Πρεμιέρα στο 72ο Φεστιβάλ των Καννών στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα” και πανελλήνια πρώτη στο πρόσφατο 60ο επετειακό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ο λόγος για τη νέα ταινία του Κριστόφ Ονορέ, “Μία νύχτα μαγική” που έδωσε στην Κιάρα Μαστρογιάνι το βραβείο γυναικείας ερμηνείας. Μία σαρδόνια κωμωδία που θίγει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα που παίρνει έντονα επίκαιρο χαρακτήρα μετά την “καραντίνα” που δοκίμασε σε παγκόσμια κλίμακα τις σχέσεις μεταξύ των ζευγαριών. Η απόσταση, το κενό είναι θέμα οπτικής. Πρέπει όμως κι οι δύο να έχουν τη δυνατότητα να την αντιληφθούν με τον ίδιο τρόπο.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Η Μαρία κι ο Ρισάρ είναι παντρεμένοι 25 χρόνια. Από τα είκοσί τους μαζί. Ο γάμος τους περνάει κρίση. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας ο απατημένος σύζυγος ανακαλύπτει πως η αγάπη της ζωής του τον έχει προδώσει επανειλημμένα. Το πιο σοκαριστικό είναι όμως πως αυτή το αντιμετωπίζει ως κάτι φυσιολογικό (είναι λογικό, όλοι το κάνουν…). Σαν ένα απλό επεισόδιο φθοράς της σχέσης. Ο πρωταγωνιστής βυθίζεται σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο. Πληγώνεται ο εγωισμός του αρσενικού. Εγκλωβίζεται στους τέσσερις τείχους και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις περικυκλωμένος από βιβλία.
Άμεσα το σκηνικό μεταφέρεται στο δωμάτιο 212 του ξενοδοχείου Lenox. Εκεί θα καταλύσει για ένα βράδυ η Μαρία. Καθόλου μακριά. Ακριβώς απέναντι από το μπαλκόνι της κατοικίας τους. Ξεκινάει ένα επιτηδευμένο παιχνίδι με τον χρόνο. Η αίσθησή του σταδιακά χάνεται. Θα ειπωθούν πράγματα που πονούν και δεδομένα που δεν αρέσουν. Θα τεθεί προ των ευθυνών της. Επτασφράγιστα μυστικά θα έρθουν στην επιφάνεια μέσω τρίτων. Το χάσμα καλούνται να γεφυρώσουν πρόσωπα του παρελθόντος. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό;
Τι οδήγησε την πρωταγωνίστρια σε αυτές τις πράξεις; Ήταν η ανάγκη της επιβεβαίωσης πλησιάζοντας στην μέση ηλικία; Έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι δεν έκαναν ποτέ παιδιά; Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με ένα πολύ σοβαρό θέμα, αλλά με τις νότες χιούμορ και σαρκασμού που διανθίζει την πλοκή δημιουργεί μία αίσθηση φάρσας και περνάει τα μηνύματα του με εκλεπτυσμένο τρόπο στον θεατή. Κι από την μεταφορά στην κυριολεξία και τις νότες της μουσικής που έρχονται ως παρηγοριά, ως εφαλτήριο για τη λύτρωση της ψυχής.
Η διαδρομή αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση. Παράπονο, πόνος, νοσταλγία. Αντιμέτωποι με απωθημένα του παρελθόντος. Οι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινότητας πολλές φορές δε σου δίνουν την ευκαιρία να ασχοληθείς με αυτά. Όταν όμως το γυαλί ραγίσει, δύσκολα ξανακολλάει. Ο Ρισάρ δυσκολεύεται να αναγνωρίσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό στο κάτοπτρο του χρόνου. Έχει ξεχάσει… Η λήθη αυτή του στερεί όμορφες αναμνήσεις και τον οδηγεί μαθηματικά στην μοναξιά. Μάλιστα δεν είναι ο μόνος που έχει πάρει αυτόν τον δρόμο. Φταίει το Παρίσι, το απρόσωπο άστυ;
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια σε ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα. Περνάει η νύχτα με αποκορύφωμά της μία συγκλονιστική σκηνή για τη μέγιστη δύναμη του cinema. Ήρθε η ώρα για μία δεύτερη ευκαιρία; Το τραγούδι (Could It Be Magic) βάζει φωτιά κι οι αισθήσεις ενεργοποιούνται. Βaby, I love you, come come come … Ξημερώνει. Ήταν προϊόντα της φαντασίας τους όλα αυτά; H αγάπη νικά. Η ώρα της επιστροφής έχει όμως φτάσει; Το αποτέλεσμα της εσωτερικής αναζήτησης κρίνει την μεγάλη απόφαση. Ο στόχος επετεύχθη …