Φίλος των “αγανακτισμένων” δηλώνει σήμερα, τρεις ημέρες μετά, και ο Γιάννης Πρετεντέρης. Χωρίς φυσικά να ρωτά και τους αγανακτισμένους αν τον αισθάνονται και αυτοί φίλο τους!
Το σημαντικό εδώ δεν είναι η υποκρισία του καθεαυτού εκφραστή της κυριάρχης πολιτικής σκηνής, που ενώ κατακεραυνώνει εδώ και χρόνια κάθε κοινωνική αντίσταση τώρα δηλώνει αφ’ υψηλού ότι του άρεσαν οι πλατείες της Τετάρτης γιατί ήταν …καλόκαρδες, ακομμάτιστες και απλοϊκές!
Το σημαντικό είναι ότι ο άνθρωπος αυτός που έχει αναλάβει εργολαβικά το έργο να νουθετεί κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κοινωνία για την ανάγκη να προχωρήσουμε σε όλες τις “διαρθρωτικές αλλαγές” χωρίς να υπολογίζουμε το “πολιτικό κόστος” (δηλαδή τις απόψεις της κοινωνίας), νιώθει πια στριμωγμένος και απογοητευμένος. Τόσο, που την ώρα που οι πολιτικοί αρχηγοί παραμένουν κλεισμένοι στο Προεδρικό Μέγαρο αναζητώντας “διέξοδο στην κρίση” και σύσσωμη η πολιτική και οικονομική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μαζί με τους έλληνες βιομηχάνους και τα ΜΜΕ, πιέζουν για “συναίνεση”, ο Νονός (με τη νοτιοϊταλική έννοια της λέξης) της εθνικής συναίνεσης Γιάννης Πρετεντέρης, επιστρατεύει ένα ακόμα χαρτί: βρείτε τα, γιατί ακόμα και εγώ θα είμαι με το δρόμο.
Σε παλιότερο άρθρο για το “κίνημα των αυτονόητων” , αναφέραμε “Το αυτονόητο λοιπόν κατεβαίνει από τη σφαίρα της ιδεολογίας και οργανώνεται σε ένα πραγματικό, πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, που ξεπερνά τις παλιές διαχωριστικές γραμμές για να θέσει νέες, που εντοπίζει εχθρούς, διατυπώνει αιτήματα, συγκροτεί πολιτικό πρόγραμμα και δίνει συγκεκριμένες μάχες. Ακόμα βέβαια δεν έχει εμφανιστεί ως τέτοιο στο δρόμο, μιας και τον σιχαίνεται, αλλά σίγουρα δεν αποκλείεται να διευρύνει σύντομα το ρεπερτόριο των δράσεων του μέχρις εκεί.”
Μιας λοιπόν και το κίνημα των αυτονόητων αδυνατεί να κατέβει στο δρόμο, ο αρχηγός του αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τον ..έτοιμο κόσμο της πλατείας και να μιλήσει εκ μέρους του. Έτσι, προσέδωσε στο κίνημα αυτό όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν διαμορφωθεί για αυτούς τους “απλούς πολίτες” που είναι ενάντια στο σάπιο κατεστημένο των συνδικαλιστών, των δημοσιών υπαλλήλων και των ΔΕΚΟ. Αν διαβάσεις το άρθρο του (όποιος έχει τη διάθεση, μπορεί να το δει εδώ ) ο μοναδικός αντίπαλος των “αγανακτισμένων” είναι η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ! Καμιά αναφορά για το μνημόνιο, την κυβέρνηση ή έστω το χρέος και την κρίση. Μεταφέρει μάλιστα έναν φανταστικό (μιας και ευλόγως υποθέτουμε ότι δεν ήταν και εκεί μπροστά) διάλογο μεταξύ “πονηρού συνδικαλιστή” και “απλοϊκού και γνήσιου αγανακτισμένου”: και εμείς εργαζόμενοι είμαστε, λεει ο πρώτος. “Υπάρχουν εργαζόμενοι και εργαζόμενοι”, απαντά ο δεύτερος. Οκ, το πιάσαμε το υπονοούμενο: κρατηθείτε χώρια. Όποιος βέβαια ήταν στις πλατείες, μόνο αυτό δεν κατάλαβε…
Από τη θέση αυτή, φροντίζει επίσης να προειδοποιήσει τους “αγανακτισμένους” ότι τις επόμενες ημέρες θα δεχτούν επίθεση καπελώματος από όλους αυτούς που τόσο καιρό “καπηλεύονται το κίνημα” (το οποίο προφανώς προστατεύει ο Πρετεντέρης). Προσοχή λοιπόν, διώξτε όλα τα κόμματα, τις οργανώσεις, τα συνδικάτα, τους κακούς εργαζόμενους, για να μείνετε απλοϊκοί και ωραίοι…
Εϊναι σίγουρο ότι η εικόνα που περιγράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι πραγματική τάση στις πλατείες: εκφράζεται από έναν πηγαίο αντι-κομματικό και αντι-ιδεολογικό χαρακτήρα, που κάποιες φορές τείνει σε μια πατριωτική τάση “εθνικής ενότητας”. Ωστόσο, μέσα στις πλατείες και τις συνελεύσεις υπάρχουν ταυτόχρονα πολλά και αντιφατικά πράγματα: και η αλληλεγγύη των εργαζομένων, και η συμπαράσταση σε όλους τους λαούς και τους μετανάστες, και -πάνω από όλα- το μίσος για την τάξη του Γιάννη Πρετεντέρη. Το τί τελικά πιστεύουν οι διαδηλωτές είναι δική τους δουλειά να το πουν, και από ότι φαίνεται αρχίζουν να το κάνουν από σήμερα. Για αυτό ίσως πονηρά και διακριτικά ο Γιάννης Πρετεντέρης, αν και έχει ήδη μεσολαβήσει η Πέμπτη και ετοιμάζεται η Παρασκευή, πρόλαβε να διευκρινίσει ότι αυτός είναι με τις “πλατείες της Τετάρτης”…
Νίκος Ν., ομάδα alterthess