in

Σε σκοτεινούς τόπους

Το πολύ ενδιαφέρον σε αυτό που ζούμε είναι πως πολλοί άνθρωποι έχουν μπει σε σκέψεις για το πώς θα αλλάξει αυτό που ζούμε, δηλαδή ακούν συζητήσεις για το πόσο χάλια πάνε τα πράγματα και στο μυαλό τους έρχεται μία ερώτηση: «και αυτό πως αλλάζει;», που συχνά την κάνουν και στους συνομιλητές τους.

Αυτή η ιστορία, «και αυτό πως αλλάζει;», βρίσκεται στη φάση μίας μεγάλης μετάβασης, μίας μεγάλης μετακίνησης από το σημείο Α στο σημείο Β. Στο αρχικό στάδιο αυτής της διαδικασίας οι περισσότεροι καλοί άνθρωποι το πρώτο πράγματα που σκεφτήκαν, όταν βρέθηκαν μπροστά στο «αυτό πως αλλάζει», ήταν να σηκώνουν το σημείο Α και να το μεταφέρον στο σημείο Β.

Ευτυχώς αυτή η πρώτη σκέψη δεν κράτησε για πολύ, καθώς όσο ο κόσμος το δούλευε στο μυαλό του καταλάβαινε πως κάπου υπήρχε ένα μεγάλο λάθος, πως στο σημείο Α τα πράγματα μπορεί να ήταν ανεκτά, δηλαδή χαμηλή ανεργία και μισθοί που ήταν σε τροχιά σύγκλησης με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αλλά όλα τα άλλα δούλευαν λάθος.

Πλέον ο περισσότερος κόσμος έχει καταλάβει την αντίφαση ανάμεσα στο «αυτό πως αλλάζει;» και στη σκέψη για τη μεταφορά του σημείου Α στο σημείο Β. Σε αυτό δεν ξέρω αν βοηθάει, ή αν έχει βοηθήσει, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αν και είναι αλήθεια πως ο Τσίπρας έχει ξεκαθαρίσει πως επιστροφή στο 2009, στο σημείο Α, δεν πρόκειται να υπάρξει.

Αυτό, η μη ξεκάθαρη εμπλοκή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο τι σκέφτεται ο κόσμος της απ’ εδώ πλευράς, έχει και τα καλά του, γιατί αφήνει τον κόσμο της απ’ εδώ πλευράς να σκέφτεται, να συζητά και να σχεδιάζει το σημείο Β. Και έχω την εντύπωση πως οι σκέψεις, οι συζητήσεις και τα σχέδια για το μέλλον, στη λογική του «ή όλοι ή κανείς», έχουν πολύ περισσότερη σημασία από το τι είπε ο Μπερλινγκουέρ σε μία από τις ιστορικές ομιλίες του σε ένα από τα συνέδρια του PCI, αν με πιάνεις.

Όπως πολύ σωστά (κοίτα να δεις…) έχει εντοπίσει ο Σαμαράς, η απ’ εδώ πλευρά ζει και κινείται σε σκοτεινούς τόπους. Γι’ αυτό και είναι πιεστική η ανάγκη να υπάρξει αυτή η μετακίνηση, γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει κανένας συμβιβασμός.

Υ.Γ. Τι θέλει η Αριστερά στην Ευρώπη; Μα ότι θέλει στη Λατινική και τη Βόρεια Αμερική, στην Ασία, την Αφρική, την Αυστραλία, σε όλο τον πλανήτη, σε κοντινούς, αλλά και μακρινούς πλανήτες. Τα λέμε το βράδυ στην εκδήλωση.

Ο alterthess ιανός

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Οριζοντίως και καθέτως. Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

“Όχι στους πλειστηριασμούς”- Ανοιχτή συζήτηση στην Τούμπα