Μετάφραση: Καλλιόπη Ράπτη-Πηγή:comune-info.net
Ξέρω ότι αυτό το ξέσπασμα, έξω από το πλαίσιο της γεωπολιτικής, χωρίς την πλαισίωση του ιστορικού υπόβαθρου, των οικονομικών συμφερόντων ή των διεθνών ισορροπιών, μπορεί να φανεί επιφανειακό και παιδαριώδες, αλλά αυτές τις μέρες δεν μπορώ να απαλλαγώ από μια σκέψη που επαναλαμβάνεται μέσα μου. Μια σκέψη που έρχεται χωρίς καν να την καλέσω, σαν ένα είδος «εννοιολογικού σκόρδου» που αναδύεται και προσθέτει πίκρα σε αυτούς τους γεμάτους φόβο καιρούς. Πόσο μάτσο, αισθάνομαι γύρω μου, πόσο πλεόνασμα ματσίλας μυρίζω, πόσος ανδρικός σοβινισμός έρχεται κατά πάνω μας, τρέμω.
Πρώτα έχουμε το «κανείς δεν την έχει μεγαλύτερη από μένα» του Πούτιν, ενός ηγέτη που κραδαίνει τη σημαία της πιο τοξικής αρρενωπότητας: την άσκηση της εξουσίας ως αξίωμα, τη βία ως πολιτική. Και η απειλή, πότε λανθάνουσα, πότε επιδεικτικά θρασύτατη, απρόβλεπτη και αυθαίρετη, είναι το κατ’ εξοχήν modus operandi του βίαιου άνδρα, αυτού που κυριαρχεί μέσω του φόβου, που τρέφεται με το φόβο τον οποίο ενσταλάζει και στον οποίο θεμελιώνει τη δική του αξία -ως πρόσωπο, ως πατέρας, ως σύζυγος, ως επαγγελματίας, ως εκπρόσωπος- έχοντας την ικανοποίηση της επικράτησης πάνω στη θέληση, τη ζωή και την ελευθερία των άλλων.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για τον προφανή Πούτιν. Υπάρχει και ο Ουκρανός πρόεδρος, ντυμένος στρατιωτικά, οπλισμένος και ακίνητος, που δεν εκφράζει άλλο συναίσθημα πέρα από την αγάπη για την πατρίδα, τη μόνη αγάπη που φαίνεται να είχε πάντα την πρώτη θέση στην ηγεμονική αρρενωπότητα, τη μόνη άξια θυσίας. Μια αγάπη που εκδηλώνεται κρατώντας ένα όπλο. Η χειρονομία του Ζελένσκι έχει επαινεθεί διεθνώς ως ο μόνος και πιο ειλικρινής τρόπος που μπορεί να ακολουθήσει όποιος κυβερνά μια χώρα για να προστατεύσει τον λαό του. Μπροστά σε αυτήν όλα ξεχνιούνται, όλα αποσιωπώνται. Το να μάχεσαι για την πατρίδα σου σημαίνει να παίρνεις το όπλο, να φιλάς τη γυναίκα σου, να αγκαλιάζεις τα παιδιά σου και να μένεις εκεί για να πολεμήσεις. Αυτή είναι η αφήγηση που παρακολουθούμε καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης.
Υπάρχει το βίντεο με τους δεκατρείς Ουκρανούς να υπερασπίζονται μια νησίδα στη Μαύρη Θάλασσα, εκείνους τους γενναίους άνδρες που αρνούνται να παραδοθούν στον ρωσικό στρατό, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τον άμεσο θάνατό τους. «Ρωσικό πολεμικό σκάφος, άντε γαμήσου», λένε, και όλος ο κόσμος εκεί να τους δοξάζει: «Ω, άντρες με αρχίδια!». Τους επευφημούν διαδικτυακά και εμφανίζεται παντού η λέξη πατριώτης, αυτό το κενό σημαίνον , με το οποίο ανακινείται ο ιστορικός ίλιγγος τόσων πολέμων στους οποίους σκοτώθηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι χωρίς να γνωρίζουν για ποιο λόγο και για ποιο σκοπό, στο όνομα ενός μηχανισμού που λιπαίνεται από τα συμφέροντα των άλλων.
Μάλλον επειδή έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είδαμε από τόσο κοντά έναν πόλεμο, τόσο πολύ στο prime time – ένα προνόμιο που δεν είχαν άλλοι λιγότερο λευκοί, λιγότερο ευρωπαϊκοί πόλεμοι. Πόλεμοι που διεξάγονται από λιγότερο μυώδεις στρατιώτες, με αυτό το μείγμα υπερσύγχρονων όπλων και αισθητικής του 20ου αιώνα -δεν θυμάμαι ποτέ τέτοια επίδειξη ένστολης αρρενωπότητας. Εθελοντές να στρατεύονται, άνδρες με πολεμικό αέρα και καλοσχεδιασμένα φρύδια να κοιτούν κατευθείαν στην τηλεκάμερα …
Κατευθείαν στην τηλεκάμερα και με αποφασιστικότητα, κοίταζε, επίσης, ο ηγέτης της Τσετσενίας, Ραμζάν Καντίροφ, όρθιος μπροστά στα στρατεύματά του. Τον είδαμε σε εκείνα τα εναέρια αλλεπάλληλα πλάνα, επάξια κάθε πετυχημένου βιντεοπαιχνιδιού και κάθε χολυγουντιανής υπερπαραγωγής.
