1. Διαβάζω τους έγκριτους δημοσιογράφους της μικρής μας πόλης να γράφουν πως το «κόμμα της δραχμής» δεν έχει πει την τελευταία του λέξη και ότι θα προσπαθήσει να τα κάνει πουτάνα όλα, ώστε να πάρει τη ρεβάνς από τις υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου, που πέτυχαν μία καθαρή νίκη στις 17 Ιουνίου. Πως θα προσπαθήσει, το «κόμμα της δραχμής», να οδηγήσει όσο το συντομότερο δυνατό τη νέα κυβέρνηση σε αποτυχία και έτσι να ανοίξει ο δρόμος ώστε η Ελλάδα να γίνει σαν την Αλβανία του Χότζα. Πως το «κόμμα της δραχμής» δεν νοιάζεται για το καλό του τόπου, παρά μόνο για να πάρει την εξουσία! Και απορώ, οργίζομαι περισσότερο και θα ήθελα να τους είχα αυτούς τους τύπους μπροστά μου και να ούρλιαζα μέσα στα μούτρα τους. Στα μούτρα αυτών των γελοίων, που δεν έχουν αφήσει κώλο για κώλο που να μην τον έχουν γλείψει. Άθλιοι κωλογλείφτες, αυτό είναι, που θα πούλαγαν και τη μάνα τους και τα παιδιά τους αν η τιμή ήταν καλή. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτοί οι τύποι, άντε οχτώ στους δέκα, θα το ρίξουν στο γλείψιμο και όταν, με το καλό, ο τόπος αποκτήσει μία καλή διακυβέρνηση όπου θα κυβερνάει ο λαός και η κυβέρνηση θα τον υπακούει.
2. Μαθαίνω, πως ο Μπουτάρης – χαιρετίσματα στον Λιακουνάκο, τον Λαυρεντιάδη και τον γιό του Μάνου – έχει βάλει στο μάτι αυτούς τους καημένους τους ανθρώπους που μαζεύουν από τα σκουπίδια ανακυκλώσιμα υλικά, προσπαθώντας να βγάλουν μερικές πενταροδεκάρες για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί. Λέει ο αστείος, ότι θα ζητήσει τη συνδρομή όχι μόνο της ελληνικής αστυνομίας, αλλά και της βουλγαρικής, καθώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει στη Θεσσαλονίκη κυνηγημένοι, από τη φτώχια αλλά και από τους φασίστες, από το νότο της Βουλγαρίας. Και λες πόσο @#$%|&& είναι αυτός ο τύπος… Αυτοί οι άνθρωποι γυρνάνε όλη μέρα στους δρόμους σπρώχνοντας τα καρότσια τους στις ανηφόρες, μπαίνουν ολόκληροι μέσα στους κάδους για να βρουν κάτι που να αξίζει έστω και λίγα σεντς, φαίνεται ότι μπορεί να έχουν να φάνε και μέρες και ο Μπουτάρης θέλει να βάλει την αστυνομία να τους κυνηγήσει. Και το αδίκημα, φοβερό έτσι; Κλοπή σκουπιδιών! Μόνο που δεν είναι @#$%&& ο Μπουτάρης, τη δουλειά του Νικήτα του Οικονομάκη θέλει να κάνει, γιατί από τις απώλειες των ανακυκλώσιμων από τους μπλε κάδους η Οικομέτ χάνει μερικές πενταροδεκάρες από την εξασφαλισμένη επιδότηση που έχει από την Ελληνική Εταιρία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης, με τα λεφτά που πληρώνουμε όλοι εμείς κάθε φορά που αγοράζουμε μία συσκευασία που ανακυκλώνεται.
3. Ακούω και πάλι όλα τα σκυλιά να γαυγίζουν για τον Νίκο τον Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Λένε πως παίρνει τρελά λεφτά για να κάθεται και να κάνει το συνδικαλιστή, πως έχει φάει τον άμπακο από τις ενισχύσεις της ΔΕΗ προς το συνδικάτο, λένε πως είναι ένα τέρας κανονικό με ανθρώπινη μορφή που θέλει να κατεβάσει μέσα στον καύσωνα τους διακόπτες και να πεθάνει όλους τους εξαρτώμενους από τα κλιματιστικά μηχανήματα. Κι όμως ο Φωτόπουλος – που έχει τύχει να τον γνωρίσω – παίρνει καθαρά 1500 ευρώ το μήνα μετά από 23 χρόνια στη ΔΕΗ και ζει με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά σε ένα διαμέρισμα 73 τετραγωνικών στο Γαλάτσι. Το πρόβλημα με το Φωτόπουλο, που εντάξει πουλάει και μία άλφα τρέλα και θέλει να το παίζει και ήρωας της εργατικής τάξης, είναι ότι δεν είναι πουλημένος. Και αυτό τρομάζει τα σκυλιά, τα κάνει να γαυγίζουν περισσότερο, γιατί αν μαζευτούν μερικοί Φωτόπουλοι, μαζί και το «κόμμα της δραχμής», οι ιδιωτικοποιήσεις θα πέσουν στα βράχια και οι μίζες που περιμένουν, οι ιδιοκτήτες των σκυλιών, δεν θα καταβληθούν ποτέ. Αλήθεια, πόσα παίρνει το μήνα ο Στουρνάρας και που μένει; Σε αυτή την περίπτωση τα σκυλιά το βουλώνουν, γιατί χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις.
4. Κάποτε στο παρελθόν ο Χάντερ Τόμσον είχε γράψει πως «οι άνθρωποι είναι τα μόνα ζώα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που πιστεύουν ότι υπάρχει θεός, κι όμως οι άνθρωποι είναι τα μόνα ζώα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που συμπεριφέρονται σα να μην υπάρχει θεός». Πράγματι, γιατί λες δεν μπορεί να είναι τόσο σκληροί οι χορτασμένοι απέναντι στους πεινασμένους. Εντάξει, είναι με το μέρος τους ο νόμος και η τάξη και αν κάποτε οι πεινασμένοι σηκωθούν θα πέσουν πάνω τους μιλιούνια μπάτσων για να τους ρίξουν πάλι κάτω. Αλλά δεν φοβούνται μήπως και τη βρουν από τον… μεγάλο; Και δεν μιλάω για την άλλη τη ζωή και για τα τελευταία πατώματα της κόλασης, που αν υπάρχουν είναι σίγουρο ότι τους περιμένουν, αλλά γι’ αυτήν. Είναι πιθανό τα λεφτά, τα αξιώματα, οι μίζες να σε κάνουν σκληρό απέναντι στους αδύναμους, να σε κάνουν καθίκι και να μην περνάει από το μυαλό σου ότι μπορεί να την φας εκεί που δεν την περιμένεις. Γιατί έτσι θα τους φάμε, εκεί που δεν το περιμένουν, όταν νομίσουν πως γίναμε ξανά αδύναμοι, όταν κάνουν το λάθος και πιστέψουν ότι πάλι τους φοβόμαστε και πως θα βάλουμε μπρος για να γίνουμε σαν τα μούτρα τους. Και μην ξεχνάς, ο χρόνος είναι με τη δική μας την πλευρά.