Το προσπέρασμα του Κυριάκου Μητσοτάκη επί του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στην τελευταία στροφή για την προεδρία της ΝΔ, προφανώς και ανοίγει μια νέα σελίδα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μένει όμως να αποδειχτεί κατά πόσο δημιουργεί θετικές προοπτικές για την ευρύτερη Κεντροδεξιά.
Κι αυτό γιατί, παρότι ο νέος αρχηγός στο μήνυμά του έκανε λόγο μια παράταξη, η οποία «ενωμένη θα προχωρήσει στην δημιουργική ανανέωση και τη διεύρυνση», έχει να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, που δεν αποπνέει ιδιαίτερη αισιοδοξία. Κι αυτό γιατί, εκτός των γνωστών βαριδίων, με τα οποία πορεύεται χρόνια τώρα η ΝΔ, η επικράτηση Μητσοτάκη δημιουργεί νέα, πρωτόγνωρα εν πολλοίς, δεδομένα.
Κατά πρώτον, σηματοδοτεί τη στροφή του κόμματος επί το «ακραία νεοφιλελεύθερον», κάτι που ίσως κάνει ένα μεγάλο κομμάτι του κόμματος να νιώσει πολύ άβολα. Γιατί μπορεί πράγματι η καραμανλική πτέρυγα να υπέστη βαριά ήττα, καθώς είχε «παίξει τα ρέστα της» στο Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αυτό όμως δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως θα δεχτεί αμαχητί την απομάκρυνση της ΝΔ από τις ρίζες της λαϊκής Δεξιάς. Έχοντας αυτό πιθανότατα υπόψη ο Κυριάκος Μητσοτάκης σπεύδει, σε μια από τις πρώτες του κινήσεις ως πρόεδρος του κόμματος, να συναντηθεί με τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή, μήπως κα μπορέσει να δώσει μια εικόνα ενότητας.
Επιπλέον, είναι κι εκείνη η φαινομενικά ετερόκλητη συμμαχία, που έχει συνάψει με την ακροδεξιά της ΝΔ, η οποία μαλιστα του έδωσε και την απαραίτητη ώθηση για να φτάσει στην τελική νίκη. Θα πρέπει να σημειώσει βέβαια κάποιος πως η ακραία μνημονιακή προσήλωση της κυβέρνησης Σαμαρά έριξε κάποια από τα ιδεολογικά τείχη στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης.
Συνεπώς, είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρόσωπα όπως ο Άδωνις Γεωργιαδης κι ο Μάκης Βορίδης θα ζητήσουν σοβαρά ανταλλάγματα για την ενεργό στήριξη, που παρείχαν στον πρώην υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Επιπλέον, μένει να διευκρινστεί ποιος είναι ο ρόλος που θα διεκδικήσει για τον εαυτό του ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ενόψει δεύτερου γύρου στήριξε ολόψυχα την υποψηφιότητα Μητσοτάκη, ενώ παράλληλα δε δείχνει καμία διάθεση να φύγει από το πολιτικό προσκήνιο.
Από την άλλη, ο νέος πρόεδρος της ΝΔ έχει να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα στην αναζήτηση πολιτικής αφήγησης για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να πείσει την ελληνική κοινωνία(ή ένα σημαντικό κομμάτι της τουλάχιστον) πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλει τόσο λυσσαλέα την κυβέρνηση Τσίπρα για τα μνημονιακά νομοθετήματα που φέρνει προς ψήφιση, όταν κάποια από αυτά καταγράφονται στο πολιτικό του DNA. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως έχει πολλάκις καταγραφεί ως το «αγαπημένο παιδί της τρόικας».
Εδώ υπάρχει κι ένα ακόμη ζήτημα. Είναι αλήθεια πως μια μεγάλη μερίδα των ξένων ΜΜΕ «προώθησε» την υποψηφιότητα Μητσοτάκη, αποτυπώνοντας έτσι τη θετική άποψη που είχε για αυτή ένα μέρος της ευρωπαϊκής ελίτ. Σε αντίθεση όμως με την κατεστημένη αντίληψη εκ μέρους των δανειστών για ευρύτερη πολιτική συναίνεση επί των μνημονιακών πολιτικών, ο ίδιος ως υποψήφιος προχώρησε σε πάμπολλες αντιπολιτευτικές κορώνες απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ο Κυριάκος Μητσοτάκης φάνηκε να ποντάρει στην κατάρρευσή της και μάλιστα πολύ σύντομα, κάτι που φάνηκε και χθες όταν λίγο μετά την επιβεβαίωση της νίκης του κάλεσε σε συστράτευση «απέναντι στον λαϊκισμό μιας ανίκανης κυβέρνησης». Υπό αυτή την έννοια, η επικείμενη σύναντηση που θα έχει με τον Αλέξη Τσίπρα φαντάζει, τη δεδομένη στιγμή τουλάχιστον, μια τυπική διαδικασία.
Θα έχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς την αντίδρασή του, εφόσον του ασκηθεί πίεση από διάφορά ισχυρά ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων(που πόνταραν μάλιστα στην υποψηφιότητά του) να έρθει σε κάποιου είδους συμβιβασμό με την κυβερνητική πλειοψηφία πάνω σε καίρια ζητήματα, με πρώτο το Ασφαλιστικό. Και μπορεί ο ίδιος να δείχνει να επιλέγει το σκληρό αντιπολιτευτικό ροκ, αρκετοί όμως υπενθυμίζουν με νόημα την αντιμνημονιακή γραμμή που ακολουθούσε πιστά πριν λίγα χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς, ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να κάνει «κωλοτούμπα εν μία νυκτί» στηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου και ψηφίζοντας το δεύτερο Μνημόνιο.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, τα ζόρια για το νέο πρόεδρο της ΝΔ αναμένεται να ξεκινήσουν από νωρίς. Θα πρέπει να βρει άμεσα τις ισορροπίες μεταξύ των διάφορων πτερύγων του κόμματος, διαφυλάσσοντας την ενότητα του, χωρίς όμως να δημιουργήσει ένα χειρότερο αχταρμά από αυτόν που βρίσκει μπροστά του.
Θα βρεθεί πιθανότατα μπροστά στην ανάγκη να «πατήσει σε δυο βάρκες» χωρίς να πνιγεί από τα ορμητικά νερά μιας εξαιρετικά κρίσιμης πολιτικής συγκυρίας: Από τη μια, σε εκείνη που υπαγορεύει «αντιπολίτευση σε όλα και για όλα» απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, όπως ζητάνε αρκετοί εσωκομματικοί του σύμμαχοι. Κι από την άλλη, σε αυτή της μίνιμουμ πολιτικής συνεννόησης, όπως αυτή εκφράζεται από τη μετριοπαθή καρμανλική πτέρυγα αλλά κυρίως από σημαντική μερίδα των Ευρωπαίων εταίρων της χώρας. Αν δεν τα καταφέρει, ίσως να βρεθεί πολύ σύντομα στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσει στην πράξη πως ο δρόμος για την επανασύσταση μιας μεγάλης Κεντροδεξιάς, την οποία ευαγγελίζεται, μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν είναι.
Πηγή: stokokkino.gr
Photo Credit: Alexandros Michailidis / SOOC