Στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς κρίσης, που ζει όλος ο κόσμος και η χώρα μας αναδεικνύεται όσο ποτέ πριν, η σημασία του διεθνισμού της αριστεράς, του οποίου ο Τσε Γκεβάρα αποτελεί το απόλυτο σύμβολο. Την ίδια ώρα χρειαζόμαστε τον Τσε ως ηθικό πρότυπο και πηγή έμπνευσης για ένα μεγάλο κίνημα αξιών, ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία, καθώς η κρίση είναι πολυδιάστατη και δεν αφορά μόνο τις «κορυφές» του καπιταλιστικού συστήματος αλλά λειτουργεί διαβρωτικά μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες, παράγοντας ποικίλες βαρβαρότητες, όπως αυτές που τροφοδοτούν το αποκρουστικό φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής».
Αν κάναμε μια δημοσκόπηση, ρωτώντας ποια είναι η εθνικότητα του Τσε δύσκολα θα παίρναμε σωστή απάντηση. Ο Τσε γεννήθηκε στην Αργεντινή, αλλά είναι ήρωας όλης της Λατινικής Αμερικής και σύμβολο της ενότητας της. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της Κουβανικής Επανάστασης, δίπλα στο Φιντέλ Κάστρο. Εγκατέλειψε τη θέση του υπουργού, που κατείχε στην Κούβα, για να πολεμήσει στο πλευρό εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στην Αφρική. Το 1967 έφυγε για τη Βολιβία, όπου προσπάθησε να οργανώσει αντάρτικο κίνημα, αλλά βρήκε μεγάλες δυσκολίες και τελικά έπεσε σε ενέδρα μαζί με τους 17 συμμαχητές που του είχαν απομείνει. Αιχμαλωτίστηκε από τον βολιβιανό στρατό, με τη βοήθεια της CIA, στις 8 Οκτωβρίου 1967 και την επομένη ημέρα δολοφονήθηκε.
Αν λέγαμε ότι ο «Τσε Γκεβάρα ζει», 46 χρόνια μετά τη δολοφονία του, θα ήταν κάτι κοινότυπο με δεδομένη την παγκοσμιότητα της παρουσίας του. Η μορφή του Τσε υπάρχει παντού όπου υπάρχει εξέγερση, σε κάθε διαδήλωση, στα πανεπιστήμια, στις μεγάλες ροκ συναυλίες, αλλά και σε άλλους χώρους όπου συγκεντρώνονται νέοι άνθρωποι. Ο Τσε έγινε ποίηση, τραγούδι, μυθιστόρημα, ήρωας πολλών ταινιών, «γκράφιτι» σε τοίχους στις γειτονιές όλου του κόσμου. Πατρίδα του Τσε έγινε όλος ο κόσμος, που τον αγκάλιασε σε όλες τις ηπείρους.
Όλα τα ρεύματα της αριστεράς και τα κινήματα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης συμπίπτουν στη βαθιά εκτίμηση και θαυμασμό για τον Τσε, έστω κι αν κάποιοι αντιμετώπισαν τη δράση του κοντόφθαλμα και δογματικά, όσο ζούσε. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα.
Η είδηση της δολοφονίας του Τσε μέσα στη μαύρη νύχτα της χούντας, αποδόθηκε από τον Μάνο Λοΐζο με ένα τραγούδι που λέει:
Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα/ μια φωτογραφία σου απ΄τα ξένα/ Απ΄αυτές που κρατάν οι φοιτητές/ απ΄αυτές που ξεσκίζει ο χαφιές/ απ΄αυτές που κρεμάν οι φοιτητές / στην καρδιά τους.
«Για τα παιδιά του κόσμου σκοτώθηκες / Τσε Γκεβάρα», έγραψε σ΄ένα ποίημά του ο Τάσος Λειβαδίτης, που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης (Λειτουργία Νο 2).
Με τον δικό του μοναδικό τρόπο θρήνησε τη δολοφονία του Τσε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από γνωστό ποίημά του:
«Ποιος το ‘λεγε ποιος το ‘λπιζε και ποιος να το βαστάξει. Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους. Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι νεράιδες, και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους».
Ενώ ο Τίτος Πατρίκιος θυμήθηκε τη νεανικότητα της Επανάστασης στην αφετηρία της, γράφοντας:
«Ίσως για μας καλύτερα που δε γέρασες Που έμεινες για πάντα νέος Ερνέστο Όπως η Επανάσταση στη χαραυγή της».
Διανύοντας τον 21ο αιώνα, ο μύθος του Τσε όχι μόνο δεν έχει φθαρεί, αλλά συνεχώς ενισχύεται και παγκοσμιοποιείται, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους και τις νέες του πλανήτη μας. Κι αυτό συμβαίνει γιατί η κρίση του συστήματος είναι βαθιά και πολυδιάστατη και ο κόσμος πρέπει να αλλάξει ριζικά, να βγει από τις «συμπληγάδες» των ανισοτήτων, που συνθλίβουν τις κοινωνίες και ακινητοποιούν τις δημιουργικές ικανότητες των ανθρώπων. Η ίδια η ζωή στη γη απειλείται από την ραγδαία περιβαλλοντική υποβάθμιση, που οφείλεται στο κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης.
Δυναμώνουν, όμως, και οι ελπίδες ότι «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Σύνθημα που γεννήθηκε στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας το 2001 και το οποίο ήδη παίρνει σάρκα και οστά με τις ελπιδοφόρες αλλαγές στην ίδια τη Λ. Αμερική.
Πηγή: left.gr