Κάποιες πρώτες εικόνες και λόγια για κάποια από τα πολλά που συνέβησαν στην αντιφασιστική εκδήλωση και έναρξη της έκθεσης – εγκατάστασης Ματωμένα Πορτρέτα του Δημήτρη Αστερίου, Έκθεση και Εκδηλώσεις στην Κατάληψη Rosa Nera στις 16 Ιουλίου σε μια γεμάτη από κόσμο αυλή, σε κλίμα αντιφασιστικής ενότητας των ανθρώπων με διαφορετικές αναφορές, όπως και ανθρώπων από την βάση του κοινωνικού και του εργατικού κινήματος, με τον Δημήτρη Αστερίου, την Μάγδα Φύσσα, τον Γιάννη Μάγγο, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Killa P – Παύλος Φύσσας και την Κατάληψη Rosa Nera.
Από την Κατάληψη Rosa Nera, έγινε τοποθέτηση για τις διαφορετικές διαστάσεις του αγώνα ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, την εκμετάλλευση και την ομοφοβία σε διαφορετικά πεδία στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στην παιδεία, στα δικαστήρια και στην μαχητική στάση στον δρόμο. Έγινε αναφορά στο εφετείο που έχει ξεκινήσει για την υπόθεση του νεοναζιστικού κόμματος και του αγώνα της Μάγδας Φύσσα, στη συνάντηση του αγώνα της Μάγδας και της οικογένειας Φύσσα με το αντιφασιστικό κίνημα, όπου συναρθρώνονται η επιμονή, η οργή, το πένθος, η αγάπη και η τρυφερότητα όπως και οι διαφορετικές διαστάσεις των αγώνων ενάντια στον φασισμό στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις γειτονιές μας, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Αναφέρθηκε επίσης από την Ρόζα, η σημασία του χώρου στον Λόφο Καστέλι ως τόπος μνήμης με αρχαιολογικό και ιστορικό βάρος για την πόλη, αλλά επίσης και ως προγενέστερος τόπος βασανιστηρίων, εγκλεισμού και φυλάκισης ανά τους καιρούς- που μετασχηματίζεται σε ζωντανό δημόσιο χώρο συλλογικής δράσης, ελευθεριακής υποδομής του τοπικού κινήματος όπως και πρωτοβουλιών αντίστασης και αλληλεγγύης.
Η Μάγδα Φύσσα και ο Γιάννης Μάγγος μετέδωσαν το μήνυμα γύρω από το τι διακυβεύεται κοινωνικά, νομικά και πολιτικά στις υποθέσεις κρατικής, φασιστικής και πατριαρχικής βίας που συγκλονίζουν στις μέρες μας κάθε άνθρωπο που αγωνιά για μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία.
Μίλησαν σε μια γλώσσα άμεση και συνεκτική, απευθείας στην καρδιά και την συνείδηση των ανθρώπων που βρέθηκαν στον Λόφο Καστέλι στις 16 του Ιούλη, για τα γεγονότα στο Κερατσίνι και τον Βόλο, για την σημασία του πολύχρονου αγώνα για την δικαίωση της αντίστασης του Παύλου Φύσσα απέναντι σε ένα ολόκληρο τάγμα των ναζί που δρούσε με εντολή της ιεραρχίας των ναζί και με την αστυνομία να παρακολουθεί διακριτικά. Για να μην ξεχαστούν και να βρουν την δικαίωση, τα λόγια, τα όνειρα και οι αγώνες του Βασίλειου Μάγγου, ο θάνατος του οποίου υπήρξε συνέπεια του βασανισμού του από αστυνομικούς.
Μίλησαν επίσης για τις υποθέσεις γύρω από τις οποίες κινητοποιεί την συλλογική μνήμη η εγκατάσταση του Δημήτρη Αστερίου. Για τις μάχες για την δικαιοσύνη μέσα και έξω από τα δικαστήρια, για την στάση της δικαστικής εξουσίας που στις μέρες μας οξύνεται η ανοχή της στους φασίστες, όπως και η εξάρτηση της από τους προνομιούχους και τους εκμεταλλευτές. Ο Γιάννης Μάγγος αναφέρθηκε και στο δίκαιο αίτημα της απεργίας πείνας του Γιάννη Μιχαηλίδη.
Η Μάγδα Φύσσα και ο Γιάννης Μάγγος κινητοποίησαν την συζήτηση γύρω από την ανάγκη της συνεργασίας στον αντιφασιστικό αγώνα και για τον κρίσιμο παράγοντα της αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής παιδείας μέσα στα σχολεία. «Συνεχίζουμε τον αγώνα για τα παιδιά που έρχονται, για έναν καλύτερο κόσμο…» μας παρακίνησαν.
Σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα –κατά την διάρκεια της ανοιχτής συζήτησης- τοποθετήθηκε και ο Θύμιος Κατσούλης, αδερφός του δολοφονημένου συντρόφου Κώστα Κατσούλη, για την δολοφονία του οποίου έγινε προσπάθεια συγκάλυψης από μηχανισμούς αθλητικών και πολιτικών παραγόντων. Ο Κώστας Κατσούλης δολοφονήθηκε και αυτός από μία αγέλη φασιστών οπαδών μπαίνοντας μπροστά και προσπαθώντας να προστατέψει τους αδύναμους (για την υπόθεση από συλλογικότητες των Χανίων: https://rosanera.squat.gr/…/%cf%8c%cf%87%ce%b9-%cf%83…/) .
«Κάποιοι δολοφονούνται γιατί όταν αντιστάθηκαν στο άδικο έμειναν μόνοι, εγκαταλείφθηκαν…», είπε ο αδερφός του Κώστα Κατσούλη για την υπόθεση του αδερφού του και όχι μόνο, ενώ αναφέρθηκε και στον πολύχρονο, επίπονο και επίμονο νομικό αγώνα της οικογένειας Κατσούλη ενάντια στις προσπάθειες συγκάλυψης.
Από τον Σύλλογο Πολιτισμού Παύλος – Killah P – Φύσσας, (Σύλλογος Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας») έγινε αναφορά στις δράσεις σε σχολεία, γειτονιές, στην μουσική, στην διάδοση και την υποστήριξη αυτών για τα οποία τραγούδησε και πάλεψε ο Παύλος Φύσσας, όπως και στην συνέχεια του αγώνα για την δικαίωση του στο εφετείο που γίνεται στις μέρες μας.
Μετά από κείμενο για την έκθεση «Ματωμένα Πορτρέτα» που ανάγνωσε συντρόφισσα από τον συνδικαλιστικό και εικαστικό χώρο, παρουσιάστηκε η εγκατάσταση και το διαδραστικό δρώμενο της έκθεσης, γύρω από την βιωματική κινητοποίηση της μνήμης, των συναισθημάτων και της συλλογικής συνείδησης ενάντια στην κρατική, την πατριαρχική, την ρατσιστική και την φασιστική βία. Στην βιωματική του τοποθέτηση του, ο ζωγράφος Δημήτρης Αστερίου, παράλληλα με την πολιτική συνθήκη της εκδήλωσης και των συναντήσεων στην Rosa Nera, μίλησε τόσο για τις προοπτικές της δημιουργίας και της αντίστασης σε μια πόλη όπως τα Χανιά αλλά και για την αντίσταση στα τραύματα των ρατσιστικών και ομοφοβικών επιθέσεων στα Χανιά.
Η συζήτηση έγινε σε ένα ιδιαίτερα συντροφικό κλίμα με αναφορές στους τρόπους αντίστασης στον φασισμό και ενάντια στην άκρα δεξιά, στα ζητήματα της ταξικής πάλης που συσχετίζονται με την διεθνή ανάπτυξη της άκρας δεξιάς και τις αντιστάσεις σε αυτή την συνθήκη, την τοπική ιστορία των αντιφασιστικών αγώνων ντόπιων και μεταναστών, την σημασία της Κατάληψης Rosa Nera και των δικτύων ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Η έκθεση συνεχίζεται καθημερινά από τις 8 έως τις 11 το βράδυ μέχρι τις 26 Ιουλίου, η επόμενη εκδήλωση την Τρίτη: στις 20:00 εκδήλωση – συζήτηση ενημέρωσης για την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου με το Γιάννη Μάγγο:
“..Ποιος ξέρει πόσα χρόνια και αν θα βρω το δίκιο μου…”.
Το κείμενο για την έκθεση:
«Ματωμένα πορτρέτα»
Η παρούσα έκθεση-εγκατάσταση έχει στόχο να καταδείξει την αέναη πάλη του ανθρώπινου πνεύματος κατά του φασισμού, και να τιμήσει όλους εκείνους που υπέφεραν και έδωσαν ακόμη και την ζωή τους στον αγώνα αυτό. Έναν αγώνα που διεξάγεται μέσα στους δρόμους της χώρας μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου με αφορμή την κοινωνικοοικονομική κρίση και την αδυναμία των πολιτικών συστημάτων να εφαρμόσουν ένα δίκαιο σύστημα που να ανταποκρίνεται στο όραμα για ισότητα, ελευθερία και σεβασμό στα δικαιώματα του κάθε πολίτη.
