Η πλατφόρμα Cinobo φέρνει πρεμιέρες, αλλά και βραβευμένες ταινίες στις μικρές μας οθόνες όσο διαρκεί η αναγκαστική αποχή μας από την μεγάλη οθόνη. Παρακολουθήσαμε ένα έργο του 2011, τη Χρυσή Αθήνα των Νυχτών Πρεμιέρας. “Οι Μεσοτοιχίες” του Γκουστάβο Ταρέτο από την Αργεντινή. Στο αχανές Μπουένος Άιρες δύο νέοι άνθρωποι, ένας εκκολαπτόμενος web designer και μία ταλαντούχος αρχιτέκτονας που εργάζεται ως διακοσμητής βιτρινών καταστημάτων καλούνται να ρίξουν τείχη, καθώς βρίσκονται συγχρόνως τόσο κοντά μα τόσα μακριά.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Στο πέρασμα των χρόνων η πόλη έχασε την αισθητική της. Η άτακτη ανοικοδόμηση δίχως κανένα κριτήριο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Κανένας ουσιαστικός προγραμματισμός. “Ανάπτυξη” που οδήγησε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την πτώχευση και την καταστροφή. Μία διαδρομή που βιώσαμε και στην πατρίδα μας. Είναι τόσα πολλά αυτά που μας ενώνουν με τη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Δεν μπορώ να τα ξεχάσω, ούτε να τα παραγνωρίσω. Κοινή φιλοσοφία για τη ζωή, ένα εκρηκτικό ταπεραμέντο.
Συνέπειες λαθών λίγων που πληρώνουν όπως συνηθίζεται στην παγκόσμια ιστορία οι πολλοί. Άγχος στα όρια, συνεχής αγώνας επιβίωσης, αψυχολόγητες αντιδράσεις. Ο Μάρτιν προσαρμόζεται στις συνθήκες τις εποχής, στην επανάσταση του Διαδικτύου, εγκλωβίζεται όμως στα λίγα τετραγωνικά του σπιτιού του. Οι διαδοχικές απόπειρές του για απευθείας επικοινωνία οδηγούν σε απογοητεύσεις. Η Μαριάνα επίσης υποφέρει από μίας μορφής κατάθλιψη. Ζει για να εργάζεται κι όχι το αντίθετο. Οι ζωές του κυλούν παράλληλα κι αναρωτιόμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ πώς είναι δυνατόν οι δύο ευθείες να μην τέμνονται.
Ο σκηνοθέτης αποδίδει με το έργο του φόρο τιμής στον τεράστιο Γούντι Άλεν. Αναζητεί το φως στο σκοτάδι μέσα στο οποίο ζούμε. Οι άνθρωποι ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται. Οι επαφές δίνουν τη θέση τους στην ασφάλεια της απόστασης μέσω οθονών. Οι άνθρωποι διψούν να αγαπηθούν, αλλά φοβούνται και καταλήγουν να βιώνουν την απόλυτη μοναξιά. Για να ξεφύγουν πρέπει να βρουν τη δύναμη να γκρεμίσουν κυριολεκτικά και μεταφορικά όσα τους χωρίζουν. Να βγουν στον δρόμο και να πληγωθούν.
Με όπλο την μελαγχολική μουσική (True Love Will Find you in the End, κατά το ελληνικό η “Αγάπη έρχεται στο Τέλος”) και τη φωτογραφία του Λεάντρο Μαρτίνεζ οδηγείται ο καθένας σε αυτό που πραγματικά ψάχνει μέσα από μία διαδρομή περίπου 100΄. Ένα διττό ταξίδι για τους πρωταγωνιστές και τους θεατές. Δεν είναι απλό εγχείρημα όλο αυτό. Δεν είναι εύκολη αυτή η επιτυχία, όπως τουλάχιστον τη βίωσα εγώ παρακολουθώντας την ταινία.
Οι μεσοτοιχίες μαρτυρούν την ιστορία ενός του τόπου. Σαν μία άλλη Παλαιστίνη. Κρύβουν τον τιτάνιο αγώνα των ανθρώπων που έχτισαν τα θεμέλια. Η πλειοψηφία ποτέ δεν αναζήτησε τα πλούτη, τις πολυτέλειες και τους ουρανοξύστες. Ήθελε την αξιοπρέπειά της και το δικαίωμα να έχει λίγες ώρες την εβδομάδα να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα που λατρεύεται κυρίως λόγω Μαραντόνα σαν θρησκεία στην Αργεντίνη. Άλλωστε όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται: Τα ομορφότερα πράγματα, δεν είναι πράγματα…
