Κριτική – Παρουσίαση: Στράτος Κερσανίδης
Επτά είναι οι νέες ταινίες οι οποίες προβάλλονται στους κινηματογράφους κατά την τρέχουσα κινηματογραφική εβδομάδα.
Ξεχωρίζει το μικρού μεγέθους ιρανικό αριστούργημα «Μελβούρνη», ενώ σε υψηλά στάνταρ κινείται και το ισπανικό νουάρ – θρίλερ, «Το σώμα».
Με αρκετά καλές κριτικές συνοδεύεται το δραματικό φιλμ, «Πατέρας και κόρη», ενώ πολύ ενδιαφέρουσα –και λόγω θέματος- είναι η γαλλική ταινία, «Όλοι οι καλοί χωράνε».
Αξίζει να σημειώσουμε ακόμη το ντοκιμαντέρ «Projekt A», το οποίο αναφέρεται στο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα του αναρχισμού.
Η εβδομάδα συμπληρώνεται από την ταινία επιστημονικής φαντασίας «X-Men: Απόκαλιψ» και την κωμωδιούλα «Ανυπόφοροι γείτονες 2».
ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ
MELBOURNE
Σκηνοθεσία: Νιμά Τζαβιντί
Πρωταγωνιστούν: Ροσάνακ Γκεραμί, Μάνι Χαγκίγκι, Νεγκάρ Τζαβαχεριάν, Βίντα Τζαβάν, Ελχάμ Κόρντα, Πεϊμάν Μοααντί, Αλιρέζα Οστάντι, Σιρίν Γιαζντανμπάκσι
Ο Αμίρ και οι Σάρα είναι ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι που ετοιμάζεται να ταξιδέψει από το Ιράν στη Μελβούρνη για σπουδές. Από την πόλη της Αυστραλίας που πρόκειται να ταξιδέψουν οι δύο πρωταγωνιστές, δανείζεται ο σκηνοθέτης Νιμά Τζαβιντί, τον τίτλο της ταινίας του «Μελβούρνη», (Melbourne), η οποία ανοίγοντας την Εβδομάδα Κριτικών στο 71ο Φεστιβάλ της Βενετίας, καταχειροκροτήθηκε από το κοινό και τους κριτικούς.
Η δράση περιορίζεται στο χώρο ενός διαμερίσματος το οποίο αδειάζει. Είναι το διαμέρισμα του Αμίρ και της Σάρας, οι οποίοι ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους ενώ την ίδια ώρα διάφοροι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στο σπίτι, είτε για να τους αποχαιρετήσουν είτε για άλλες δουλειές έχουν να κάνουν με τη μετακόμιση. Δεν είναι όμως μόνον αυτοί είναι και κάποιοι άλλοι άνθρωποι οι οποίοι σχετίζονται με ένα μωρό. Είναι το μωρό μιας γειτόνισσας, την οποία η Σάρα γνωρίζει ελάχιστα, παρόλα αυτά δέχτηκε να το κρατήσει για λίγο όσο εκείνη θα έλειπε για κάποια δουλειά. Κάποια στιγμή όμως, ο Αμίρ διαπιστώνει πως κάτι περίεργο συμβαίνει αφού το μωρό είναι εντελώς ακίνητο. Κι έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη η χαρούμενη προετοιμασία για το ταξίδι μετατρέπεται σε ένα εφιαλτικό κρυφτούλι με την πραγματικότητα. Χωρίς να το καταλάβουν και χωρίς να έχουν καμία ευθύνη οι δυο νέοι έχουν εμπλακεί σε μια τραγική ιστορία. Και είναι αυτήν η ώρα που πρέπει να πάρουν μια απόφαση η οποία θα τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή.
