Συναντήσαμε τον Νίκο Ορτετζάτο λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα της μουσικοχορευτικής κωμωδίας «Η αστεροκομητόπληκτη». Η ιστορία όπως μας εκμυστηρεύτηκε γράφτηκε πριν τρία χρόνια. Ο ίδιος βέβαια, συνήθιζε να γράφει από παιδί. «Έβρισκα διέξοδο εκεί», μας λέει. «Όταν ήμουν μικρός είχα γράψει μία ιστορία χριστουγεννιάτικη πάνω σε χαρτοπετσέτες», θυμάται. Έκτοτε όπως παραδέχεται, δεν έχει σταματήσει να «κατεβάζει» ιδέες.
Συνέντευξη στην Ευγενία Χατζηγεωργίου
Ο τίτλος της παράστασης σύνθετος και πρωτότυπος. «Ήθελα η βασική πρωταγωνίστρια να είναι μία μεγάλη σταρ του μουσικού θεάτρου. Προσπάθησα να βρω για ποιο λόγο κυρία αυτή είναι τόσο μεγάλη. Έτσι, μου ήρθε η ιδέα ότι ένας κομήτης περνάει από τον πλανήτη γη. Ο κομήτης αυτός είχε ονομαστεί Αστέρω και τη στιγμή που περνάει από τη Γη, γεννιέται το κοριτσάκι αυτό και στιγματίζεται η μοίρα της να γίνει ένα μεγάλο αστέρι του μουσικού θεάτρου», εξηγεί ο Νίκος Ορτετζάτος.
«Το κορίτσι πλήττεται από τη μοίρα του και όσο αφορά τον έρωτα και τα επαγγελματικά της. Παρόλο αυτά η μοίρα της την ευνοεί, πετυχαίνει το όνειρό της. Περνάει από χίλια κύματα, αλλά και καταφέρνει», προσθέτει.
«Πολύ επίκαιρο…», σχολιάζουμε και οι δυο, με τον Νίκο να σημειώνει πως «Δε νομίζω ότι έχει αλλάξει και κάτι», σε σχέση με το παρελθόν. Μου λέει πως τις προάλλες άκουσε πως η ανεργία στην Ελλάδα σήμερα είναι περίπου στα ποσοστά ανεργίας της δεκαετίας του ‘ 60. «Η ιστορία κάνει κύκλους», σχολιάζει.
Η προηγούμενη δουλειά, το «Θηρίο», είχε σημαντικές διαφορές με την παρούσα παράσταση. Αναρωτιέμαι, αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους συγγραφείς που γράφουν μία κωμωδία και σε εκείνους που γράφουν ένα δράμα. «Έχουνε τις ίδιες δυσκολίες γιατί πρέπει αυτό που γράφεις να ανέβει στη σκηνή», μου απαντά. Ωστόσο δεν διστάζει να σημειώσει: «Δεν είμαι συγγραφέας είμαι ηθοποιός», παρότι όπως παραδέχεται έχει κάνει σημαντικά μαθήματα δημιουργικής γραφής. «Έχω χορογραφήσει, έχω σκηνοθετήσει, έχω γράψει, έχω παίξει. Καταγίνομαι με αυτό γιατί μου αρέσει ό,τι έχει σχέση με το θέατρο», προσθέτει.
« Έχοντας δει το θέατρο από όλες του τις πλευρές, είναι δική σου προσωπική ανάγκη να ασχολείσαι με αυτό ή το βλέπεις σαν δουλειά;», τον ρωτώ. «Θα έπρεπε να το βλέπω ως δουλειά», απαντά, συμπληρώνοντας: «Είναι κάτι που το αγαπώ πάρα πολύ και δεν μπορώ να το δω ως δουλειά. Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα χωρίς λεφτά. Το να ασχοληθώ με διάφορα πράγματα που αφορούν το θέατρο είναι νομίζω ζήτημα για μένα». Άλλωστε, έχοντας περάσει από ένα σημαντικό σχολείο, το Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου», ο Νίκος Ορτετζάτος τονίζει «Εκεί μέσα μάθαμε από το πως θα καρφώσουμε το καρφί στη γωνία μέχρι το πως θα το πούμε μία λέξη. Αυτό με ενθουσίασε».
Στη συνέχεια τον ρωτώ, αν θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του να κάνει άλλο επάγγελμα. «Δυστυχώς όχι», μου λέει, ωστόσο δεν κρύβει πως σκέφτεται ακόμη και το ενδεχόμενο να αλλάξει επάγγελμα. «Δημόσιες σχέσεις δεν ξέρω να κάνω καλές και δυστυχώς στις δραματικές σχολές μας μαθαίνουν λάθος μαθήματα. Θα έπρεπε να ήταν δημόσιες σχέσεις, δημόσιες σχέσεις, δημόσιες σχέσεις και κάπου στο τέλος η υποκριτική. Τα έχουν ανάποδα και κάνουν λάθος», δηλώνει με έναν τόνο πικρίας.
