Πέντε χρόνια μνημονίου πέρασαν και το πανεπιστήμιο δέχθηκε τρομερά πλήγματα. Ο οικονομικός στραγγαλισμός και οι νομοθετικές πρωτοβουλίες δημιούργησαν ένα ασφυκτικό κλοιό. Ο συμπιεσμένος χρόνος σπουδών, η εντατικοποίηση, ο ανταγωνισμός μέσω του κατακερματισμού των πτυχίων σε άθροισμα δεξιοτήτων, η αύξηση των εργαζόμενων φοιτητών. Οι πελατειακές σχέσεις των φοιτητικών παρατάξεων της συγκυβέρνησης αντί του διαλόγου στις γενικές συνελεύσεις. Η αποπολιτικοποίηση χάριν κάποιας “ακαδημαϊκής καθαρότητας”, φράση αντίθετη με την ουσία της επιστήμης και της αγωγής. Το πανεπιστήμιο διαβρώθηκε όπως και όλες οι άλλες πτυχές της δημόσιας και κοινωνικής ζωής και όταν ήρθε η ώρα να βγει μπροστά χάθηκε κάπου μεταξύ του δέντρου και του δάσους.
Πέντε χρόνια μνημονίου. Το φοιτητικό κίνημα ήταν απών από τους μεγάλους αγώνες κατά του μνημονίου, λαβωμένο, σε σοκ και παίζοντας άμυνα μπροστά σε όσα συνέβαιναν. Με κάποιους λίγους, μόνους, να αντιστέκονται. Στη πλειοψηφία τους, όμως, αλαφιασμένοι φοιτητές και φοιτήτριες να τρέχουν να μαζέψουν προσόντα και δεξιότητες με κατάληξη είτε να τα βάλουν σε μια βαλίτσα μαζί με τα όνειρα για εύρεση εργασίας στο εξωτερικό, είτε να χρησιμοποιούν το πτυχίο και τις ξένες γλώσσες για μια θέση σε αλυσίδα καφέ και διαμονή στο πατρικό τους.
Μαζί με όλα αυτά τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα της ψήφου στις εκλογές για τη διοίκηση των ιδρυμάτων. Οι εκλογές έγιναν και οι νέοι πρυτάνεις βρίσκονται στις καρέκλες τους. Οι φοιτητές από την άλλη συνάντησαν security και ΜΑΤ στην είσοδο των χώρων του πανεπιστημίου. Μεταξύ των νέων πρυτάνεων ο Θ. Φορτσάκης στο ΕΚΠΑ, ο οποίος θεωρεί πως για να εισέλθουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο πανεπιστήμιο πρέπει να έχουν “άδεια” ενώ οι φοιτητές δεν μπορούν να εισέρχονται στο πανεπιστήμιο αν δεν έχουν “κάποια προγραμματισμένη εργασία στο χώρο” καθώς και φυσικά θεωρεί πως για να πραγματοποιήσουν συνέλευση σε χώρους του ιδρύματος πρέπει πρώτα να πάρουν “άδεια”!
Τις τελευταίες μέρες κάτι φαίνεται να κινείται στα πανεπιστήμια ενάντια στη συντήρηση. Οι φοιτητές φαίνεται πως κάτι προσπαθούν να πουν. Αν η εκπαίδευση είναι ένας από τους πιο σημαντικούς πυλώνες προόδου της ανθρωπότητας και τα πανεπιστήμια βασικό μέρος αυτής της διαδικασίας τότε μπορούν να γίνουν και η αρχή για την ανακοπή της βαρβαρότητας. Και όταν οι δεκαοχτάρηδες θα μπουν μπροστά στο δρόμο για την δημοκρατία, την ελευθερία και τη κοινωνική δικαιοσύνη, τότε το παιχνίδι θα έχει κριθεί από τα αποδυτήρια.