Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας από το δυστύχημα των Τεμπών και κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε γρήγορα νομίζοντας ότι μπορούμε να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα στην οποία δεν χωρούν πια δάκρυα και αισθήματα οργής. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι η πρυτανεία του ΑΠΘ έδωσε εντολή να σβηστούν τα μηνύματα μνήμης για τους φοιτητές-τριες που χάθηκαν στο δυστύχημα, τα οποία έγραψαν συμφοιτητές-τριες τους στον τοίχο πίσω από το άγαλμα του Αριστοτέλη που είχαν σκεπάσει με μαύρα πανιά. Δίπλα υπήρχε το σύνθημα «Οι ζωές μας μετράνε» και ένα απόσπασμα από το ποίημα του Τ. Λειβαδίτη «Το τρένο των 12» που πλέον και αυτά έχουν σβηστεί καθώς ο τοίχος βάφτηκε στο αρχικό του χρώμα.
Το ίδιο είχε κάνει η πρυτανεία τον Απρίλιο του 2022 βάφοντας ξανά τον τοίχο εντός του κτιρίου διοίκησης όπου φοιτητές-τριες της Καλών Τεχνών είχαν ζωγραφίσει την Γκερνίκα του Πικάσο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το κρεσέντο βίας των αστυνομικών δυνάμεων.
Είναι εξοργιστικό ότι σε ένα πανεπιστήμιο που καταρρέει κυριολεκτικά (με μάρμαρα και οροφές να πέφτουν, τον φοιτητή που έπεσε λίγους μήνες πριν από το παράθυρο μια συνωστισμένης αίθουσας της Νομικής), πρωταρχικό μέλημα του πρύτανη είναι να σβήνει το αυτοσχέδιο μνημείο για τους φοιτητές-τριες του ΑΠΘ που έφυγαν από τη ζωή.
Είναι ακόμη πιο εξοργιστικό καθώς πρόκειται για έναν πρύτανη που είναι μόνιμα εξαφανισμένος, που δεν έχει συναντήσει ποτέ τους φοιτητές-τριες να ακούσει τα προβλήματά τους, αντίθετα καλεί συχνά πυκνά τα ΜΑΤ μέσα στο πανεπιστήμιο μετατρέποντας το σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη. Δεν έχει ζητήσει ποτέ μία συγνώμη για όσα τραγικά έχουν συμβεί σε έναν χώρο που έχει την απόλυτη ευθύνη του. Το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι ο καλλωπισμός των τοίχων.
Αυτή τη φορά όμως δεν επρόκειτο μόνο για ένα σύνθημα ή για ένα ποίημα που εξαφανίστηκε (πόσο επικίνδυνο να είναι άραγε ένα ποίημα), αλλά για τη μνήμη των φοιτητών-τριών που χάθηκαν.
Και αυτό σε ένα πανεπιστήμιο που πενθεί, που οι χώροι του έχουν γεμίσει γράμματα αγάπης και μνήμης των ανθρώπων που χάθηκαν, σε ένα πανεπιστήμιο που υπάρχουν κενές καρέκλες γιατί όπως λένε οι φοιτητές-τριες «μετρηθήκαμε και είμαστε λιγότεροι-ες», που ακόμη φοιτητές-τριες και καθηγητές-τριες προσπαθούν να συλλάβουν το αδιανόητο, οι πρυτανικές αρχές ενδιαφέρονται τελικά μόνο για την επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος. Ό,τι κάνει δηλαδή και η κυβέρνηση. Μια προσπάθεια να μην φαίνεται ο πόνος, να μην ακουστούν οι φωνές της οργής για το έγκλημα που έχει συντελεστεί. Όση μπογιά και αν ξοδέψουν όμως τίποτα δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
ΥΓ: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, με τον χαρακτηρισμό «μπογιατζής» δε θέλω να υποτιμήσω την κοινωνικά απόλυτα σημαντική δουλειά των ελαιοχρωματιστών. Ωστόσο δε είναι αυτή η δουλειά του πρύτανη.
