της Αναστασίας Γιάμαλη
“Η λιτότητα μπορεί να είναι σοκαριστική όπως επιβάλλεται στην Ελλάδα, είναι όμως και εξαιρετικά οικεία ως πολιτική”, παρατηρεί η 25χρονη Βρετανίδα δημοσιογράφος της “Independent” και blogger, Λόρι Πένι. Η Λ. Πένι βρέθηκε στην Αθήνα μαζί με την 28χρονη πολυσχιδή εικαστική καλλιτέχνιδα από τη Νέα Υόρκη, Μόλι Κράμπαπλ. Οι δυο τους συνεργάζονται για την συγγραφή ενός ebook, διαδικτυακού βιβλίου δηλαδή, με θέμα την Ελλάδα και τίτλο “Discordia”, το οποίο θα προλογίσει ο δημοσιογράφος του BBC που ασχολείται με την ελληνική κρίση και έχει φιλοξενηθεί στο παρελθόν συνέντευξή του στην “Α”, Πόλ Μέισον.
Η κρατούσα άποψη για τους Έλληνες στην ΗΠΑ είναι πως “είναι τεμπέληδες και δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Στην Αμερική δεν υπάρχει κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, όταν λοιπόν βλέπουν τους Ευρωπαίους να διαδηλώνουν για τις συντάξεις τους, αναρωτιούνται τι είναι η σύνταξη…” λέει η Μόλι και η Λόρι συμπληρώνει πως “η πολιτική λιτότητας δεν είναι κάτι νέο, όσο και αν προσπαθούν να παρουσιάσουν την περίπτωση της Ελλάδας ως μοναδική ή ιδιάζουσα. Στην Βρετανία αυτή τη στιγμή επιβάλλονται αντίστοιχες πολιτικές αλλά κανένας Βρετανός δεν θεωρεί πως αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε τεμπέληδες και δεν πληρώνουμε τους φόρους μας”.
Για το ζήτημα της αντικειμενικότητας στη δημοσιογραφία η Λόρι πιστεύει πως πρόκειται για “παρεξηγημένη έννοια”, καθώς “ορίζεται ως αντικειμενική καταγραφή χωρίς προκατάληψη, είναι όμως γελοίο κάποιος δημοσιογράφος να ισχυριστεί πως γράφει χωρίς να είναι προϊδεασμένος ή επηρεασμένος από τις προσλαμβάνουσές του.” Η κοπέλα που ξεκίνησε ως φεμινίστρια blogger και τώρα γράφει για μια από τις πιο έγκριτες εφημερίδες στον κόσμο υποστηρίζει πως “το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο δημοσιογράφος είναι να είναι ειλικρινής για το ποια είναι η αφετηρία του, για το πώς το background του χρωματίζει το γράψιμο του και όπου επιτρέπεται να το εξηγεί, να μπαίνει στη διαδικασία να ‘επερωτά’ τη δουλειά του συνέχεια. Σαφώς και υπάρχει μια γραμμή που διαχωρίζει την δημοσιογραφία από την προπαγάνδα, αλλά αν ερευνάς σε βάθος ένα θέμα, δουλεύοντας σκληρά, καταγράφοντας τα πάντα και παράλληλα αναπτύσσεις και μια πολιτική άποψη, δεν βλέπω πού είναι το κακό”. “Κάποιοι από τους πιο έγκριτους δημοσιογράφους εμπλέκονται τελικά στην πράξη στα ζητήματα που καλύπτουν. Πολλοί που καλύπτουν το Παλαιστινιακό συστρατεύονται και γίνονται κοινωνοί του προβλήματος. Αυτό που φαντάζει μερικές φορές ως έλλειψη αντικειμενικότητας είναι ακριβώς η παράθεση όλων των γεγονότων. Πολλές φορές αυτό που θεωρείται αντικειμενικό για πολλούς νέους δημοσιογράφους, κυρίως στις ΗΠΑ όπου έχω εργαστεί, είναι να δίνουν το ίδιο βάρος στα λόγια λίγων με αυτά των πολλών” καταλήγει.
