Να αμφισβητήσουμε στην πράξη την συμφωνία της ντροπής σε όλες τις πτυχές της: τη μαζική κράτηση και τις απελάσεις, τη στρατιωτικοποίηση των συνόρων, τη βιομηχανία ταχύρυθμης εξέτασης και απόρριψης αιτημάτων ασύλου καλεί το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων ενόψει της επικύρωσης στη Βουλή της ευρωτουρκικής συμφωνίας.
“Tην Τετάρτη 30 Μαρτίου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρνει προς επικύρωση στην Βουλή την ευρωτουρκική συμφωνία για την «αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης», μια συμφωνία που αναστέλλει τη συνθήκη της Γενεύης για την προστασία των προσφύγων και αντικαθιστά τις πολιτικές υποδοχής με τη μαζική κράτηση και τις συλλογικές απελάσεις προσφύγων. Η κυβέρνηση αφού συνδιαμόρφωσε, τώρα ψηφίζει τη συμφωνία της ντροπής -και μάλιστα πανηγυρίζοντάς την ως «κοινή ευρωπαϊκή λύση»! Μια συμφωνία που αναβαθμίζει σε βασική αρχή της ευρωπαϊκής πολιτικής το ακροδεξιό ιδεολόγημα της «μηδενικής μετανάστευσης». Μια συμφωνία που διακηρυγμένος της στόχος είναι η επιστροφή όλων (!) των «παράνομα εισερχόμενων» στην Τουρκία.?”
“Δεν χωράει καμία αυταπάτη ότι η ευρωτουρκική συμφωνία ούτε «κοινή ευρωπαϊκή», ούτε βεβαίως «λύση» είναι. Το μόνο «κοινό» και «ευρωπαϊκό» σε αυτή τη συμφωνία είναι η συναίνεση ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων σε μια πολιτική έκτακτης ανάγκης και εξαίρεσης δικαιωμάτων που ως πεδίο εφαρμογής της έχει την Ελλάδα. Με αυτήν και μόνο την έννοια «εξευρωπαΐζεται» η μεταναστευτική και συνοριακή πολιτική της Ελλάδας: τα ελληνοτουρκικά σύνορα μετατρέπονται σε «ειδική ζώνη» αποτροπής και συγκράτησης των προσφυγικών «ροών», εντός της οποίας το δικαίωμα στο άσυλο έχει στην πράξη καταργηθεί. Οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες (Frontex, Europol, EASO) σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ θέτουν υπό εποπτεία το σύνολο της συνοριακής φύλαξης και αναλαμβάνουν σημαντικό διοικητικό και επιχειρησιακό ρόλο εντός του συστήματος των κέντρων κράτησης και απέλασης (Hot-Spots). Ωστόσο, η πολιτική ευθύνη για το ειδεχθέστερο τμήμα της συμφωνίας αποδίδεται στην ελληνική κυβέρνηση. Αυτή αναλαμβάνει τη θλιβερή υποχρέωση να αναγνωρίσει την Τουρκία του Ερντογάν ως «τρίτη ασφαλή χώρα» για τους πρόσφυγες, θέτοντας τις κρατικές σκοπιμότητες και τους αήθεις υπολογισμούς των ισχυρών της Ευρώπης πάνω από τα δημοκρατικά δικαιώματα και την αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους λαούς στην Τουρκία και τη Μέση Ανατολή.”
“Η κυνική συναλλαγή της Ε.Ε. με το καθεστώς Ερντογάν για το προσφυγικό δεν αποτελεί εξαίρεση για την (νεο-αποικιοκρατική) πολιτική γειτονίας της Ε.Ε. Η εξαγορά αυταρχικών καθεστώτων και η ανάθεση σε αυτά της (με κάθε μέσο) συγκράτησης των προσφύγων υπήρξε μέρος των πολιτικών τόσο μεμονωμένων κρατών μελών όσο και της Ε.Ε. συνολικά την περασμένη δεκαετία. Η «συνεργασία» με την Τυνησία του Μπεν Άλη και τη Λιβύη του Καντάφι είναι ίσως τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της λεγόμενης «εξωτερικοποίησης» της ευρωπαϊκής πολιτικής συνόρων στην κεντρική Μεσόγειο, η οποία κατέρρευσε το 2011 υπό το βάρος των λαϊκών εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης. Αντίστοιχα και στην περίπτωση της ευρωτουρκικής συμφωνίας υπάρχουν πολλοί παράγοντες που την υπονομεύουν εξαρχής. Η υλοποίησή της θα εξελιχτεί σε μια διαρκή διαπραγμάτευση που θα υπόκειται σε σκοπιμότητες και τακτικούς ελιγμούς που υπερβαίνουν το προσφυγικό ζήτημα και αφορούν τη συνολική μεσανατολική πολιτική, τις ευρωτουρκικές σχέσεις και τις πολιτικές ασφάλειας στην Ευρώπη.