Η ταινία αυτή μας φέρνει μπροστά σε μια μεγάλη στιγμή του ιρανικού σινεμά. Ο Νιμά Τζαβιντί, υφαίνει το νήμα ενός ψυχολογικού θρίλερ που παίζει με τα νεύρα του θεατή. Τι συνέβη με το μωρό; Πως θα αποκρύψουν το γεγονός; Τι θα κάνουν τελικά; Μπροστά στο απρόβλεπτο τραγικό συμβάν ο Αμίρ και η Σάρα αρχίζουν να μεταμορφώνονται. Κινούνται μέσα στο χώρο ενός διαμερίσματος το οποίο αδειάζει – συμβολικά αποσυντίθεται η μέχρι τώρα ζωή τους-, αναζητώντας εναγωνίως μια λύση. Αναζητώντας τη λύτρωση, νομίζοντας ίσως πως μπορούν να γυρίσουν το χρόνο πίσω. Αυτά .όμως δε συμβαίνουν ούτε στη Τεχεράνη των παραμυθιών, πόσο μάλλον στη σύγχρονη εποχή. Κι έτσι ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνεται μέσα στο στενό χώρο του διαμερίσματος. Εκεί πλέον παίρνουν φωτιά τα βλέμματα και οι εκφράσεις. Ο Τζαβιντί «φορτώνει» συνεχώς με ένταση και δεν αφήνει τίποτε αναξιοποίητο. Και δε μιλάω μόνο για τους ηθοποιούς που πηγαινοέρχονται μέσα στο διαμέρισμα αλλά και στα έπιπλα, το κουδούνι της πόρτας, την κάμερα που δείχνει ποιος έρχεται στο σπίτι, τα παράθυρα που μοιάζουν με απειλή η οποία μπορεί να αποκαλύψει το μυστικό τους. Αλλεπάλληλες συγκρούσεις συναισθημάτων, ένας διαρκής, ανελέητος πόλεμος τύψεων, χρέους, ηθικής, επιθυμίας. Δυο άνθρωποι που ενώ είναι έτοιμοι να φύγουν για αλλού, βρίσκονται εξαιτίας ενός παιχνιδιού της μοίρας, παγιδευμένοι. Και βρίσκονται στο σταυροδρόμι μιας μεγάλης απόφασης: θα πάρουν το αεροπλάνο για τη Μελβούρνη ή θα μείνουν στην Τεχεράνη;
Ο σκηνοθέτης, απαντώντας σε ερώτηση για το πώς εμπνεύστηκε την ταινία, λέει: «Πριν από πέντε ή έξι χρόνια, πήγαμε στα βουνά με μία παρέα. Ανάμεσα τους ήταν ένα ζευγάρι με ένα μωρό. Ήμασταν όλοι μαζί και μερικοί ετοιμάζονταν να βγούνε έξω. Έμεινa μόνος με το παιδί που κοιμόταν. Μετά από μία ώρα και ενώ δεν επικρατούσε απόλυτη ησυχία, πρόσεξα ότι το μωρό δεν ξυπνούσε και άρχισα να ανησυχώ. Πήγα στο δωμάτιο του και άρχισα να κάνω θόρυβο. Ευτυχώς το μωρό ξύπνησε. Τίποτα κακό δε συνέβη, αλλά μου έμεινε αυτή η αίσθηση της ανησυχίας».
Παρακάτω μιλά για τους χαρακτήρες του: «Το αναπάντεχο των χαρακτήρων είναι ένα εργαλείο με το οποίο χτίζουμε. Στην αρχή της ταινίας, ο θεατής βλέπει έναν άνθρωπο, φυσιολογικό και στο τέλος ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε κάποιον που πρέπει να πάρει μία απόφαση, σωστή ή λάθος, με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί αλλά που δεν αναγνωρίζει. Αυτή είναι μια κατάσταση που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή».
ΤΟ ΣΩΜΑ
EL CUERPO
Σκηνοθεσία: Οριόλ Πάουλο
Πρωταγωνιστούν: Μπελέν Ρουέδα, Χοσέ Κορονάδο, Ούγο Σίλβα, Άουρα Γαρρίδο
Ένας άνδρας τρέχει μέσα στο δάσος. Κάτι μοιάζει να τον κυνηγά. Μόλις βγαίνει στο δρόμο, ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τον χτυπά και πέφτει σε κώμα. Το ίδιο βράδυ το πτώμα μιας γυναίκας μυστηριωδώς εξαφανίζεται από το νεκροτομείο στο οποίο δούλευε ως φύλακας ο άνδρας που έπεσε θύμα του ατυχήματος.
Ο Οριόλ Πάουλο, οικοδομεί πετραδάκι-πετραδάκι ένα συναρπαστικό θρίλερ.
Το πρώτο ερώτημα που θέτει είναι, γιατί τρέχει πανικόβλητος ο φύλακας; Το δεύτερο, φυσικά, είναι, τι απέγινε ρο πτώμα της Μάικα Βιαγιαβέρδε, μια πλούσιας γυναίκας, ιδιοκτήτριας μιας εταιρίας φαρμάκων; Το δεύτερο είναι το κεντρικό ερώτημα, το πρόβλημα το οποίο αναζητά τη λύση του μέχρι τέλους, ή καλύτερα, λίγο πριν το τέλος!
