H γαλλική σχολή κινηματογράφου είναι από τις σπουδαιότερες διαχρονικά. Εκτός από αριστουργήματα της έβδομης Τέχνης μας έχει προσφέρει και μερικές εξαιρετικές κωμωδίες που συνηθίζουν να προσελκύουν το μέσο κοινό και να “σπάνε” τα ταμεία. Σήμερα ανατρέχουμε σε μία ταινία του 2011. “Οι Άθικτοι” των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό, βασισμένη σε μια αληθινή τρελή-τρελή ιστορία.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας στην 85η τελετή απονομής των OSCARs. Δεκάδες Βραβεία και σημαντικότερο ηθικά αυτό του αμερικανικού ιδρύματος μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, Christopher and Dana Reeve. Οι σκηνοθέτες έλαβαν το βραβείο με την ονομασία HOPE τον Νοέμβριο του 2012.
Ο Φιλίπ είναι ένας κλασικός δισεκατομμυριούχος με ανώτερη μόρφωση που έχει τα πάντα, αλλά δεν μπορεί να τα χαρεί όπως θα ήθελε. Είχε πάθος με τα επικίνδυνα σπορ και τη γρήγορη οδήγηση. Ένα ατύχημα τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ανεβαίνει τον δικό του προσωπικό, καθημερινό Γολγοθά δίχως να χάνει τη φινέτσα του. Υποφέρει, δεν έχει την δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μεμψιμοιρεί. Συνεχίζει τον αγώνα του πάντα με ψηλά το κεφάλι. Ξαφνικά στη ζωή του θα έρθει ο Ντρις. Ένας νέος Αφρικανικής καταγωγής που προσλαμβάνεται ως νοσοκόμος. Μεταξύ τους οικοδομείται όμως κάτι πολύ μεγαλύτερο. Μία ειλικρινής σχέσης φιλίας, που ξεπερνάει τα στενά όρια εργοδότη-εργαζομένου. Αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας.
Ο αυθορμητισμός του υπαλλήλου ώρες -ώρες τον οδηγεί σε αστοχίες και εκφράσεις που εύκολα μπορούν να παρεξηγηθούν από το αφεντικό του. Αυτός όμως με μεγαλείο ψυχής αναγνωρίζει τις καλές προθέσεις, το γεγονός ότι είναι ηθικά ακέραιος και νοιάζεται πραγματικά. Δίνουν ο ένας νόημα στη ζωή του άλλου. Μαζί θα καταφέρουν να “πετάξουν” εκ νέου και να ξορκίσουν τον εφιάλτη. Ένα φιλμ που είναι ικανό να σπάσει αυγά με το κατεστημένο, να τα βάλει με στερεότυπα και προκαταλήψεις ετών. Και προβλήθηκε χθες εκ νέου στην τηλεόραση σε μία δύσκολη εποχή. Την ώρα που περνάμε μία μεγάλη υγειονομική κρίση, η Ευρώπη γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική κι οι μετανάστες αποτελούν κόκκινο πανί.
Φτάσαμε στο 2020 κι αντί η πρόοδος να αμβλύνει το χάσμα, έχουμε μία δραματική οπισθοχώρηση, απόρροια των εγκληματικών αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λαϊκιστές ακροδεξιοί ηγέτες επωφελούνται, βάλλουν κατά του Βερολίνου και των Βρυξελλών, ενώ παράλληλα επιτίθενται σε κάθε τι διαφορετικό. Κι όμως αυτό το τρυφερό δίωρο έρχεται να μας θυμίσει την αξία της επικοινωνίας, αποτελεί ένα μάθημα διεθνισμού. Οικοδομεί γέφυρες, γκρεμίζει σύνορα, τείχη, φράχτες. Νικάει τον φόβο και δείχνει μία αθέατη πλευρά της ζωής. Αλήθεια η Μαρί Λε Πεν τι θα έλεγε; Θα μπορούσε έστω για λίγο να αφεθεί και να νιώσει το μεγαλείο της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων;
Ο Ομάρ Σι (Ντρις) κέρδισε το Σέζαρ ανδρικής ερμηνείας, δίκαια. Εξαιρετικός στο πλάι του κι ο Φρανσουά Κλιζέ (“έμεινα ανάπηρος όταν έχασα εκείνη”) σε έναν ιδιαίτερο ρόλο, που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Ο οικιακός βοηθός θα ζήσει μοναδικές στιγμές κι εμπειρίες που δε θα είχε την ευκαιρία σε καμία άλλη περίπτωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επίσκεψή του στην Όπερα. Έρχεται κι η μουσική του Ludovico Einaudi να δέσει αρμονικά και να απογειώσει τα συναισθήματα. Σε ταξιδεύει, δίχως να σε εκβιάζει. Και κρατάει για το τέλος μία ακόμα “επαναστατική” έκπληξη.
Με το σχήμα του κύκλου, οδηγούμαστε σε ένα αισιόδοξο φινάλε. Η ζωή συνεχίζεται. Είσαι ικανός να πετύχεις πολλά περισσότερα απ’ όσα φαντάζεσαι. Αρκεί να βρεθεί αυτός που θα σου ξυπνήσει ένστικτα, όπως η αυτοπεποίθηση. Χαμένη υπόθεση είναι μονάχα αυτή που εγκατέλειψες. Καμία άλλη. Κάθε μικρή ήττα μας σφυρηλατεί, μας κάνει πιο δυνατούς, έτοιμους για την επόμενη μάχη. Ύμνος στην αλληλεγγύη, τη βοήθεια, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα χωρίς δραματοποίησή τους.