Πολλοί αναφέρουν πως το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας σημειώνει αριστερή στροφή. Η Λόρι απάντησε πως, “το Εργατικό Κόμμα είναι κατώτερο των περιστάσεων, δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τη λιτότητα που με τόση ευκολία επιβάλλουν οι Συντηρητικοί. Αν υπάρχει αριστερή στροφή, τότε αυτή είναι πολύ μικρή… Σίγουρα υπάρχει στροφή προς τα αριστερά στη χώρα, αλλά αυτή η μετατόπιση δεν αντανακλάται στο Κόμμα.” Αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην άνοδο που σημειώνει το Κόμμα και εξήγησε πως “για να γίνει κυβέρνηση το κόμμα το Εργατικών, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα, το μόνο που χρειάζεται για να εκλεγεί είναι να μην είναι το Συντηρητικό Κόμμα”. Για την Αριστερά στη Βρετανία επισημαίνει πως “δεν υπάρχει κάτι ανάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ, που να εκπροσωπεί μαζικά τα λαϊκά συμφέροντα και κυρίως αυτά του κόσμου…”.Και οι δύο είναι εξαιρετικά ενεργοί στο Διαδίκτυο, διατηρούν τα δικά τους μπλογκ, χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις ρωτήσαμε λοιπόν κατά πόσο θεωρούν πως οδεύουμε σε μια εποχή όπου η όποια επανάσταση θα ξεκινήσει από την οθόνη μέχρι να βγει εκτός… Η Λόρι χρειάστηκε χρόνο να το σκεφτεί, έτσι η καλλιτέχνις που καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης σχεδίαζε σκίτσα σε ένα μαύρο σημειωματάριο απάντησε πως “σαφώς το Ίντερνετ μας έχει δώσει πράγματα, μας έκανε διεθνιστές, μας έκανε να δράσουμε μόνοι μας, έξω από το πεδίο της δουλειάς ή του αφεντικού μας, να δημιουργήσουμε δίκτυα πολύ μεγαλύτερα από τον μικρόκοσμο της οικογένειας, της γειτονιάς ή του περιβάλλοντος μας και κυρίως της χώρας μας. Τα σύνορα πλέον δεν καθορίζουν το με ποιον μιλάς, με ποιον είσαι φίλος… Για το κατά πόσο μπορεί να ξεκινήσει έτσι μια επανάσταση δεν γνωρίζω, αλλά σίγουρα επαναστατικοποίησε τις ζωές τού καθενός από μας και το πεδίο δράσης μας”.
Τη σκυτάλη της συζήτησης πήρε η δημοσιογράφος, η οποία, αφού προσπάθησε να ορίσει τι εννοούμε μιλώντας για επανάσταση, είπε πως “αν αναφερόμαστε στην ικανότητα ενός κινήματος να ανατρέψει μια κυβέρνηση, τότε βέβαια οι άνθρωποι τείνουν να χρησιμοποιούν τα εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους”. “Αν τώρα το εργαλείο είναι ένα Blackberry ή το Twitter, τότε αυτό θα χρησιμοποιήσουν, όμως αυτό που προκαλεί τις επαναστάσεις δεν είναι κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης αν και σίγουρα μπορεί να διευκολύνει την όποια επανάσταση. Το Διαδίκτυο, όπως κάθε εργαλείο, επιτρέπει στους ανθρώπους να κάνουν κάποια πράγματα με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα και σε μεγαλύτερη κλίμακα… Μας επιτρέπει μια παγκόσμια απάντηση σε μια παγκόσμια κρίση και αυτό διευκολύνεται όλο και περισσότερο” είπε.
