1. Έτσι πως πάνε τα πράγματα έχω την ισχυρή εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ και το πιο φωτεινό αστέρι της επανάστασης θα κερδίσουν τις εκλογές της 17ης Ιούνη, όπως ακριβώς κέρδισε ο Ηρακλής το φετινό πρωτάθλημα στο βόλεϊ. Χωρίς αγώνα… Είχαν βέβαια προηγηθεί πολλοί νικηφόροι αγώνες για την ομάδα του Ηρακλή, αλλά και με τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι δεν είναι τα πράγματα; Έπεσε πρώτος, από την πολιτική Αριστερά, στον αγώνα ενάντια στο νεοφιλελεύθερο μνημόνιο της κοινωνικής καταστροφής, χαρτογράφησε με σχετική επιτυχία όλη την πολιτική του γειτονιά, κατάλαβε πως το πρόβλημα είναι μεγάλο και έτσι έφτασε στις 6 Μάιου. Και έτσι, όπως δείχνει το πράγμα, θα φτάσει και στην νίκη στις 17 Ιουνίου.
2. Αντικειμενικά, εντάξει όσο αντικειμενικά γίνεται, ο πολιτικός σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι άψογος, είτε μας αρέσει είτε ή δεν μας αρέσει. Αντίθετα ο πολιτικός σχεδιασμός των άλλων δυνάμεων, που δεν μας αρέσει, είναι για τα μπάζα, με μία ίσως εξαίρεση, τον Κουβέλη, που όπως και να το κάνουμε δεν είναι γατάκι, αλλά αλεπού. Η Νέα Δημοκρατία, που θέλει να κερδίσει τις εκλογές στις 17 Ιουνίου και να συνεχίσει τις πολιτικές της ισοπέδωσης των από τα κάτω, καλεί τώρα σε πανστρατιά τους αποτυχημένους Μπακογιάννη και Καρατζαφέρη, ελπίζοντας ότι θα αθροίσει τα ποσοστά τους με το δικό της, να φτάσει δηλαδή κάπου στο 24%. Ελπίζει ακόμα πως θα στριμώξει τους Ανεξάρτητους του Καμμένου και θα τσιμπήσει και από εκεί κάτι ακόμα που θα την πάει στο 27%. Οπότε, όσο και να ξεφτιλιστεί το συνταξιουχικό ΠΑΣΟΚ και όσους βουλευτές και να βγάλει, θα μπορέσουν μαζί και κακήν κακώς να κάνουν μία ψευτοκυβέρνηση που θα «σώσει» την Ελλάδα όχι μόνο από την οικονομική καταστροφή αλλά και από τον κομουνιστικό κίνδυνο. Όπως μπορείς να καταλάβεις, ο καθένας, ειδικά οι βλάκες δεξιοί, μπορεί με το μυαλό του να φτιάξει πολλά πράγματα, αλλά τελικά να πάρει ένα ντενεκέ αρχίδια.
3. Δεν θέλει και πολύ τοκ – τοκ, προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την ιστορία της κυβέρνησης της Αριστεράς στράφηκαν κυρίως οι κάτοικοι των πόλεων, οι νέοι άνθρωποι, οι άνεργοι, οι πιο μορφωμένοι και οι εργαζόμενοι – κυρίως – στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Ένα πολύ καλό υλικό δηλαδή, που θέλει βέβαια ζύμωμα, γιατί κυβέρνηση της αριστεράς δεν σημαίνει τούφα (όχι για εμάς έτσι;) αλλά πολύ μεγάλη προσπάθεια για να ξεπατικώσουμε ότι μαλακία φύτρωσε όλα τα προηγούμενα χρόνια της νεοφιλελεύθερης ξευτίλας. Παρόλα αυτά το υλικό είναι εξαιρετικό και ο ΣΥΡΙΖΑ πάει προς την επόμενη εκλογική μάχη διαθέτοντας ένα νέο, μορφωμένο, ωραίο (εννοείται) και μέσα στις πόλεις πλήθος, που σε γενικές γραμμές ήταν βουβό μέχρι την τσόντα και την εκδίκηση της γυφτιάς στις 6 Μάιου. Όλο αυτό το πλήθος τώρα φωνάζει όπου βρεθεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης της Αριστεράς και με τις φωνές του καλύπτει τα υστερικά ουρλιαχτά της πολιτικής, οικονομικής και μιντιακής ελίτ. Πράγματι, υπάρχει κόσμος στην από εδώ πλευρά που τρώει, ελαφρός, έναν παπά περί δραχμής και για άλλες μαλακίες, αλλά πιστεύω πως η κατάσταση ελέγχεται, κυρίως γιατί μεγαλύτερα επιχειρήματα από την απελπισία (το περίστροφο) και τις ανάγκες (τις σφαίρες) δεν υπάρχουν.
