του Νίκου Καρανίκα
ο κόσμος που μαζεύεται στις πλατείες έχει ενα βασικό παρανομαστή, την φτώχεια, τον φτωχό άνθρωπο που είναι εργαζόμενος άνεργος και αποκλεισμένος.
αυτός ο άνθρωπος, έχει κοινά χαρακτηριστικά και φοβερές ομοιότητες, όλους αυτούς τους αιώνες που εξεγείρεται.
δεν έχει φωνή, δεν εκπροσωπείται, τον εκμεταλλεύονται και έχει σχέση με την ένδεια. αυτός ο κόσμος είναι ο κορμός του πλήθους που συγκρότησε τις πλατείες των αγανακτισμένων. σ αυτό τον κορμό εντάχθηκε μια ποικιλία από διαφορετικότητες, όπως έκπτωτοι μικρομεσαίοι, υπάλληλοι που ‘ανοίχτηκαν’ οικονομικά και τώρα βρίσκονται σε πραγματικά ζόρια, οικογένειες με έξοδα λόγω σπουδών, συνταξιούχοι, ριζοσπάστες μικροαστοί που δεν αντέχουν το άδικο, ούτε το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και την μελλοντική τους απόλυση, συμμετέχουν νεολαίοι των λυκείων, φοιτηταριάτο και μέλη κομματικών οργανώσεων που ήταν και είναι ενάντια στο μνημόνιο.
με εξαίρεση τα άτομα που είναι κάπου οργανωμένα, ο υπόλοιπος κόσμος έχει αρνητική άποψη για τους φορείς που απαρτίζουν τις κρατικές λειτουργίες όπως κόμματα, σωματεία, κυβέρνηση.
ο κόσμος της πλατείας έχει επίσης στο ίδιο πλαίσιο την εκκλησία, τις τράπεζες, τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, που ενώ έχουν φορολογική ασυλία και την κύρια ευθύνη για την κρίση, αυξάνουν τον πλούτο τους ακόμα και σε εποχή κρίσης.
αυτή η απαξίωση είναι αποτέλεσμα του αποκλεισμού από τα όργανα των αποφάσεων και την μετατροπή του σε εκλογικό μηχανισμό. όσο δεν θίγονταν η ισορροπία επιβίωσης ο άνθρωπος έκανε υπομονή και προσωπικό αγώνα για την επιβίωση και μάλιστα ‘φλερτάροντας’ από μακριά τις συλλογικότητες που ούτως ή άλλως δεν τις εκτιμάει, αφού, όλοι-μα όλοι!- οι φορείς έχουν αριστοκρατία και προνόμια.
εκτός δηλαδή από χειραγώγηση έχουμε και το έλλειμμα δημοκρατίας. τί άλλο θέλουμε δηλαδή να συμβαίνει για να απαξιωθούν οι φορείς-θεσμοί που μιλάνε στο όνομά τους; μήπως να κάνουν έρευνα από μόνοι τους να δουν αν υπάρχει αριστερός και αριστερή που δεν κάνει χρήση προνομίων και ποια οργάνωση βρίσκεται από πίσω;
τι να πούνε οι εργαζόμενοι που είδαν τα στελέχη των σωματείων να συμψηφίζουν τα ‘δικαιώματα’ σε χρόνο εργασίας και να τσιμπάνε την εθελούσια έξοδο από την εργασία με συνταξιοδότηση πριν τις περικοπές και πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στην εργασία ( και με γνώση γι αυτό, λόγω αυτής της θέσης τους) παίρνοντας για πάρτη τους όχι μόνο χρήμα αλλά και την γνώση-εμπειρία από την κατά τ άλλα, συλλογική προλεταριακή ζωή; ένα είναι σίγουρο, δεν αναρωτιούνται, ξέρουν, φαντάζονται.
το κράτος, το κεφάλαιο και η αριστερά, ‘θερίζουν ό,τι έσπειραν’, ασχέτως αν έχουν διαφορετικούς σκοπούς, έχουν μπει στο ίδιο πλαίσιο.