Σε αυτή τη διελκυστίνδα οι πρόσφυγες που ζητούν προστασία και διεκδικούν το δικαίωμα σε μια ζωή με ασφάλεια και αξιοπρέπεια υποβιβάζονται σε διπλωματικό όπλο και μοχλό πολιτικής πίεσης, σε αντικείμενο διαχείρισης και σε επικοινωνιακό θέαμα, σε φόβητρο και σε εξιλαστήριο θύμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Και υπό αυτές τις συνθήκες τόσο οι πρόσφυγες όσο και η κοινωνία της αλληλεγγύης βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλο κίνδυνο και νέες προκλήσεις. Γιατί ανεξάρτητα από την «επιτυχή ή μη εφαρμογή» της συμφωνίας, οι συνθήκες που δημιουργεί ευνοούν την αλληλοτροφοδότηση του ρατσισμού και του (αντιτουρκικού) εθνικισμού, όσο και την υποταγή μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας σε έναν υποτιθέμενο “πραγματισμό” της “μη ύπαρξης εναλλακτικής” και στο προσφυγικό ζήτημα.”
Εμείς πρέπει να επιμείνουμε στο ότι όσο ο πόλεμος, η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και η καπιταλιστική αρπακτικότητα καταστρέφουν και ερημοποιούν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, όσο τα κινήματα εκδημοκρατισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης όπως η Αραβική Άνοιξη πνίγονται στο αίμα και την καταστολή, οι πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν προς την Ευρώπη διεκδικώντας το δικαίωμα τους για μια ζωή με ασφάλεια, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ότι η δεν υπάρχει ανθρωπιστική «αποτροπή» της μετανάστευσης, παρά μόνο με ακραία κατασταλτικά-στρατιωτικά μέσα που θέτουν τη ζωή και τα δικαιώματα των προσφύγων σε κίνδυνο. Ότι, όπως τονίζεται από όλες τις οργανώσεις δικαιωμάτων και το πανευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, με την ευρωτουρκική συμφωνία η κυβέρνηση αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά της Ευρώπης για την αποτροπή των προσφύγων σε συνθήκες εξαίρεσης δικαιωμάτων. Ότι από κοινωνία-εργαστήριο των ευρωπαϊκών πολιτικών λιτότητας η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στην προοπτική να μετατραπεί σε πεδίο πειραματισμού πολιτικών «έκτακτης ανάγκης» στο προσφυγικό ζήτημα, σε συνοριοφύλακα και κρατητήριο της Ε.Ε” τονίζεται ακόμη στην ανακοίνωση που καταλήγει:
“Η απάντησή μας πρέπει να είναι καθαρή, αγωνιστική και διαρκής. Να αμφισβητήσουμε στην πράξη την συμφωνία της ντροπής σε όλες τις πτυχές της: τη μαζική κράτηση και τις απελάσεις, τη στρατιωτικοποίηση των συνόρων, τη βιομηχανία ταχύρυθμης εξέτασης και απόρριψης αιτημάτων ασύλου.
Να παλέψουμε πεισματικά για την ενότητα των ντόπιων με τους πρόσφυγες, να οργανώσουμε την αντίσταση, την αλληλεγγύη και το μαχητικό αντιρατσισμό. Να μην αφήσουμε χώρο στο ρατσισμό και τους φασίστες. Να συμπαρασταθούμε έμπρακτα στους πρόσφυγες και να στηρίξουμε τους αγώνες τους που αναδύονται σε κάθε κέντρο κράτησης και απέλασης, σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό. Να δημιουργήσουμε και να επεκτείνουμε χώρους ελευθερίας, αλληλεγγύης και ασφάλειας. Να διεκδικήσουμε το δικαίωμα παραμονής και μετακίνησης των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων, το δικαίωμα στη νομιμοποίηση, στην ισότιμη και με πλήρη δικαιώματα ένταξη των ίδιων και των οικογενειών τους στην κοινωνία, ενάντια σε κάθε λογική μόνιμου αποκλεισμού και εκτοπισμού σε προσφυγικά στρατόπεδα. Να αγωνιστούμε ενάντια στην μετατροπή της κοινωνίας μας σε φυλακή, σε μια κοινωνία αποκλεισμού, κατακερματισμού και εξαίρεσης δικαιωμάτων. Να αγωνιστούμε για μια κοινωνία υποδοχής και αλληλεγγύης, μια κοινωνία αγώνα και αντίστασης ενάντια στη βία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση που δυναστεύουν τις ζωές όλων μας!”