4. Η άλλη πλευρά, πέρα από τη μαλακία και την αδικία που κουβαλάει στο κεφάλι της, διαθέτει ελάχιστα μέσα για να ρίξει στη μάχη των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Ακόμα και αν όλα τα λαμόγια φτιάξουν μία συμμορία, θα πρόκειται για ένα τσούρμο της πλάκας, διάφορων κουστουμιών και ταγιέρ που θα προσέχουν μήπως και σπάσουν κανένα νύχι, ενώ απέναντι τους θα έχουν το δικό μας ετοιμοπόλεμο και μπαρουτοκαπνισμένο πλήθος, που έχει φάει τόνους τα χημικά στις διαδηλώσεις, τις προσβολές και τα σκατά στη δουλειά και την ανεργία και έχει όλα τα νύχια σπασμένα. Ο Τρελαντώνης θέλει να ρίξει σε αυτή τη μάχη τις νοικοκυρές που τον ψήφισαν στις 6 Μαΐου, τις νοικοκυρές που τον ψήφισαν μετά από πολύχρονη τηλεοπτική μεσημεριανή αποβλάκωση. Καλεί στη μάχη και τους νοικοκυραίους, τη μόνιμη αναφορά κάθε βλάκα δεξιού, που τελευταία όμως φαίνεται πως βρίσκονται σε απόγνωση, καθώς καταλαβαίνουν – στο περίπου – ότι τα νοικοκυριά τους είναι τα επόμενα που θα πέσουν στη νεοφιλελεύθερη κρεατομηχανή του μνημονίου.
5. Προφανώς ούτε συμφωνούμε με όλα όσα λέγονται και γίνονται, ούτε και ταυτιζόμαστε με αυτή την ιστορία του πήγαινε έλα στο τσαρδί του Παπούλια. Προφανώς στο πρόσωπο του Γεράσιμου δεν αντανακλούνται οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί, αλλά εντάξει καταλαβαίνουμε την πολιτική οικονομία του πράγματος και ότι γενικά ακούγονται και μαλακίες για να περάσει η ώρα. Άλλωστε, δεν περιμένουνε και πολλά πράγματα από τα πάνω. Και νομίζω, δικέ μου, πως έχεις καταλάβει: Ότι είναι να γίνει μόνοι μας θα το κάνουμε από τα κάτω. Ελπίζουμε βέβαια πως αυτή η γαμωκυβέρνηση της Αριστεράς θα μας αφήσει να το κάνουμε και δεν θα μας πρήξει το συκώτι με το σκοπό και το σκοπούμενο, με το τι πρέπει να γίνει τώρα και τι στην άλλη ζωή. Αλλά τέλος πάντων, ας κρατήσουν οι πολλοί καλοί άνθρωποι τα χαμόγελα που έχουν τις τελευταίες μέρες κι ας αργήσει να βγει μία μαύρη τρύπα στη θέση του ήλιου. Κι αν πέσεις, ξέρεις, σηκωνόμαστε και όλα τα γνωστά μην τα επαναλαμβάνουμε συνέχεια.