Ο επιθεωρητής, Χάιμε Πένια, αναλαμβάνει να διαλευκάνει το μυστήριο. Για το λόγο αυτό ανακρίνει το σύζυγο της εξαφανισμένης νεκρής, Άλεξ Ουγιόα, ο οποίος είναι χημικός και εργάζεται στην εταιρία της γυναίκας του.
Αυτό είναι το γενικό περίγραμμα μιας ταινίας η οποία «πάει κόκκαλα» ή καλύτερα «παγώνει το αίμα», για να χρησιμοποιήσω εκφράσεις θριλερίστικες. Μόνο που όλο αυτό βρίσκεται εν κινήσει, εξαιτίας διάφορων ερωτημάτων που προστίθενται και αναζητούν απαντήσεις. Είναι η καταιγίδα που ξεσπάει (ωραίο κλισέ αλλά πάντα γοητευτικό), είναι διάφορα παράξενα γεγονότα που συμβαίνουν στο νεκροτομείο, είναι κάποια μυστηριώδη σημειώματα που φτάνουν στα χέρια του Άλεξ! Κι έρχεται και το ερώτημα το οποίο πάει να ανατρέψει τα πάντα: μήπως η Μάικα είναι ζωντανή;
¨Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται από ανατροπές και εκπλήξεις. Κι ακόμη από αγωνία και σκηνές που ανεβάζουν την αδρεναλίνη.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί κάθε είδους τέχνασμα το οποίο έχει να κάνει με φωτισμούς, γωνίες λήψης και χρήση φακών με ένα απολαυστικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για ένα στιβαρό θρίλερ, βασισμένο σε ένα καλοδουλεμένο σενάριο, με την ένταση να κορυφώνεται και να καταλήγει σε ένα φινάλε το οποίο βάζει τα πάντα στη θέση τους, δίνοντας τις απαραίτητες εξηγήσεις και απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουν συσσωρευτεί για όλα όσα έχουν συμβεί, αλλά αφού προηγουμένως μας έχει βγάλει την ψυχή!
Απολαυστικό θρίλερ που δε χρειάζεται να καταφύγει στην ευκολία του μεταφυσικού για να ανεβάσει την ένταση. Και κάπου εκεί διακρίνει κανείς το ερωτικό πάθος, τη ζήλεια, η λατρεία του χρήματος, αλλά ακόμη και τη μανία για εκδίκηση που σιγοκαίει και όλα αυτά οδηγούν σε ένα γοητευτικό φλερτ με το φιλμ νουάρ.
ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ
FATHERS AND DAUGHTERS
Σκηνοθεσία: Γκαμπριέλε Μουτσίνο
Πρωταγωνιστούν: Ράσελ Κρόου, Αμάντα Σέιφριντ, Άαρον Πουλ, Νταιάν Κρούγκερ, Τζέιν Φόντα, Οκτάβια Σπένσερ, Τζάνετ Μακτίρ
Ο Τζέικ, βραβευμένος συγγραφέας, χάνει ξαφνικά τη σύζυγό του κι έτσι αναλαμβάνει να μεγαλώσει μόνος την κόρη του, Κέιτι. Όμως η ψυχολογική του κατάσταση εξαιτίας του θανάτου της γυναίκας του τον αναγκάζει να νοσηλευτεί και έτσι, παρά τις προσπάθειες του να μην τη χάσει, η κηδεμονία της Κέιτι περνά στην πλούσια οικογένεια της κουνιάδας του.
Όλα αυτά τα βλέπουμε σε φγλας μπακ ενώ σε παρόντα χρόνο βλέπουμε την Κέιτι, κοπέλα πλέον, να προσπαθεί να αναπληρώσει το συναισθηματικό της κενό με τη δημιουργία περιστασιακών ερωτικών σχέσεων. Θαυμάσιες ερμηνείες με την Κάιλι Ρότζερς, η οποία ερμηνεύει την Κέιτ σε παιδική ηλικία, να κλέβει την παράσταση.
