Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ”διπολικοί” στον πολιτικό τους βίο, όπως και στον προσωπικό. Και έτσι ισορροπούν. Έχουμε τέτοιες ειλικρινείς -και συχνά ενοχικές- ομολογίες και από κοντινούς μας φίλους. Όταν πρόκειται για την προσωπική ζωή, είναι μια ανάληψη ευθύνης ατομικής, που θίγει ενδεχομένως δικαιώματα του πολύ στενού προσωπικού περιβάλλοντος.Όταν πρόκειται όμως για την πολιτική ζωή, όπου εκπροσωπείς τα δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι πρόβλημα και οφείλεις ομολογίες, απολογίες και αυτοκριτική με δημόσιο λόγο.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη: Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε, στήριξε και ενσωμάτωσε στις αρχές και το πρόγραμμά του τα προτάγματα και τις ιδέες της αριστεράς και των κινημάτων και γι’ αυτό έφτασε να γίνει κυβέρνηση. Και αυτό έγινε από όλους εμάς που ήμασταν μέλη του κόμματος με πολύ σκληρό αγώνα σε ψυχή, σώμα και χρόνο, έκθεση σε κίνδυνο, απειλές στον εργασιακό χώρο και πάλη με την αντοχή. Και δικαιωθήκαμε, γιατί συμπαρασύραμε πολλούς τελικά, που ένιωθαν φόβο, που μας αμφισβητούσαν, που ήταν επιφυλακτικοί ή καχύποπτοι. Και τους πείσαμε μέχρι τέλους, στο δημοψήφισμα.
Ακόμη μάθαμε, γι’ αυτό και ήμασταν αισιόδοξοι,μέχρι πριν λίγο, ότι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (με κεφαλαία, γιατί κάτι για ”παράταξη” ακούω) το κόμμα μέσα από τη σύγκλιση των συλλογικών του οργάνων, που πάλι εμείς τα απλά μέλη στηρίξαμε και εκλέξαμε, βρισκόταν σε συνεργασία με τα κυβερνητικά μέλη.Άλλωστε κάποια από αυτά κατέλαβαν, προς ικανοποίηση και χαρά όλων, κυβερνητικές θέσεις. Λίγο πριν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, γιατί το νιώσαμε, και κυρίως κατά τη διάρκεια και μετά τη διαπραγμάτευση, έγινε σταδιακά η απόσχιση ή ο διπολισμός. Απόσχιση από το κόμμα και τα συλλογικά του όργανα, τις αποφάσεις του, τις διαδικασίες, την άμεση ενημέρωση κ.λ.π. Διπολισμός, γιατί άλλα πιστεύαμε, άλλα λέμε και άλλα υπογράφουμε. Αυτό δεν σημαίνει ισορροπία. Αν κάποια κυβερνητικά μέλη και μέλη ΚΕ μαζί με τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του κόμματος δεν άλλαξαν τις ιδέες και τους στόχους του ΣΥΡΙΖΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ που τους έφερε στην εξουσία, οφείλουν να το δείξουν εμπράκτως με την άμεση σύγκλιση των συλλογικών οργάνων του κόμματος.
Αδυνατώ να σκέφτομαι ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ διπολικά : να είμαι στο κόμμα, να σέβομαι τις αποφάσεις της ΚΕ, να συμφωνώ και να στηρίζω τα μέτρα ”γιατί τώρα δεν γίνεται αλλιώς”, ενώ είχαμε αποφασίσει για άλλα κοστολογημένα προγράμματα π.χ της Θεσσαλονίκης, που επίσης υπερασπιστήκαμε μέχρις εσχάτων στους δρόμους, και από την άλλη να αγωνίζομαι μέσα από τις ΟΜ και τα κινήματα για την αποτροπή των μέτρων που έρχονται.
Πολύ απλά : Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τους ”συμφωνημένους” πλειστηριασμούς σπιτιών, αλλά να βρίσκομαι έξω και μέσα στα δικαστήρια για την υπεράσπιση της πρώτης κατοικίας που θα κλέβουν οι τράπεζες με τα ΜΑΤ του Πανούση, που θα καταργούσαμε. Αρκετά ΜΑΤ και δακρυγόνα -και πολύ ξύλο- φάγαμε με τα πανώ του ΣΥΡΙΖΑ στην υπεράσπιση των αξιών μας, των οραμάτων και των κινημάτων.Την πολιτική ”του εφικτού” την ζήσαμε πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια μνημονίων που κατάντησαν όχι απλώς απεχθή, αλλά ασέλγεια στα πτώματα των φτωχών και αυτοχείρων.Εμείς πιστέψαμε στην ανατροπή και στον στίχο ”για να πατάς στέρεα στην γη, πρέπει το ένα σου πόδι να είναι έξω από τη γη”.
Ας μην κατηγορούνται λοιπόν οι σύντροφοι που δεν επιθυμούν τον διπολισμό στον πολιτικό τους βίο.Τον ΣΥΡΙΖΑ που έγινε κυβέρνηση δεν τον χαρίζουμε σε κανέναν. Οφείλουμε όλοι μέσα από τα συλλογικά μας όργανα να σχεδιάσουμε το μέλλον, το άμεσο μέλλον, πάνω στους δρόμους που περπατήσαμε. Αν αυτοί οι δρόμοι επιχωματώθηκαν γιατί είναι ανέφικτοι, αυτό θα το αποφασίσουμε όλοι μαζί, όχι μια κυβένγση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πρέπει να σχεδιάσουμε τον νέο δρόμο της ανατροπής της τωρινής κατάστασης με δημοκρατία, με την αριστερά, με το κόμμα μας.
*Η Μαρία Τζώγα είναι φιλόλογος-εκπαιδευτικός