Μπορεί έξω να έχει ανοιξιάτικο καιρό, αλλά το κλίμα ακόμα να ζεστάνει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου (άλλωστε για κάποιο λόγο στις αίθουσες τα κλιματιστικά προσπαθούν να κάνουν προσομοίωση χειμώνα – φαίνεται ότι οι οργανωτές δεν έχουν δει την “Ημέρα μετά την καταστροφή”).
Χαμηλή λοιπόν και σήμερα η προσέλευση, αν και από το απόγευμα και μετά κάτι άρχισε να κινείται: υπό το άγρυπνο πάντα βλέμμα της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία έχει μόνιμη φρουρά έξω από το Ολύμπιον και μια διμοιρία ΜΑΤ παρακάτω. Προφανώς, “φυλάνε” ακόμα το Φεστιβάλ από τους περσινούς εργαζόμενους που διαμαρτυρήθηκαν εχθές γιατί παραμένουν ακόμα απλήρωτοι. Από ότι φαίνεται, αν κάποιος κλέψει 600 ευρώ, η Αστυνομία τον κυνηγά, αν κλέψει 600.000, τον φυλάει.
Για τις ταινίες, δεν ακούγονται ακόμα πολλά, δεύτερη ημέρα είναι άλλωστε. Σημειώνουμε μόνο ότι και φέτος, οι βαλκανικές μικρού μήκους -αν και λιγότερες- ήταν έξυπνες, καλές κινηματογραφικά και γειωμένες στη σύνθετη πραγματικότητα των Βαλκανίων (ακόμα θυμάστε από πέρσι την εκπληκτική “Ομελέτα” που μέσα σε ελάχιστα λεπτά άρτιας κινηματογραφικής εξιστόρησης, απογείωσε το γνωστό μαρξιστικό ρητό -“δεν μπορείς να κάνει ομελέτα αν δεν σπάσεις αυγά”- στην πολύ πιο προχωρημένη εκδοχή “δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα αν δεν σπάσεις τα αυγά μέσα στο τηγάνι”). Από τις φετινές ξεχωρίσαμε το ρουμάνικο “Ντέρμπυ”, όπου τα 15 λεπτά γεμίζουν άνετα από 4 καλές ερμηνείες, ένα απλό και έξυπνο σενάριο και μια ήπια, σωστή σκηνοθεσία.
Αξιοσημείωτες ήταν κάποιες και από τις μικρού μήκους ταινίες που συνέθεταν τη σπονδυλωτή ταινία “Καφές – ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα”. Δικαιώς λοιπόν ο κόσμος γέμισε την αίθουσα για την ερασιτενχική εν πολλοίς κοινή παραγωγή παλαιστίνιων και ισραηλινών μικρομηκάδων, η οποία, αν μη τί άλλο, έδινε μερικές σαφείς εικόνες για το τί συμβαίνει στην περιοχή. Λιγοστοί ήταν αντίθετα όσοι και όσες μπήκαν στον κόπο, γιατί για αυτό πρόκειται, να παρακολουθήσουν τις “art-house” παραγωγές του πολυδιαφημιζόμενου ταϊλανδέζου προσκεκλημένου Απίτσατπονγκ Βιρασεττάκουν – και ακόμα λιγότεροι ήταν όσοι μείναν μέχρι τέλους. Όπως έλεγε και η Ζυγούλη λίγο αργότερα στη διπλανή αίθουσα “αυτή η πατάτα είναι να την πιεις στο ποτήρι”…
Ξανά λοιπόν ραντεβού αύριο και ελπίζουμε να πάνε όλα καλύτερα (και να φύγει και η Αστυνομία από την πόρτα…)