«Θα το αντέξεις να αλλάξεις επάγγελμα;», ήταν η επόμενη ερώτησή μου. «Δεν θα το αντέξω, είμαι σίγουρος». Η αλήθεια είναι πως βλέποντάς τον τόσο τον ίδιο όσο και την παρέα του το βράδυ στην πρεμιέρα, έβλεπε κανείς μία φλόγα στα μάτια και ένα χαμόγελο ενός ανθρώπου που η σκηνή τον αγαπάει. Και την αγαπάει και αυτός.
Η κουβέντα κυλάει και ο Νίκος αποκαλύπτει πως δεν τον πετύχαμε… στην καλύτερη του περίοδο. «Έχω μεγάλες προσδοκίες από τους ανθρώπους και δυστυχώς με απογοητεύουν», σημειώνει. Ο Νίκος αναφέρεται κυρίως σε προβλήματα επικοινωνίας και όχι τόσο σε οικονομικές δυσκολίες όπως θα περίμενε κανείς, «Οικονομικές δυσκολίες υπάρχουν παντού», τονίζει, αναφέροντας επίσης «Αν υπάρχει αγάπη, γίνονται όλα».
«Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και τα κάνει ακόμα δυσκολότερα η κρίση. Και η κυβέρνηση με τους νέους νόμους σαν να σου λέει «Σταμάτα οποιαδήποτε τέχνη. Ό,τι θες να κάνεις, ξέχνα το. Δεν μπορείς να το κάνεις». Είναι όλη αυτή η κρίση. Ο κόσμος είναι πανικοβλημένος με τα οικονομικά του και ο καθένας κοιτάει τον «εαυτούλη του». Και είναι φυσικό, αλλά έτσι χάνεται ο ανθρωπισμός. Υποτίθεται ότι όλο αυτό θα μας ένωνε αλλά εγώ δεν το βλέπω. Βλέπω ο καθένας να είναι στο σπιτάκι του και να λέει «να είμαι καλά εγώ»», μου εξηγεί.
«Δεν είναι κρίμα για ανθρώπους που αγαπούν το επάγγελμά τους και προσπαθούν, να το εγκαταλείπουν λόγω κρίσης;», αναρωτιέμαι δυνατά. Μου γνέφει καταφατικά ο Νίκος, και συμπληρώνει: «Παλεύεις, κάνεις πράγματα και θέλεις τουλάχιστον να επιβιώσεις. Άνθρωποι που προσπαθούν και μπορούν να κάνουν πράγματα, δεν μπορούν να επιβιώσουν. Είναι τρομακτικό», τονίζει.
«Είναι η παράσταση ένα χαπάκι ευτυχίας;», τον ρωτάω. «Είναι λίγο περίεργο. Όταν είσαι πάνω στη σκηνή και ζεις αυτό που ζεις είναι σαν να είσαι σε άλλο κόσμο. Ξεχνάς όλα τα προβλήματα εκεί. Με το που τελειώνει όμως η παράσταση ξαναπέφτεις με πολύ άσχημη φόρα στην πραγματικότητα. Είναι ακόμα πιο οδυνηρό», σχολιάζει.
Παρότι η Αθήνα για πολλούς συναδέλφους του Νίκου, αποτελει μονόδρομο, ο ίδιος τονίζει: «Κάτω είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Έχει μεγαλύτερο ανταγωνισμό εδώ είναι πιο μικρή η κοινωνία κάπως θα τη βγάλεις. Πολλοί γνωστοί μου γυρνάνε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Τα παρατάνε και γυρίζουν». «Η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να βράζει από πολιτισμό…», σχολιάζει επίσης.
Τον ρωτώ για το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με την τηλεόραση. «Κάποια στιγμή το κυνήγησα χωρίς να με ενδιαφέρει για να δω τι είναι και αν θα «κάτσει». Δεν με ήθελε, δεν το ήθελα οπότε δεν συναντηθήκαμε. Αν και προσπαθήσαμε και οι δύο με κάποιο τρόπο- και η τηλεόραση και εγώ. Προφανώς δεν θέλαμε να συναντηθούμε. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η τηλεόραση». «Αποκλειστική αγάπη το θέατρο» σημειώνω, και ο Νίκος με επιβεβαιώνει.
Κλείνοντας τον ρώτησα, «Για ποιο λόγο να έρθει κάποιος να δει την παράσταση», ο Νίκος μου απάντησε «Γιατί είμαι σίγουρος ότι θα περάσει πάρα πολύ καλά. Είναι μία παράσταση που έχει πολύ τρέλα, πολύ χιούμορ -το δικό μου- και νομίζω ότι θα φύγει με ένα τεράστιο χαμόγελο». Και ήταν ακριβώς έτσι.