Είναι κάτι ημέρες -καλή ώρα σαν τη χθεσινή- που είναι σαν να μην υπάρχουν. Σαν τους τηλεφωνικούς διαλόγους των κάθε λογής «υποκλοπών» που υπάρχουν, αλλά είναι σαν να μην υπάρχουν. Σαν τις λίστες των φοροφυγάδων που «παρανόμως» βγήκαν από τα αρχεία των τραπεζών και των υπεράκτιων νήσων που κι αυτές είναι σαν να μην υπάρχουν. Και σαν τις απελάσεις ανθρώπων που είναι σαν να μην υπάρχουν. Όχι οι απελάσεις, όμως, αλλά οι άνθρωποι πίσω από τις απελάσεις. Το αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν όλα αυτά εξαρτάται πάντοτε από ποια σκοπιά ακούς, διαβάζεις, μαθαίνεις και κρίνεις το περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνεις την πραγματικότητα. Το αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν εξαρτάται από τις στιγμές που επιλέγεις να ανοίγεις και να κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά μπροστά στα γεγονότα. Μόνο που οι δικές μας επιλογές δεν είναι αρκετές ώστε να αναιρέσουν την πραγματικότητα που μας φωνάζει για την παρουσία της με τον πιο κραυγαλέο τρόπο.
Κάποιοι παίζουν εκβιαστικά παιχνίδια πίσω από την πλάτη ενός λαού, ανεξαρτήτως κοριών και μυστικής προελεύσεως ωτακουστών. Κάποιοι παίζουν παιχνίδια «μαύρων» εκατομμυρίων σε παραλίες εξωτικών χωρών, ανεξαρτήτως αν τα ονόματά τους παραβλέπονται από ΜΜΕ και κόμματα. Την ίδια ώρα, κάποιοι άλλοι παίζουν αριθμητικά παιχνίδια ισολογισμών με θύματα ανθρώπινες υπάρξεις, οι τύχες των οποίων χάνονται πίσω από υψηλού επιπέδου, αλλά αμφιβόλου ποιότητας συμφωνίες. Όλα αυτά να υπάρχουν και να είναι σαν να μην υπάρχουν. Με άλλους να κρύβονται πίσω από την ιδιωτικότητα των συνδιαλέξεων και την ανωνυμία των offshore και άλλους πίσω από την επανεγκατάστασητων λέξεων και των εννοιών στην κοινή λογική.
Ας αναλογιστούν κι ας αναλογιστούμε το πόσο ανώφελο είναι αυτό το κρυφτό μπροστά σε ένα κοινό που καταλαβαίνει πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να διαβάσει και να ακούσει σε επίσημες ανακοινώσεις, δελτία Τύπου και δελτία ειδήσεων. Κοινώς, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς (εσείς) κρυφό καμάρι.
Πηγή: Left.gr