* Η εκλογή Τραμπ αποδείχτηκε ορόσημο για τη Δεξιά διεθνώς: από το 2016, η γραμμή της πιο προωθημένης Δεξιάς ήταν “κάντο όπως ο Τραμπ” — και το έκαναν πολλοί, και πήγε θαυμάσια. Ακόμα και στη δύση της ηγεμονίας τους, οι ΗΠΑ διατηρούν εποπτική θέση: βλέπουν (σχεδόν) τα πάντα, και όλοι βλέπουν τι γίνεται εκεί, στην παγκόσμια μητρόπολη. Γι’ αυτό και ορόσημο θάναι και το χτεσινό αποτυχημένο πραξικόπημα. Ορόσημο για το Λαό της Δεξιάς: “κάντο όπως οι Λευκοί”. Όπως στη Βολιβία. Όπως στη Βενεζουέλα. Ή όπως στην Τουρκία. Όπως σχεδον στην Ουγγαρία.
* Με ελάχιστους μήνες απόσταση, η παγκόσμια μητρόπολη είχε μια εξέγερση που σταμάτησε βίαια και ένα πραξικόπημα που απέτυχε, ελλείψει ομοθυμίας για την έκβασή του. Είμαστε σε εποχή εξεγέρσεων και πραξικοπημάτων. Τέτοιες εποχές μπορεί να ετοιμάζουν εποχές πολέμων και επαναστάσεων. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική όπως πριν. Και ίσως σημαίνει να ξανασκεφτούμε αυτή την αστήρικτη πεποίθηση, ότι όλα σήμερα είναι νέα, κι ότι τελειώσαμε με τον εικοστό αιώνα. Δεν τελειώσαμε. Ακόμα κι αν δεν είμαστε στις αρχές του 20ού αιώνα, που τα κράτη εξόπλιζαν τους λαούς για να πολεμούν μεταξύ τους, μέχρι που κάποιοι έκαναν τους εθνικούς πολέμους κοινωνικές επαναστάσεις.
* Εισβολές ενόπλων σε κρατικά κτίρια –ειδοποιημένες, γνωστές από καιρό– δεν κάνει ο απλός κόσμος που το λέει η καρδιά του. Κάνει ο κόσμος που έχει όπλα και άκρες στους μηχανισμούς που ελέγχουν τα όπλα. Δεν αναφέρομαι στα όπλα της κριτικής.
* Ένα τμήμα της Δεξιάς κάνει “γεγονότα”, χάρη στην έδρασή της στους κρατικούς μηχανισμούς. Ό,τι κι αν λέγεται από χτες για τις ΗΠΑ, που θυμίζει θεωρία των άκρων, τα περίφημα “άκρα” δεν είναι (δεν είμαστε) το ίδιο. Το ξέρουμε από το ’30: οι αστικες δημοκρατίες έπεσαν κατά κανονα απ’ τα δεξιά — σάπισαν από τα μέσα. Αλλά και επειδη οι επαναστάσεις της προηγούμενης δεκαετίας απέτυχαν να πάρουν ή να κρατήσουν την εξουσία. Ξαναπαίζεται το ζήτημα της εξουσίας: της κοινωνικής εξουσίας — όχι απλα΄της κυβέρνησης. Και παίζεται με τη μια πλευρά εμπόλεμη, ένοπλη, γελοία, αλλά οργανωμένη, με διασυνδέσεις και συστηματική δουλειά μεγάλου βεληνεκούς — από την προπαγάνδα ως την ωμή βία. Και την άλλη πλευρά τίποτα από αυτά.
* Ο αστικός κόσμος στις ΗΠΑ φαίνεται σπασμένος (τουλάχιστον) στα τρία: Μπάιντεν, Ρεπουμπλικάνοι κατά του Τραμπ και Τραμπ, Μπορεί να το πει κανείς αυτό απλά “διευθέτηση ενδοαστιών αντιθέσεων”; Να το πω κι αλλιώς: Ενώ Ρεπουμπλικάνοι πηδάνε απ’ το καράβι σαν τα ποντίκια, μήπως διασωθούν, 1 στους 5 ερωτώμενους στις ΗΠΑ υπέρ της ένοπλης εισβολής στο Καπιτώλιο. Αυτό μας υποχρεώνει σε αναλύσεις που παίρνουν υπόψη τους ανθρώπους μας, που κινδυνεύουν στις ΗΠΑ, και τώρα είναι σε θέση άμυνας. Κινδύνευαν ήδη από την αστυνομία. Κινδύνευαν από την πανδημία. Κινδύνευαν από τη φτώχεια και τη φυλακή. Κινδύνευαν αν φόραγαν μάσκα εκεί που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει πανδημία. Τώρα κινδυνεύουν από τους ένοπλους πραξικοπηματίες και τους οπαδούς τους, που είναι 20% περίπου μιας μεγάλης καπιταλιστικής χώρας. Να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους μας, πάει να πει να σκεφτόμαστε και “τι θα γινόταν εδώ αν”.
* Χρειαζόμαστε σχέσεις με το κίνημα στις ΗΠΑ –να ξέρουμε τι σκέφτονται, τι διαβάζουν, πώς οργανώνονται, πώς μπορούμε να τους βοηθήσουμε. Χρειαζόματε διεθνείς δικτυώσεις με την αίγλη των Διεθνών στις καλές στιγμές τους, πριν γίνουν παραρτήματα των εθνικών κρατών (η Δεύτερη) και της Σοβιετίας (η Τρίτη). Απ’ το σημείο που είμαστε, αυτά μοιάζουν εξωπραγματικά. Αν συνεχίσουν να είναι, πραγματικότητα θα είναι να περιμένουμε στωικά τους τίτλους τέλους.
