Tου Παντελη Μπουκαλα
Στον κυριακάτικο τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ, που έγινε μπροστά σε ελάχιστους οπαδούς, ώστε να αποφευχθούν οι υπέρμετρες σπονδές στο αρχαίο πνεύμα, το κατά ποιητική φήμη αθάνατο, κάποια στιγμή ο Γιάννης Μπουρούσης του Ολυμπιακού κάρφωσε αγριεμένος την μπάλα στο καλάθι. Από τη δύναμή του, το στεφάνι έφυγε λίγο από τη θέση του, έγειρε. Το παιχνίδι διακόπηκε για κάνα δεκάλεπτο ώσπου να αποφασιστεί τι θα γίνει, κι ακούστηκε τότε ένας από τους εκφωνητές να λέει πάνω κάτω τα εξής: «Τι να περιμένεις από ένα γήπεδο που χρησιμοποιείται μία φορά το χρόνο. Ολα φθείρονται αν δεν γίνεται συντήρηση». Θα κούνησαν μελαγχολικά το κεφάλι τους, σίγουρα, όσοι τον άκουσαν, κι ας την ήξεραν ήδη την αχρήστευση τόσων δαπανηρότατων εγκαταστάσεων, πολλές από τις οποίες δεν χρειαζόταν καν να είναι μόνιμες.
Να βρίσκονταν άραγε ανάμεσα στους μελαγχολήσαντες αυτούς και κάποιοι από τους κυβερνητικώς υπεύθυνους, πράσινους, γαλάζιους κι ύστερα πάλι πράσινους, που πριν από τους Ολυμπιακούς είχαν δεσμευτεί ότι θα υπάρξει χρηστή και αποδοτική διαχείριση της «ολυμπιακής κληρονομιάς» και μετά τους αγώνες παρουσίαζαν ο ένας κατόπιν του άλλου ωραία σχέδια «εκμετάλλευσης των ολυμπιακών ακινήτων»; Οπωσδήποτε θα παρακολουθούσαν τον τελικό. Το έχουν αποδείξει άλλωστε πως είναι παθιασμένοι λάτρεις του αθλητισμού. Γι’ αυτό και κατασκεύασαν γήπεδα και στάδια τεράστια, ακόμα και για αθλήματα που μόνο από την τηλεόραση τα ξέρουμε. Και τα άφησαν έρμα κι ορφανά, να καταντούν ερείπια, μνημεία της τωρινής κρίσης, μνημεία μιας σπατάλης που ακόμα την πληρώνουμε, και κάποια στιγμή, απαξιωμένα, να εκχωρηθούν, τάχα «αναγκαστικά», σε όσους τα ορέγονται.
Οχι. Το κόστος των Ολυμπιακών δεν έχει μετρηθεί ακόμα επακριβώς και μάλλον δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ («εξεταστική» άλλωστε για το ζήτημα αυτό δεν προβλέπεται). Είναι βλέπετε κι αυτό το μπέρδεμα με τη δραχμή και το ευρώ που δυσκολεύει τους λογαριασμούς, αφού αρχίσαμε να σκορπάμε λεφτά σε δραχμές κι ύστερα περάσαμε στο κραταιό ευρώ, οπότε πoλλαπλασιάσαμε επί τριάμισι την όρεξή μας για χουβαρντοσύνες.
Κι όμως. Ακόμα ακούς πολιτικούς, πράσινους και γαλάζιους, να μιλούν όλο νοσταλγία για την «ολυμπιακή αίγλη». Ποια αίγλη; Tων σημερινών ερειπιώνων που γέμισαν πέντε ή δέκα φορές το 2004 και έκτοτε περιμένουν κάποιο ετήσιο κομματικό ή συνδικαλιστικό συνέδριο ή κάποιον αθλητικό τελικό άνευ φιλάθλων για να «ξεχρεώσουν»; ΄Η μήπως την αίγλη των «καθαρών αγώνων», η καθαρότητα των οποίων πιστοποιήθηκε λίγες ημέρες πριν με την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου για τα «θύματα της ανθελληνικής συνωμοσίας», όπως μαζικά λέγαμε τότε, τον Κώστα Κεντέρη, την Κατερίνα Θάνου και τον προπονητή τους, τον Χρήστο Τζέκο; Αλλά δεν αποκλείεται ακόμα και οι δικαστές να ήταν μέλη του ανθελληνικού δικτύου.