Ατέλειωτες σειρές γενειοφόρων στρατιωτών, παραταγμένων με πολεμικό τρόπο, η τοξική αρρενωπότητα των «άλλων», ο φονταμενταλισμός των «άλλων», δίπλα δίπλα με τον «λευκό» φονταμενταλισμό, που τρέφεται με το ίδιο μάννα της βίας, της απειλής και του φόβου ως τρόπου επιβολής της κυριαρχία του. Τι κλασικό παράδειγμα συμφωνίας μεταξύ ανδρών -για το οποίο μιλούσε η Rita Segato-, να καλείς τον Καντίροφ -τον φίλο πρόεδρο, τον οποίο ο Πούτιν επέβαλε στην Τσετσενία διά πυρός και σιδήρου- να συμμετάσχει στην ιμπεριαλιστική σου σταυροφορία με αυτόν τον μισθοφορικό στρατό που ζέχνει τεστοστερόνη!
Τόση πολλή αντρακλοσύνη διασταυρωμένη με ρατσισμό, με την Πολωνία να υποδέχεται ουκρανικές οικογένειες που φεύγουν από τον πόλεμο, ενώ χτίζει ένα τείχος εναντίον εκείνων που φεύγουν από άλλους πιο μακρινούς πολέμους, τους οποίους καταδικάζει και απωθεί ως εχθρικό στρατό. Μια αρρενωπότητα που κατηγορεί τους άντρες που δραπετεύουν από πολέμους -τους οποίους δεν θα μπορέσουν ποτέ να κερδίσουν- ότι δεν μένουν εκεί να αντισταθούν, που καθιερώνει το μαρτύριο ως επιταγή για τον άνδρα, που κωδικοποιεί τον ρατσισμό της με το φίλτρο της πατριαρχίας. Οι άλλες γυναίκες είναι πάντα αθώα θύματα, οι άλλοι άνδρες, αν δεν είναι απειλή, είναι δειλοί. Ένας ρατσισμός που διαποτίζει την ιδέα του ποιος αξίζει να σωθεί, με Ουκρανούς πολίτες και αστυνομικούς να αποκλείουν τους μαύρους από το δικαίωμα της απόδρασης και του ασύλου.
Τι έχουμε ως αντίστιξη; Το κυνήγι των ανδρών και γυναικών που με τον τρόμο του πολέμου στο πρόσωπό τους κινδυνεύουν διαδηλώνοντας στη Ρωσία, ένα κράτος σε πόλεμο με τους πολίτες του. Με το στίγμα του προδότη και του λιποτάκτη, έτσι αντιμετωπίζονται οι ειρηνιστές όταν κυριαρχεί η ιδεολογία του πολέμου. Μια ιδεολογία πολέμου που εκτείνεται πέρα από τα όρια της σύγκρουσης. Γελοιοποιούνται ως αφελείς και εκτός πραγματικότητας, όσοι, έξω από τη Ρωσία, φωνάζουν Όχι στον πόλεμο!
Αφού αναρωτηθήκαμε επί μακρόν για τη θηλυκοποίηση της πολιτικής, επαναλαμβάνοντας ότι η λύση δεν είναι (μόνο) να κυβερνούν οι γυναίκες, αφού κινητοποιηθήκαμε ενάντια στον ουσιοκρατικό φεμινισμό, και αφού επαναλάβαμε ότι δεν υπάρχει τίποτα γενετικό, καθαρά γυναικείο, στο να προκρίνουμε τον διάλογο και να αρνούμαστε τη βία, είναι απαραίτητο να τεθεί στο τραπέζι ότι αυτή η αντρακλοσύνη -που δεν είναι σύμφυτη στους άνδρες, ούτε γενετική ούτε μη αναστρέψιμη- είναι το βασικό όχημα των πολέμων του παρελθόντος και των μελλοντικών πολέμων.
Δεν χρειάζεται να είσαι γυναίκα για να επιθυμείς την ειρήνη, βεβαίως. Ωστόσο, έχοντας ζήσει μια κοινωνικότητα μακριά από την επιδίωξη της εξουσίας ως επιταγή, όντας ξένες προς το προνόμιο της επιβολής, αφού έχουν γενικά εκπαιδευτεί να φροντίζουν τις ζωές των άλλων, οι γυναίκες βρίσκονται έξω από τη λογική αυτών των εταιρειών του θανάτου στις οποίες εμπλέκονται οι Πούτιν.
Είναι επείγον να επισημάνουμε αυτόν τον πολεμικό υπερ-ματσισμό πάμπλουτων ολιγαρχών που παίζουν πόλεμο, τόσο μεθυσμένοι από την εξουσία που τη μια μέρα αγοράζουν το μισό Λονδίνο με ένα κλικ, την άλλη οργανώνουν ένα όργιο με εκατοντάδες γυναίκες στις ακτές της Μεσογείου και μετά, μια άλλη μέρα, σου βομβαρδίζουν μια χώρα, απειλώντας ακόμη και τη Σουηδία, επειδή η απειλή προς πλούσιους λευκούς Ευρωπαίους σε τοποθετεί πολύ ψηλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της πολεμικής αντρακλοσύνης.
Απέναντι σε αυτόν τον ολιγαρχικό, ρατσιστικό, αυταρχικό και πολεμοχαρή υπερ-ματσισμό πρέπει να υψωθεί ένας μαχητικά ειρηνικός φεμινισμός, διαυγής που να κυοφορεί διαφορετικές οδούς, με εναλλακτικές λύσεις που μας απομακρύνουν από το σενάριο της βίας και του θανάτου το οποίο ατενίζουμε εμβρόντητες και εμβρόντητοι. Ας μην τρομοκρατηθούμε, ας μην τους αφήσουμε να επικρατήσουν. Αν υπάρχει μια μάχη που αξίζει να δοθεί, γύρω από την οποία να ενωθούμε, είναι αυτή του να αντιταχθούμε στον πόλεμο, σε όλους τους πολέμους.
Αρχική πηγή: elsaltodiario.com