“Η διαδικτυακή μας ελευθερία απειλείται και θα χαθεί αν δεν αγωνιστούμε να την διατηρήσουμε” προειδοποίησε και συνέχισε εξηγώντας πως “όταν όμως μιλάμε για επαναστάσεις που ξεκίνησαν μέσω Διαδικτύου, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, διότι σε μεγάλο βαθμό η Δύση πρόβαλε τα δικά της πρότυπα στη Μέση Ανατολή. Το γεγονός πως παρακολουθήσαμε την επανάσταση μέσω Twitter ή Facebook δεν σημαίνει ότι έτσι αναπτύχθηκε. Το ποσοστό αναλφαβητισμού στην Αίγυπτο είναι τεράστιο και είναι ελάχιστοι εκείνοι που διαθέτουν κινητά. Τους πήρε 3 μέρες να κλείσουν το Ίντερνετ, τα κατάφεραν, αλλά αυτό δεν άλλαξε την κατάσταση… Ακόμη και στις ΗΠΑ μόλις το 76% των ανθρώπων έχει κινητό. Όχι smartphone, απλώς κινητό… Άρα ενδεχομένως να πρόκειται για ευσεβείς πόθους…”. Σε ό,τι αφορά την πολιτική τέχνη, τους περιορισμούς και τους ορίζοντές της, η Μόλι παρατηρεί πως “η κρατούσα άποψη εδώ και καιρό είναι πως οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο, αλλά να είναι κλειδωμένοι σε ένα ατελιέ δημιουργώντας τα ίδια έργα, αλλά σε πιο ραφιναρισμένη έκδοση και σε μεγαλύτερο μέγεθος, τα οποία θα πουλούν μια περιουσία στους πλούσιους ή σε τεράστιες κάτασπρες γκαλερί μέχρι να πεθάνουν. Για μένα, αυτό είναι απαράδεκτο, δεν είσαι πλήρης έτσι”. Παράλληλα, μίλησε για τις δυσκολίες που ενέχει η πολιτική τέχνη: “Για καιρό φοβόμουν να μπω στη διαδικασία της πολιτικής τέχνης, φοβόμουν πως θα ήταν υποκριτικό, μη αυθεντικό και κακώς εννοούμενα καθοδηγητικό. Όταν όμως ξεκίνησε το κίνημα ‘Καταλάβατε τη Γουόλ Στρητ’ ένιωσα πως είναι χρέος μου να το κάνω.”
Σύμφωνα με τη Μόλι το “Οccupy στράτευσε ξανά (;) τον κόσμο”. “Στις ΗΠΑ ο κόσμος δεν είναι πολιτικοποιημένος σε μαζικό επίπεδο, μπορεί να ψηφίζει και να υποστηρίζει κάποιο κόμμα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα επίπεδα πολιτικής συνειδητοποίησης της Ευρώπης” είπε. Οι νέοι που “μάζευαν χρήματα, που παραιτήθηκαν από τις δουλειές τους για να συμμετάσχουν στην καμπάνια του Ομπάμα πόρτα πόρτα, όταν η διακυβέρνηση του τους απογοήτευσε αποθαρρύνθηκαν. Το ‘Occupy’ ξανάδωσε νόημα στη συμμετοχή αυτών των παιδιών. Εκεί συνειδητοποίησαν πως κανένας χαρισματικός ηγέτης δεν θα λύσει τα προβλήματά τους, θα πρέπει να το κάνουν μόνοι τους”. “Ένα από τα πιο λυπηρά που είδα όταν επισκέφθηκα το ‘Καταλάβατε’ ήταν πως στο κουτί στο οποίο δέχονταν δωρεές σε ρούχα από όλη τη χώρα για να μπορέσουν να κρατιούνται ζεστοί τον χειμώνα ήταν διάφορα πλεγμένα στο χέρι πουλόβερ που έγραφαν Ομπάμα 2008. Εκεί καταλαβαίνεις την απογοήτευση” συμπλήρωσε η Λόρι.
Αναδημοσίευση από την Αυγή