Με αφορμές τα όσα είπε προχθές ο Ε. Στυλιανίδης – «Μας κούφανε ο Στυλιανίδης» – στην εκδήλωση για την παρουσίαση της έρευνας του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, τη σάπια συζήτηση για την νεκρανάσταση της κεντροαριστεράς, αλλά και τα όσα λες γι’ αυτά που λέει και δεν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αρχές του 1985, περίπου ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του, ο Ούλωφ Πάλμε έβαλε στη δημόσια πολιτική συζήτηση μία… βόμβα, χωρίς να είναι ξεκάθαρο το αν ήθελε να σπάσει πλάκα με τους σουηδούς βιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες, ή να προχωρήσει σε ένα είδος μετασχηματισμού της σουηδικής οικονομίας. Όπως και να είχαν τα πράγματα ο Πάλμε πρότεινε κάτι πολύ απλό και πολύ λογικό, για τη δική μας την πλευρά: Τα δάνεια που είχαν πάρει όλες οι μεγάλες σουηδικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις, είτε με εγγυήσεις του σουηδικού δημοσίου, είτε απευθείας από τις σουηδικές τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος, να μετατραπούν σε… εργατικό κεφάλαιο, να μετατραπούν δηλαδή σε μετοχές που θα δινόταν στους εργαζόμενους, οι οποίοι μέσα από τα συνδικάτα τους θα συνδιοικούσαν και θα συμμετείχαν στη λήψη όλων των αποφάσεων. Όσα περισσότερα δάνεια, είτε με εγγυήσεις του σουηδικού δημοσίου, είτε απευθείας από τις σουηδικές τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος, είχε πάρει μία επιχείρηση τόσο μεγαλύτερο κομμάτι της, μετοχές, έδρες στα διοικητικά συμβούλια, ψήφοι για τις αποφάσεις, θα έπαιρναν οι εργαζόμενοι της. Η λογική του σοσιαλδημοκράτη Πάλμε ήταν ξεκάθαρη: Το σουηδικό δημόσιο, από τη στιγμή που δανείζει στους επιχειρηματίες, αναλαμβάνει ρίσκα, τα οποία δεν θέλει να τα διαχειριστούν κάποιοι μάνατζερ του τραπεζικού τομέα αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αυτοί που παράγουν και ξέρουν από πού στρίβουν οι βίδες. Όπως μπορείς να καταλάβεις, οι σουηδοί βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες έπαθαν κολούμπρα, καθώς πίσω από το σχέδιο του Πάλμε είδαν την πρόθεση του να εισάγει στη σουηδική οικονομία… σοβιετικά χαρακτηριστικά. Το Φλεβάρη του 1986 ο Πάλμε δολοφονήθηκε και η ιστορία του εργατικού κεφαλαίου πέρασε στα βιβλία.
Πως το σπάμε, σήμερα, τα τάλιρα; Πολύ απλά. Ξεκινώντας από τα μεγάλα, όπως οι τράπεζες, και πηγαίνοντας παντού, ακόμα και σε ρυθμίσεις που αφορούν το ΙΚΑ, η νέα διακυβέρνηση θα βρεθεί απέναντι σε μία χρυσή ευκαιρία, δηλαδή να αλλάξει παραμέτρους της σχέσης κεφαλαίου και εργασίας, κάτι που είναι πολύ λογικό να επιδιώξει μία διακυβέρνηση που θα θέλει ο λαός να κυβερνάει και αυτή να τον υπακούει. Κι αν αυτό αποτελεί μία ταχεία μετάλλαξη της ριζοσπαστικής, κουμουνιστικής και ελευθεριακής Αριστεράς σε μία νέου τύπου σοσιαλδημοκρατία τότε εγώ είμαι μέσα.
Ο alterthess ιανός