι, με πολλούς να επιστρέφουν στην πόλη μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, ας πάμε ξανά ένα ταξίδι σε παραλίες ανά τον κόσμο: από τις τόσες αποχρώσεις του γκρίζου της Βορείου Θάλασσας στον άγριο Ινδικό, όπως τον αποκαλεί ο ποιητής, από κει στον Ειρηνικό, για να επιστρέψουμε και πάλι σε πιο οικεία ύδατα. Θα πάμε σε παραλίες χωρίς αντίσκηνα ή ξαπλώστρες, οργανωμένο ή ελεύθερο κάμπινγκ, πάρτι και μπιτσόμπαρα, πιο πολύ θα δούμε τις παραλίες ως ακτές, με τον ορίζοντα στον φόντο ως νοητή γραμμή που συνδέει τον ουρανό με τη θάλασσα, με τους λίγους ανθρώπους που απεικονίζονται να είναι περισσότερο περαστικοί από παραθεριστές και να μας βοηθούν να αντιληφθούμε την κλίμακα του τοπίου. Ας θυμηθούμε λοιπόν τη θάλασσα ως επιφάνεια προβολής κρυφών επιθυμιών και νοσταλγίας, ως τόπο που ανοίγει τη ματιά προς το τοπίο και αφήνει τη σκέψη να πλανηθεί ελεύθερη, σε ένα σκηνικό που ίσως μας κάνει να σκεφτούμε επίσης τους ανθρώπους που ζουν δίπλα σε αυτήν και τον τρόπο που παρεμβαίνουμε στη φύση, με την υπόνοια πως η κλιματική αλλαγή παραμονεύει κάπου στο βάθος.
