Τον γύρο του διαδικτύου κάνει μία φωτογραφία ενός πρόσφυγα που παραλαμβάνει από άνδρες του Λιμενικού και αγκαλιάζει το παιδί του που θεωρούσε νεκρό στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Κλίμα συγκίνησης και ανακούφισης έχει κατακλύσει τα σχόλια και τα ΜΜΕ. Ο βρόγχος μιας κοινωνίας που βυθίζεται στην υποκρισία όταν συζητά για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό, την ώρα που η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε υγρό τάφο. Από την αποδοχή της συνθήκης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στις επαναπροωθήσεις, στην άρνηση παροχής ασύλου και νομιμοποιητικών εγγράφων που θα επιτρέπουν την μετακίνηση τους εντός της ΕΕ και φυσικά στην καθημερινή επίκληση μιας ασφάλειας που βρωμάει ρατσισμό και ναζισμό.
Την ώρα που ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (IMO) του ΟΗΕ εκτιμά ότι πεντακόσιες χιλιάδες μετανάστες θα επιχειρήσουν να διασχίσουν τη Μεσόγειο φέτος και προειδοποιεί πως στην περίπτωση αυτή, πιθανόν να υπάρξουν μέχρι και 10.000 νεκροί η Ευρώπη ξέχασε πολύ γρήγορα τα δάκρυα για το μεγαλύτερο σύγχρονο ναυάγιο πριν λίγες ημέρες στη Λαμπεντούζα και οχυρώνεται. Για άλλη μια φορά οι ηγέτες της Ευρώπης αρνούνται να αντιμετωπίσουν ένα ζήτημα, στη δημιουργία του οποίου ήταν συμμέτοχοι. Οι εμπόλεμες ζώνες στη Μέση Ανατολή, οι συγκρούσεις στην Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιρακ, η επέλαση του ISIS δημιουργούν και θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν ένα μεγάλο προσφυγικό ρεύμα ανθρώπων που ξεριζώνονται από το τόπο τους και με κίνδυνο της ζωής τους επιχειρούν να φτάσουν στην Ευρώπη.
Τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Πέμπτης είναι κάτι περισσοτερο από αποκαλυπτικά. Η Ευρώπη επιλέγει να εθελοτυφλεί απέναντι στην πραγματικότητα. Κλειστά σύνορα και λεφτά για στρατιωτικές επιχειρήσεις με στόχο τους λαθρέμπορους αντί για ασφαλή δίοδο και δομές υποστήριξης των προσφύγων σε πρώτη φάση στις χώρες υποδοχής με δίκαιο επιμερισμό της ευθύνης και σε δεύτερη φάση δομές ένταξης σε όλη την Ευρώπη. Η Ευρώπη φρούριο οχυρώνεται και γύρω γύρω δημιουργείται ένα απίθανο νεκροταφείο ανθρώπων. Όπως 1+1 μας κάνουν 2 έτσι και την παράνομη διακίνηση την αντιμετωπίζεις μόνο με νόμιμη και ασφαλή μετακίνηση.
Μπορεί η Έλλαδα σήμερα μαζί με την Ιταλία να αποτελούν τις βασικές χώρες εισόδου στην Ευρώπη όμως στο παρελθόν υπήρξαμε ένας λαός – πρόσφυγας. Μη ξεχνάμε ότι εκατονταδες χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν προσφυγες από τη Μικρά Ασία και τα βάθη της Ανατολίας το 1922 και το 1923. Τότε δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες -οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας- στοιβάζονταν για μήνες στα λιμάνια μέχρι να καταφέρουν να φτάσουν στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα στοιχεία 17.000 πρόσφυγες το 1923 βρίσκονταν στη Συρία και περίμεναν την μεταφορά τους στην Ελλάδα. Ίσως οι παππούδες των Σύρων που βρίσκονται σήμερα στη χώρα μας να έχουν κάποια ιστορία να διηγηθούν. Όταν είχαν δώσει ένα πιάτο φαί και μία κουβέρτα στους δικούς μας πρόσφυγες.
Υ.Γ Άλλωστε οι Σύροι που περνούν σήμερα στην Κρήτη και μιλούν ελληνικά είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η προσφυγιά δεν έχει πατρίδα. Όσο υπάρχουν πόλεμοι άλλοτε θα υποδεχόμαστε και άλλοτε θα μας υποδέχονται. Για αυτό αν και δεν θέλουμε να συζητάμε το πως υποδέχθηκαν οι ντόπιοι τους πρόσφυγες το 1922 ας μη κάνουμε σήμερα ξανά το ίδιο λάθος. Ενάντια λοιπον στο θόρυβο απ’ τις μπότες και τη σιωπή απ’ τις παντόφλες.