Μία από τις τελευταίες ταινίες που είδα στη δύση του 2021 ήταν το “Μικρή Μαμά” της 41χρονης Σελίν Σιαμά (“Το πορτραίτο μίας Γυναίκας που φλέγεται”). Η σκηνοθέτης εξερευνά τη ψυχοσύνθεση των γυναικών με έμφαση στο “είναι”, κάτω από το “φαίνεσθε”. Εδώ πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, μένει στο θηλυκό γένος και ταξιδεύει στον κόσμο των παιδιών. Παράτολμο εγχείρημα που όμως έχει μία λογική αλληλουχία αν κάποιος λάβει υπόψη του το συνολικό της έργο. Πρεμιέρα στο Βερολίνο και Βραβείο Κοινού στο Σαν Σεμπαστιάν.
Η Νελύ έχει χάσει μόλις την αγαπημένη της γιαγιά. Δεν πρόλαβε να της πει “αντίο” και της έχει μείνει το παράπονο. Οι γονείς πηγαίνουν για το στερνό καθήκον. Το σπίτι σιγά σιγά αδειάζει και κυριολεκτικά. “Πήγε καλά η εγχείρηση”; Η μητέρα όμως δε θα αντέξει. Η Μαριόν θα χαθεί ξαφνικά κανείς δε γνωρίζει που πρέπει να την αναζητήσει. Την ώρα που πατέρας και κόρη προσπαθούν να διαχειριστούν τη διπλή απώλεια, η τελευταία θα βρει μία νέα φίλη στο δάσος. Η μικρή … Μαριόν γίνεται αχώριστη με την πρωταγωνίστριά μας. Μεγαλώνουν μαζί. Παίζουν, συζητούν, καλύπτουν κάθε κενό στη σχέση τους.
Ουσιαστικά εισάγεται το μεταφυσικό στοιχείο στην αφήγησή μας. Υφαίνεται μία ιστορία που σηματοδοτεί την πρόωρη ενηλικίωση. “Δεν εφηύρες εσύ τη θλίψη”. Μία συνεχής αλληλεπίδραση σε όλα τα επίπεδα. Ένα όνειρο, μία κρυφή επιθυμία του νεαρού κοριτσιού να γίνει ηθοποιός μεγαλώνοντας. Η ίδια η Τέχνη συναντάει την καθημερινότητα. Ο χρόνος θολώνει. Ο θεατής μπερδεύεται. Δεν είναι εξοικειωμένος με μία ανάλογη διαδρομή. Είναι εύκολο να χαθεί και να παρατήσει την ταινία. Αν όμως καταφέρει να πιάσει το νήμα και το ακολουθήσει τότε θα βγει σίγουρα νικητής.
Εξαιρετική είναι η φωτογραφία της Κλερ Ματόν. Ουσιαστικά μας δίνει ένα ψυχογράφημα των ανθρώπων που συμμετέχουν στο φιλμ με ακρίβεια. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Για να καταφέρεις να επιβιώσεις πρέπει να έχει δίπλα σου ανθρώπους που σε κατανοούν. Αυτή η διαδρομή δίνεται με μία σύγχρονη παραβολή που αφήνει στο περιθώριο τους άντρες και διεισδύει στα άδυτα της ψυχής των γυναικών. Η ώρα περνάει. Θα βρεθούν ξανά στο ίδιο σπίτι. Λίγες κουβέντες και μία μεγάλη αγκαλιά.
Με το σχήμα του κύκλου ολοκληρώνεται μία σημαντική ταινία που προσωπικά θεωρώ ότι δε φτάνει στο επίπεδο της “Γυναίκας που φλέγεται”, αλλά δεδομένα δεν περνάει απαρατήρητη. Η Σιαμά πιστή στις αρχές της δημιουργεί ένα παραμύθι για ΜΕΓΑΛΑ παιδιά και ενήλικες. Αυτή είναι η οπτική της, αυτή είναι η κοσμοθεωρία της. Έρχεται στις αίθουσες σε μία πολύ δύσκολη περίοδο και σε λίγη ώρα θα βρεθώ εκεί για να τη ξαναδώ εκ νέου. Μέχρι οι Κινηματογράφοι να κλείσουν από το κράτος θα είμαστε εκεί.