το κεφάλαιο χάνει την ιερότητα που είχε ως αξία κοινωνική μ αποτέλεσμα ο κόσμος τώρα να αμφισβητεί την ιδιωτικοποίηση ως σύστημα ευημερίας για τον κόσμο, επαναφέροντας, έστω και στρεβλά, τον δημόσιο πλούτο άρα και δημόσιο βίο.
το κράτος, η κυβέρνηση, θερίζει το σπάσιμο της συναίνεσης και το λιντσάρισμα -κοινό χαρακτηριστικό των φτωχών και αποκλεισμένων όλων των αιώνων.
η αριστερά αφού υιοθέτησε την κρατική μορφή οργάνωσης, όσο και αν αντιπολιτεύεται, εισπράττει την ίδια απαξίωση και αφού την γνωρίζουν συνήθως μόνο κάθε φορά που έχουν εκλογές σε σωματεία, σύλλογο, δήμο, βουλή, ευρωβουλή, την γνωρίζουν με τον ίδιο τρόπο και στις απεργίες. η απαξίωση προς την αριστερά αυξάνεται αφού την βλέπει να έχει ομοιότητες με τ άλλα κόμματα μέσα από τα προνόμια που δημιουργεί η χρόνια κατοχή θέσεων από τα ίδια άτομα που είναι σε βουλή, κόμματα και σωματεία.
επίσης γνωρίζουν και ενοχλούνται, όταν, ενώ αυτοί δουλεύουν και παίρνουν μειωμένη σύνταξη, οι συνδικαλιστές παίρνουν αρκετές άδειες, μεταθέσεις, αποσπάσεις και δυο κανονικές συντάξεις.
αυτός ο κόσμος έχει συσσωρεύσει πολλά αρνητικά για τους θεσμούς που μιλάνε στο όνομα της δημοκρατίας, δεν αντέχει άλλα βάρη και απαξίωση και δείχνει ότι είναι ζωντανός οργανισμός που παλεύει για την αξιοπρέπειά του, έχοντας βάλει στο κέντρο των επιθυμιών του τις βασικές του ανάγκες κραυγάζοντας ενάντια σε μνημόνιο, κυβέρνηση, τρόικα, δντ..
αυτό το κίνημα δεν είναι λαϊκό κίνημα, ούτε ταξικό και ιδεολογικό, δεν έρχεται από την συνοχή και ας είναι όλοι εργαζόμενοι ή άνεργοι, είναι κίνημα φτωχών και αποκλεισμένων, είναι πλήθος κόσμου και γι αυτό δεν είναι κυριαρχικό αλλά απαιτεί μέσα από την υλοποίηση των αιτημάτων του, την αξιοπρέπεια και ψάχνει τρόπο να οργανωθεί, να εκφραστεί.
το πλήθος του κόσμου δεν έχει σημαίες [η εθνική σημαία δεν είναι το σύμβολο του κόσμου αυτού, αλλά σημείο του παλιού κόσμου που έχασε την ενοποιητική του σημασία και τώρα πιο πολύ λειτουργεί γηπεδικά, ως εισιτήριο στην συγκέντρωση]. τα σύμβολά του δεν έχουν ιδεολογία, προέρχονται από την κοινωνική κατάσταση, την φτώχια και γι αυτό είναι άδειες κατσαρόλες που κάνουν θόρυβο και δίνουν ρυθμό.
βλέποντας ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια τους φορείς να είναι οι φορείς της δημοκρατίας, επιλέγει την άμεση δημοκρατία, την πραγματική όπως σωστά λέει και γι αυτό δεν θέλει αντιπροσώπους. δεν γνωρίζει τι είναι η άμεση δημοκρατία, αφού όλα γύρω είναι αντιπροσωπευτικά όμως δεν διστάζει, διαβάζει γι αυτήν, σκέφτεται, την φαντάζεται, την αναζητάει και δοκιμάζει παλεύοντας να ξεπεράσει τις ενοχές που τυχόν έχει από την χρόνια καναπεδοκαθίζηση, την ιδιώτευση και μπαίνει στον αγώνα για την αξιοπρέπεια.
αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο όπως και το κίνημα, γι αυτό τα άτομα που έχουμε προϋπηρεσία στις συλλογικότητες (κόμματα, σωματεία) πρέπει να σταθούμε σεμνά, επικουρικά και όχι υπεροπτικά επειδή τόσα χρόνια είχαμε δίκιο και διαδηλώναμε.