Πρόκειται για μια δυνατή δραματική ταινία. Όπως έχω ξαναγράψει, το δράμα είναι ένα πολύ ‘επικίνδυνο’ είδος το οποίο εάν δεν κρατηθεί σε ένα επίπεδο και εντός κάποιων ορίων, κινδυνεύει να γίνει σαχλό μελόδραμα. Όμως ο Μουτσίνο τα καταφέρνει πολύ καλά. Μια ταινία η οποία αξίζει να προσεχθεί ιδιαίτερα αφού ανιχνεύει τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε πατέρα και κόρη.
PROJEKT A
Σκηνοθεσία: Μαρσέλ Σιχούμπερ, Μόριτζ Σπρίνγκερ
Ντοκιμαντέρ το οποίο επιχειρεί μια εναλλακτική ματιά επάνω στο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα του αναρχισμού. Με γυρίσματα στο Πάρκο Ναυαρίνου στα Εξάρχεια στην Αθήνα αλλά και σε διάφορες κοινότητες και κινήματα στη Γερμανία, την Ισπανία, τη Γαλλία, Την Καταλονία, βλέπουμε προσπάθειες ανθρώπων να οικοδομήσουν στν πράξη το μοντέλο μιας άλλης κοινωνίας.
X-MEN: ΑΠΟΚΑΛΙΨ
X-MEN: APOCALYPSE
Σκηνοθεσία: Μπράιαν Σίνγκερ
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς ΜακΑβόι, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζένιφερ Λόρενς, Όσκαρ Άιζακ, Νίκολας Χουλτ, Ρόουζ Μπερν, Ολίβια Μαν, Έβαν Πίτερς, Κόντι Σμιτ-Μακφί, Σόφι Τέρνερ, Τάι Σέρινταν, Αλεξάντρα Σιπ, Λούκας Τιλ, Τζος Χέλμαν, Λάνα Κόντορ, Μπεν Χάρντι
Ο Απόκαλιψ, είναι ο αθάνατος και ανίκητος θεός των Μεταλλαγμένων. Μετά από χιλιάδες χρόνια ξυπνά και βλέποντας τα χάλια του κόσμου αποφασίζει να βάλει τάξη. Επιστημονικής φαντασίας.
ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ 2
BAD NEIGHBORS 2
Σκηνοθεσία: Νίκολας Στόλερ
Πρωταγωνιστούν: Κλόε Γκρέις Μόρετζ, Ζακ Έφρον, Ρόουζ Μπερν, Σελένα Γκόμεζ, Ντέιβ Φράνκο, Σεθ Ρόγκεν, Λίζα Κουντρό
Οικογένεια με μία κόρη και ένα ακόμη παιδί έτοιμο να γεννηθεί μετακομίζει. Στο διπλανό όμως σπίτι έρχεται μια γυναικεία αδελφότητα και αρχίζει ο πόλεμος. Κωμωδία… αμερικανικής ελαφρότητας.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΧΩΡΑΝΕ
LE GRANDE PARTAGE
Σκηνοθεσία: Αλεξάντρα Λεκλέρ
Πρωταγωνιστούν: Καρίν Βιάρ, Ντιντιέ Μπουρντόν, Βαλερί Μπονετόν, Μισέλ Βιγιερμόζ, Ζοσιάν Μπαλασκό, Πατρίκ Τσεσνέ
Η Γαλλία ζει έναν από τους χειρότερους χειμώνες στην ιστορία της. Έτσι η κυβέρνηση αποφασίζει να ψηφίσει ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να φιλοξενούν στα σπίτια τους, τους αστέγους. Κατά τη διάρκεια αυτής της υποχρεωτικής συγκατοίκησης συμβαίνουν πολλά και διάφορα. Κάποιοι, έχουν μετανιώσει που ψήφισαν Αριστερά!
Λέει η σκηνοθέτιδα: «Η ιδέα καθεαυτή γεννήθηκε πριν από 7 χρόνια και έχει τεράστια σχέση με το βασικό μοτίβο που διέπει όλες τις ταινίες μου: τον περιορισμό που επιβάλλεται στους χαρακτήρες. Την υποχρέωση για αλληλεγγύη. Έγραψα ένα μικρό προσχέδιο δώδεκα σελίδων, το έστειλα σε έναν παραγωγό και πήρα την εξής απάντηση: ‘Αφήστε το καλύτερα, δεν έχει βάση και είναι αδύνατο να βρεθεί χρηματοδότηση για ένα τέτοιο υλικό!’ Και κάπως έτσι, άφησα την ιδέα στην άκρη για κάποια χρόνια και έκανα την ταινία “Maman”, πεπεισμένη ότι δεν άξιζε να γίνει ταινία».