Μπορεί η βία να προέρχεται από μια φαινομενικά μη επιθετική συμπεριφορά; Όταν όλοι απευθύνονται στους συναδέλφους με τα επιθετά τους και στην συνάδελφο με το μικρό της μπορεί να είναι σεξισμός; Όταν μιλάνε μεταξύ τους και η γυναίκα είναι μια αόρατη παρουσία είναι βίαιο; Όταν ο χαριτωμένος τρόπος που μιλά κάποιος σε μια γυναίκα, θυμίζει τον τρόπο που απευθυνόμαστε σ’ένα παιδί, μπορεί να είναι επιθετικός;
Μικρές καθημερινές στιγμές, που από μόνες τους δεν φαίνεται να έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία. ΄Ομως όλα αυτά τα μικρά κομματάκια συμπληρώνουν ένα σύνολο συμπεριφορών με τις όποίες έρχονται αντιμέτωπες οι γυναίκες, ανεξάρτητα ηλικίας, εθνικότητας και τάξης, και συνιστούν μια συστηματική αμφισβήτηση της ταυτότητάς τους.
Το πρόβλημα με αυτού του είδους σεξισμού είναι ότι έχει περάσει στην καθημερινότητά μας και πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτός όχι μόνο από τους άνδρες αλλά και από τις γυναίκες. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν αναπαράγει στερότυπα που αποκλείουν, περιθωριοποιούν ή πολύ απλά υποτιμούν την γυναίκα.
Η αντίδραση σε αυτό του είδους σεξισμό είναι εξίσου δύσκολη. Οι γυναίκες συνήθως φοβούνται μήπως οι αντιδράσεις τους είναι υπερβολικές, μήπως αρχίσουν να βλέπουν παντού εχθρούς ή πολύ απλά νιώθουν ανίκανες να εξηγήσουν γιατί αυτό είναι οδυνηρό για αυτές. Για τους άνδρες πάλι συνήθως είναι μια λίγο πολύ ακατανόητη γυναικεία αντίδραση.
Όμως η βία και ο σεξισμός δεν είναι μια προσωπική υπόθεση. Αντανακλά τις σχέσεις και αντιθέσεις των φύλων μέσα στην κοινωνία. Οι γυναίκες συνεχίζουν να πραγματοποιούν το μεγαλύτερο μέρος της οικιακής εργασίας, κατέχουν τα πρωτεία στην επισφαλή εργασία και σπανίως φτάνουν στις υψηλότερες θέσεις της ιεραρχίας. Τί έλεγε εκείνο το παλιό συνθηματάκι; Το προσωπικό είναι πολιτικό.