Άκουσα, πολλές φορές, τις τελευταίες μέρες ότι ο Ζελένσκι ταπεινώθηκε από τους τραμποφασίστες στον Λευκό Οίκο. Εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο.
Ο Ζελένσκι δεν μου είναι καθόλου συμπαθής. Καθόλου. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίσταση, αντίθετα από ό,τι λέγεται, θαύμασα την στάση του. Μέσα, κυριολεκτικά, στο λάκκο των φιδιών, των βρικολάκων, δεν έμεινε άφωνος. Μόνος του, απελπιστικά μόνος, δεν σταμάτησε να παίρνει το λόγο και να υπερασπίζεται τη χώρα του. Όσο μπορεί πια να την υπερασπιστεί.
Μακάρι να υπήρχε ένας, έστω ένας, δικός μας που κυβέρνησε κι έδειξε τέτοιο σθένος.
Δεν μου διαφεύγει ούτε ο Δυτικός Τομέας ούτε τα Τάγματα του Αζόφ, ούτε τα ναζιστικά στηρίγματα της πολιτικής του. Δεν μου διαφεύγουν, επίσης, οι κατάφωρες παραβιάσεις, από τους ευρω-ατλαντιστές, όλων των συνθηκών, που καθόριζαν τη γεωπολιτική θέση της Ουκρανίας, παίρνοντας υπόψη τις εύλογες αντιρρήσεις της Ρωσίας.
Θεωρώ, όμως, ότι η, πολλές φορές καθόλου κρυφή, προτίμηση προοδευτικών αναλυτών, για τη Ρωσία, είναι αληθινά αδιανόητη. Οι ίδιοι οι άνθρωποι του Πούτιν δηλώνουν ότι έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον ένα εκατομμύριο -προφανώς, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, άμαχοι- Ουκρανοί. Αυτό καταδικάζει τη Ρωσία στο διηνεκές.
Η ιστορία έχει δείξει ότι ο εχθρός του εχθρού μου, πάντοτε σχεδόν, δεν είναι καθόλου φίλος μου.
Η Ουκρανία είναι καταδικασμένη να κατασπαραχθεί από τα τέρατα. Ο Ζελένσκι, μάλλον, θα δεχτεί τα πάντα στο τέλος.
Αυτό που είδαμε, όμως, τον τιμά.