το συλλογικό άτομο έχει εμπειρία οργανωτική , έχει κριτήριο πολιτικό από την επίδραση του συλλογικού, γνωρίζει την αλληλεγγύη, έχει αναλύσεις, ιστορία. παλεύει χρόνια την χειραγώγηση και χειραφετείται μέσα σ αυτές, δεν είναι δηλαδή το ίδιο ή ισοδύναμο μέσα στο πλήθος, μέσα στις συνελεύσεις με τον άνθρωπο που χειραγωγείται χρόνια από τις κυβερνήσεις, τα μμε, το κεφάλαιο, τις παραγωγικές σχέσεις, την εκκλησία, την αγορά, το χρήμα και είναι δίχως συλλογικότητα.
στις πλατείες η συνάντηση δεν μπορεί να γίνει με όρους ηγεμονίας αλλά με όρους αλληλεγγύης. το πλήθος δεν χρειάζεται την οργανωτική εμπειρία της αριστεράς και των σωματείων γιατί είναι άκυρη για την άμεση δημοκρατία, ούτε την καθηγητική φιγούρα που συνεχώς αρπάζει το μικρόφωνο και προτείνει την διέξοδο και την λύση.
στις πλατείες ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των αγανακτισμένων και συνειδητοποίησε ότι όχι μόνο δεν ειναι μόνος αλλά είναι και περισσότερος απ ότι στα καλέσματα των φορέων, της προηγούμενης γι αυτόν εποχή και το πολιτικό του πρόταγμα είναι επαρκές και δεν χρειάζεται τώρα να γίνει τόμος, τα λέει όλα συμπυκνώνοντας το στην άρνηση του μνημονίου, της κυβέρνησης, τρόικα, δντ και την επιλογή της άμεσης δημοκρατίας, τι πιο ταξικό!.
ας ανακατευτούμε με το κόσμο, ας τον ακούσουμε και αντί να δίνουμε απαντήσεις ας περιοριστούμε στις ερωτήσεις και την αλληλεγγύη.
να συμβάλουμε ώστε το πλήθος να μη δείχνει ανιστόρητο διαχέοντας τις ευθύνες σ όλο το πλαίσιο του συστήματος. δεν έχει, παραδείγματος χάριν, καμιά ευθύνη για το μνημόνιο και την είσοδο του δντ η αριστερά, μα καμιά αριστερά όσο γνωστή ή άγνωστη και αν είναι. επίσης δεν έχει καμιά ευθύνη για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών υπηρεσιών κανένα σωματείο όσο γραφειοκρατικό και αν είναι. και είναι άδικο και επικίνδυνο η γενίκευση της ενοχής. δεν έχουν όλοι την ίδια ευθύνη γιατί δεν έχουν όλοι την εξουσία
μια νέα εποχή για την αντίσταση ξεκίνησε και αυτή τη φορά από τον κόσμο που δεν αξίωνε τίποτα μέχρι τώρα. ας ανακατευτούμε δίχως να γίνουμε η γάγγραινά του, δίχως καπελώματα και με εμπιστοσύνη που σημαίνει δίχως ιδιοτέλεια.
να συνδράμουμε για την αυτονομία και την αυτοτέλεια του κινήματος σημαίνει να πάμε δίχως αντιπροσωπείες κομματικές ή του σωματείου. να αγωνιστούμε για να κερδίσουμε την μάχη ενάντια στο μνημόνιο και να πάμε παντού, να ανακαλύψουμε την άμεση δημοκρατία στις γειτονιές κάθε δήμου, στα σωματεία, στους συνεταιρισμούς, στον τόπο εργασίας, στους αγώνες, στην οργάνωση της πολιτικής. να μάθουμε όλοι απο την άμεση δημοκρατία επηρεάζοντας δραστικά τα πάντα και εμάς τους ίδιους και τις ίδιες.
είναι μια ευκαιρία μέσα από αυτήν την νέα ύπαρξη να συμβάλουμε ώστε να δημιουργηθεί το περιβάλλον που οι επιθυμίες όλων μας θα αγγίξουν την ουσία των αναγκών μας δημιουργώντας μια ανάλογη κοινωνία.