Στο χώρο της έκθεσης παρατάσσονται σε κυκλική εγκατάσταση κόκκινες μεταλλικές ανισοϋψείς στήλες, οι οποίες φέρουν ένα ρούχο, ως σήμα-σύμβολο της απώλειας. Η γεωμετρική κυκλική δομή ως περιφρούρηση της μνήμης, αποτελεί αναφορά στον χορό του αρχαίου δράματος καικαλεί τον θεατή σε μια συμβολική συμμετοχή στον χώρο και τον χρόνο που διαδραματίζεται η αφήγηση, ένα χωροχρόνο αέναα επαναλαμβανόμενο.
Πίσω από την κυκλική αυτή εγκατάσταση, τοποθετούνται τα «Ματωμένα Πορτραίτα». Προσωπογραφίες ανθρώπων, που έδωσαν μάχη, βασανίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους εξ’ αιτίας του φύλου, της φυλής, της καταγωγής, ή της σεξουαλικής τους ταυτότητας. Εμβόλιμα παρεμβάλλονται «ματωμένοι» καθρέφτες, ως υπόμνηση της υποβόσκουσας βίας η οποία απειλεί τον καθέναν από εμάς που επιλέγουμε να σκεφτόμαστε και να δρούμε ως ελεύθεροι πολίτες. Συμμέτοχοι και συναγωνιστές και εμείς, κοινωνούμε τις ιστορίες τους στην αδιάκοπη μάχη κατά του φασισμού στην σύγχρονη πλέον μορφή του.
Παράλληλα, προβάλλεται βίντεο με τίτλο «Η Φωνή», με την φωνή της Μάγδας Φύσσα.
Παρακολουθούμε μια θάλασσα από στεριά: τη μάνα γη, τη γόνιμη τροφό και στερνή αγκαλιά σαν έρθει η ώρα ν’ ακολουθήσουμε το βουητό της μέλισσας, της αρχαίας ψυχοπομπού, που θα μας οδηγήσει πίσω, στην αρχέγονη μητέρα. Και μια φωνή από πέτρα: κοφτερή σαν της Δικαιοσύνης το σπαθί, καλεί τα παιδιά που χάθηκαν πρόωρα, άδικα, βίαια. Ένα προσκλητήριο νεκρών. Αυτών που κάποιοι βιάστηκαν να τους κόψουν το βήμα γιατί γεννήθηκαν με «λάθος» χρώμα, «λάθος» φύλλο, «λάθος» άποψη. Γιατί δεν σώπασαν, γιατί τραγούδησαν, εκφράστηκαν, έζησαν αλλιώς.
Στην έναρξη της έκθεσης πραγματοποιείται βιωματικό δρώμενο. Ομάδα εθελοντών ντυμένων στα μαύρα, περιφέρονται στο πλήθος κρατώντας στα χέρια «ματωμένους» καθρέφτες, αποσκοπώντας στην συνειδητοποίηση της τυφλής βαρβαρότητας που απειλεί τον καθένα από μας, εγκαθιδρύοντας μια ενότητα τόσο ιδεολογική όσο και πολιτισμική.
Ο Δημήτρης Αστερίου με το έργο του αυτό, μας δίνει μια υπόσχεση. Πως δεν θα ξεχάσουμε. Πως τα παιδιά που χάθηκαν θα βαδίζουν για πάντα σαν σκιές στο πλάι μας, μέχρι την τελική δικαίωση. Μέχρι που η ιερότητα της ζωής του κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα από την φυλή, το φύλλο, τις πολιτικές του απόψεις, τις ερωτικές του προτιμήσεις, να γίνει κοινό κτήμα όλων. Γιατί ο αγώνας κατά του φασισμού ποτέ δεν κερδίζεται ολοκληρωτικά. Απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, ακριβώς γιατί φωλιάζει και επωάζεται στην καρδιά και το μυαλό της άγνοιας, της απαιδευσιάς και μιας φθηνής, βάρβαρης και εξωλογικής στοχοποίησης του «άλλου» , του «διαφορετικού» , ως εχθρού προς εξόντωση.
Γιατί σ’ αυτή τη μάχη απέναντι στο θηρίο, το «Ματωμένο Πορτραίτο» είναι πλέον η κοινωνία μας, είμαστε εμείς.
Σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών, την στιγμή που επανέρχονται αγριότερα τα ζητήματα της ανελευθερίας, της βίας και του κοινωνικού αποκλεισμού, οι σημερινοί νέοι, πολίτες αυριανοί μιας παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας μετατρέπονται στους μοναδικούς αξιόπιστους φορείς της ευαισθησίας και της δικαιοσύνης.
Η έκθεση, χρονικό και μαρτυρία της εποχής μας δεν συνιστά μια υπόμνηση με παιδαγωγικό ενδιαφέρον, αλλά προάγει με σαφήνεια και θάρρος το είδος του ηθικού κώδικα που αναλογεί στον καινούριο άνθρωπο, φορέα μνήμης και δημιουργίας.
