Ζώντας σε οσκαρικούς ρυθμούς καθένας αναζητά και βρίσκει τρόπους ώστε να δει τις φετινές υποψήφιες ταινίες. Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις τρέχουσες υποψηφιότητες είναι αυτή η γλυκιά νοσταλγία για το παρελθόν. Ταινίες εποχής που έχουν ως στόχο, η κάθε μία με τον τρόπο της, να περάσουν τα μηνύματα που επιθυμούν και αν θέλετε να αφυπνίσουν, από συνειδήσεις μέχρι και πιστεύω.
Γράφει η Τζωρτζίνα Κουτρουδίτσου
Γι’ αυτό το λόγο το The Post του Σπίλμπεργκ δεν είναι απλά μια ακόμη επιτυχημένη συνταγή του γνωστού σκηνοθέτη με το εξίσου σημαντικό επιτελείο ηθοποιών του. Αντιθέτως, η ταινία αποτελεί τελικό σταθμό σε μια σειρά σχετικών ταινιών για το χώρο της δημοσιογραφίας. Αν ο πνευματικός κόσμος έχει τη δύναμη να προβλέπει καταστάσεις και να στέλνει μηνύματα στο κοινό του, τότε από το Spotlight(2015) και το The Truth(2015) φτάσαμε στο The Post για να θυμηθούμε εκ νέου το ρόλο της Δημοσιογραφίας στη σύγχρονη εποχή.
Ο Θουκιδίδης θεώρησε ότι η γραφή της Ιστορίας, η καταγραφή των πραγματικών γεγονότων δηλαδή, οδηγεί στη νουθεσία των επόμενων γενεών, ώστε να μην πράξουν τα ίδια λάθη. Αυτό ακριβώς είναι και το μήνυμα των παραπάνω ταινιών. Σε μια εποχή που η δύναμη του Διαδικτύου έχει οδηγήσει την πολυφωνία στο μέγιστο βαθμό, ο χώρος της Δημοσιογραφίας βρίσκεται άτυπα εγκλωβισμένος μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο και οφείλει να επαναπροσδιορίσει τις ηθικές και όχι μόνο αρχές του. Ταυτόχρονα, πρέπει να επανατοποθετήσει τον πολίτη στο κέντρο των ενδιαφερόντων του, ώστε να τον βοηθήσει με το χαώδες πληροφοριακό υλικό που δέχεται καθημερινά και ταυτόχρονα να τον καταστήσει ένα ικανό πολιτικά και κριτικά σκεπτόμενο ον.
Η ταινία του Σπίλμπεργκ πραγματεύεται το ηθικό αλλά και οικονομικό δίλημμα να αποκαλυφθούν απόρρητα κρατικά έγγραφα στο ευρύτερο κοινό με κόστος όχι μόνο πολιτικό αλλά και βαθιά κοινωνικό. Τα χρόνια της προεδρίας του Νίξον αποτελούν ομολογουμένως μελέτη περίπτωσης. Η χαρακτηριστική σκηνή με τους διευθυντές όλων των εφημερίδων της χώρας στο εδώλιο του κατηγορουμένου έχοντας το κράτος απέναντί τους, αποτελεί κομβικό σημείο για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση, και στην πλήρη ενημέρωση του πολίτη για ό,τι συμβαίνει στο χώρο της πολιτικής, αλλά και ευρύτερα.
Ένα χρόνο μετά την εκλογή Τραμπ, ο Σπίλμπεργκ παίζει με τον τίτλο της ταινίας του με την post-truth politic που βιώνει η κοινωνία και υπενθυμίζει στο μέσο (αμερικάνο;) δημοσιογράφο την πρόκληση αυτής της εκλογής για να γίνει καλύτερος & γόνιμα ανταγωνιστικός στη δουλειά του. Επίσης, η ταινία στέλνει ένα μήνυμα στους σύγχρονους κολοσσούς που κατέχουν, μέσα σε άλλες πολλές εταιρείες, και δημοσιογραφικούς οργανισμούς, ότι η 4η Εξουσία είναι απαραίτητο να μείνει ανεξάρτητη και να μην εξυπηρετεί οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα.
Το The Post δεν αποτελεί απαραίτητα μια ακόμη αμερικάνικη ταινία για την εξύψωση του δικού τους εθνικού πολιτικού πιστεύω. Είναι ένα μήνυμα προς τις Δημοκρατίες της Δύσης ευρύτερα έναντι της ανόδου του Λαϊκισμού. Χαρακτηριστικά, υπενθυμίζει την σοβαρότητα με την οποία οφείλουν αυτές να αντιμετωπίσουν πολιτικούς τραμπουκισμούς, ολοκληρωτισμούς, πολιτικούς που διαμορφώνουν την δημοσιογραφική ατζέντα μέσω του twitter και αμφισβητούν τη σημασία των παραδοσιακών Μέσων, και εν τέλει την υπεράσπιση αξιών που διεκδικήθηκαν και κερδήθηκαν αιώνες πριν και τείνουν να αμφισβητηθούν.