Όπως κάθε καλοκαίρι ο κορυφαίος γαλλικός κωμικός Κριστιάν Κλαβιέ πρωταγωνιστεί σε ταινίες που έρχονται και στους δικούς μας θερινούς κινηματογράφους. Άλλες φορές οι εμφανίσεις του είναι πολύ πετυχημένες, όπως στο “Θεέ μου τι σου κάναμε”; και στο “Βρε καλώς τους”, άλλες φορές συμμετέχει σε έργα κατώτερα του επιπέδου του (“Ταξίδι στην Ίμπιζα”, Πάμε Επανάσταση”) κι άλλες βρίσκεται κάπου στην μέση, ελαφρώς πάνω από τον μέσο όρο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο “Rendez-vous Chez les Malawas” του Τζέιμς Χιου.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ένας παρουσιαστής ειδήσεων που πρόσφατα έχει μετατραπεί σε τηλεπωλητή, ένας ποδοσφαιριστής διεθνούς φήμης, μία ηθοποιός κι ένας stand-up κωμικός μεταφέρονται από τη Γαλλία στην Αφρική. Τι τους φέρνει εκεί; Ένα reality τηλεπαιχνίδι κι η ανάγκη να εδραιώσουν τη φήμη τους, καθώς τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα τα ήθελαν στην πατρίδα. Τέσσερις αταίριαστοι χαρακτήρες καλούνται να συμφιλιωθούν και να επιβιώσουν. Η κάμερα επιτελεί διπλό έργο. Από την μία μας παρουσιάζει την “πλαστή” εικόνα που θα κληθεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό κι από την άλλη μας δίνει στοιχεία για το ποιοι πραγματικά είναι οι πρωταγωνιστές μας.
“Ραντεβού στον άγνωστο κόσμο”. Οι προθέσεις μπορεί να είναι καλές, σε μία εποχή ειδικά που γίνεται λόγος για την αναγκαιότητα ενός New Green Deal, αλλά η ουσία χάνεται κάπου ανάμεσα στις σπασμωδικές αντιδράσεις. Οι αυτόχθονες νιώθουν γεμάτοι, συμπορεύονται με την μαγευτική φύση με βάση τα αρχέγονα ένστικτα. Δεν έχουν ανάγκη τον υλικό ευδαιμονισμό. Οι “Δυτικοί” αντιθέτως νιώθουν κενοί χωρίς τις συσκευές τεχνολογίας που έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα τους. Μία διαρκής ειρωνεία διατρέχει την ταινία. Ανά πάσα στιγμή κατανοεί κανείς την ανάγκη φτηνής εμπορευματοποίησης κάθε μορφής δράματος.
Μία μομφή στα σύγχρονα ΜΜΕ και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και να εκβιάσουν τα συναισθήματά της σε παγκόσμια κλίμακα. Μέσα σε μία νύχτα γίνονται πρότυπα και αποκτούν δυσανάλογη δημοτικότητα και φήμη υποκείμενα που δεν αξίζουν παρά μόνο την περιφρόνησή μας ως οντότητες. Λιγόψυχοι και καλομαθημένοι με την αρνητική έννοια. Ανήκουν ακριβώς εκεί που θέλουν-αξίζουν και κάθε προσπάθεια να αποδείξουν το αντίθετο πέφτει στο κενό. Μοναδικό πράγμα που μπορεί να τους ενώσει ο φόβος. Κι ας έχουν το θράσος να μιλούν για φιλία. Κάποτε οι μάσκες πέφτουν.
Ακριβώς το ίδιο συνέβη πρόσφατα και με την κρίση του κορονοϊού. Πολύ λιγότερο απ΄όσο διαφημίστηκε αναπτύχθηκε η αρετή της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Ο φόβος τους ένωσε έμμεσα. Ο καθένας έμεινε στο σπίτι του πολύ περισσότερο για τον εαυτό του και λιγότερο για το κοινωνικό σύνολο. Σε αυτήν ακριβώς την εποχή καλούμαστε να επιβιώσουμε και να επιφέρουμε δομικές αλλαγές. Με τις αξίες μας, με τα εφόδιά μας, με τις αρχές μας. Κι εδώ ακριβώς έρχεται η σάτιρα πετυχημένη ή όχι και τόσο να μας δώσει το ερέθισμα να σκεφτούμε όλες αυτές τις παραμέτρους.
Ελάχιστοι θα δώσουν προεκτάσεις τέτοιου τύπου. Αρκετοί θα διασκεδάσουν για ένα δίωρο, κριτικοί θα απογοητευτούν και θα αποδοκιμάσουν, αλλά κάθε προβολή πρέπει να γίνεται τροφή για σκέψη και να μας πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα. Ο σκηνοθέτης μιλάει για τη Φύση, για το Περιβάλλον, για την αδηφαγία των ΜΜΕ που εύκολα μπορούν να συνδεθούν με την καραντίνα που προηγήθηκε το προηγούμενο διάστημα και τις επιπτώσεις που είχαν στη ψυχολογία των ανθρώπων. Μας θέτει προ των ευθυνών μας. Ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να κατανοήσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και που ανήκουμε.